LiveRecensies

Miss May I + Fit For A King + Void Of Vision + Currents @ Kavka (ism MCLX): In het hol van een oude leeuw met een paar hongerige welpen

LiveRecensies

Miss May I + Fit For A King + Void Of Vision + Currents @ Kavka (ism MCLX): In het hol van een oude leeuw met een paar hongerige welpen

Gisteren streek, naast de spelersploeg en voltallige aanhang van Club Brugge, de We Are Stronger Than Before tour neer in Antwerpen. Onder de hoofdrolspelers alvast oude bekenden voor wie al een tijdje zijn buren verwent met trillende slaapkamermuren; Miss May I en Fit For A King. Naast deze oudgedienden in het hardere genre mochten we ook kennis maken met relatief vers bloed in de metalcore wereld; voor zowel Currents als Void Of Vision was het namelijk hun eerste tour op Europese bodem waardoor er al eens wat druk op de schouders van beide bands kwam te staan. Druk die de groepen alleen maar in een positieve prestatie wisten om te toveren waardoor – een niet volledig uitverkocht – Kavka in een gezellig drukke venue transformeerde waar een moshpit niet geschuwd werd.

Currents kreeg de eer en het genoegen om de langzaam vullende zaal alvast op te warmen. Een taak die de jongelui uit het Amerikaanse Connecticut met plezier op zich nemen. De band bracht in juni nog maar hun nieuwste – en eerste onder de huidige bezetting – worp The Place I Feel Safest uit en verzamelde binnen de kortste keren een indrukwekkend aantal likes op sociale media. Echte likes, niet van die aangekochte afkomstig uit Azië. Beat that, Natalia! De Amerikanen brengen een strakke, emotionele set waar breakdowns en melodie hand in hand gaan en ook de nummers met volle overgave worden gebracht. Zanger Brian Wille slaagt er tevens in om naast zijn stevige screams ook een potje toonvast te zingen. Iets waar we alleen maar respect voor kunnen hebben in tijden waar tapes om de haverklap vocale foutjes moeten recht trekken. Currents mag alvast het groen van achter hun oren wegwassen en wij zijn alvast benieuwd hoe de band verder evolueert!

https://www.instagram.com/p/BeOzY-MACCn/?tagged=currents

Geen idee wat er in het water van Australië zit – naast alligators en slangen dan – maar het zorgt er alvast voor dat veel Aussie bands verdomd creatief uit de hoek kunnen komen. Denk maar aan Thy Art Is Murder, Parkway Drive, I Killed The Prom Queen… Ook Void Of Vision is goed op weg om meer naambekendheid en hogere posities op affiches te scoren. Het kwintet brengt groovende metalcore die bol staat van de beukende riffs en strak getimede breakdowns terwijl zanger Jack de longen uit zijn lijf schreeuwt. Komen we ook direct bij het grootste probleem van deze set; we horen amper wat de man ons toeschreeuwt. Geen idee of diens longcapaciteit tekort schiet of de geluidsman gewoon een verborgen ambitie had in de drum & bass wereld maar het volledige optreden van Void Of Vision verdronk in het geluid van de drum. Of Jack heeft dringend een keelpastille nodig. Desondanks blijven de Aussies een volle set boeien door hun energetische optreden. Een gemiste kans want we zijn er heilig van overtuigd dat Void Of Vision meer in hun mars zitten had.

Na een korte pauze betreedt Fit For A King het podium. Het is pas de tweede keer dat de Texaanse band door ons Belgenlandje passeert, maar daarom moeten ze niet aan populariteit inboeten. Een goed gevulde Kavka is stille getuige dat veel mensen hier voor Fit For A King zijn. Ook de band heeft er zichtbaar veel zin in. Tijdens de soundcheck maakt bassist Ryan O’Leary alvast enkele grapjes tegenover de geluidsman van dienst. Iets wat de andere bands misschien ook hadden moeten doen, want het geluid tijdens de set van de Texanen zat meer dan strak. Terwijl in het Bosuilstadion naar alle waarschijnlijkheid menig voetbalsupporter enkel rake muilperen aan het uitdelen of incasseren was, kregen wij de figuurlijke in your face behandeling van Fit For A King. De complexe doch melodieuze riffs werden aan een razend snel tempo op ons afgevuurd terwijl de band energiek over het podium sprong en het publiek vooraan in kleine kolkende massa veranderde. Het enige minpunt tijdens de set was het feit dat bassist O’Leary, die ook de clean vocals op zijn rekening neemt doorheen de nummer, een paar zanglessen gemist moet hebben in het verleden.

Miss May I zijn stilaan ook oude rotten aan het worden in het metalcircuit. De band, uit Ohio, bestaat ondertussen een klein decennium en heeft al een mooi palmares opgebouwd waardoor de verwachtingen rond de band hoog gespannen zijn. Het nieuwe album Shadows Inside is reeds het zesde wapenfeit van de groep en het is algemeen geweten dat de band al eens wat gas terug durft nemen door een bravere sound hanteren. Miss May I is ondertussen ook al (letterlijk) wat van zijn wilde manen verloren daar enkel zanger Levi Benton nog zijn wilde, royale dos leeuwenmanen bezit. Wanneer de lichten doven en de band opent met ‘Lost In The Grey’ merken we plots op dat heel veel volk reeds naar huis was. Het nadeel van headlinen na tien uur op een zondagavond heet dat dan. Miss May I laat het alvast niet aan hun hart komen en vraagt enthousiast om de moshpit te starten terwijl de metalcore riffs ons om de oren vliegen. Nuja, hetgene wat we horen van de riffs eigenlijk aangezien het gehele geluid van Miss May I wederom gedomineerd wordt door drums en vocals. Hierdoor boeten nummers zoals “Deathless” en “Casualties” enorm in aan kracht. Terwijl laatstgenoemde nummers het publiek eigenlijk zouden moeten opzwepen, staat iedereen wat verdwaasd te staren naar elkaar en de band. “Hoor jij de gitaar? Nee? Nuja, gewoon wat rondkijken en doen alsof onze neus bloedt dan maar.” Ook de band heeft duidelijk door dat er iets scheelt aangezien de vele vraag tot activiteit amper beantwoord wordt. Wij werden er alvast wat ongemakkelijk door. Gelukkig zijn er enkele enthousiastelingen die het allemaal niet aan hun hart laten komen en iedere noot meebrullen of ettelijke pogingen ondernemen om wat schwung in het publiek te krijgen. Tevergeefs.

Een tendens die we bij veel bands beginnen waarnemen in het hardere genre is om een vast stramien te beginnen volgen tijdens hun live shows. Sterk beginnen, het publiek opzwepen, gas terugnemen en vervolgens met een laatste mokerslag eindigen. Ook Miss May I waagt zich aan deze formule en wederom moeten we schoorvoetend toegeven dat het gisteren zijn effect miste. Hoezeer Benton ook zijn best deed om het publiek op te zwepen, het mocht niet baten. Bij “Hey Mister” leek er aanvankelijk wat schot in de zaak te komen en kregen we een springend, meezingend publiek te zien maar al snel bevroor iedereen al snel weer in zijn/haar statische houding. Spijtig. Ook bij “Under Fire” werd er twijfelachtig gereageerd op de vraag van Benton om aanstekers of gsm’s in de lucht te steken. Wanneer “Forgive & Forget”, een klassieker, wordt gespeeld draagt de band dit nummer op aan de diehard fans van het eerste uur en is er opnieuw wat meer beweging op te merken. We durven gerust stellen dat de oudere nummers van de band hun doel niet missen en de band misschien wat meer nummers uit dat repertoire hadden moeten halen om Kavka volledig te ontdooien. Met “Shadows Inside”, de titeltrack van het nieuwe album, geeft de band ons nog een laatste toegift alvorens ze van het podium verdwijnen.

Was dit een slecht optreden? Nee, allesbehalve maar hier werd pijnlijk duidelijk dat een goede geluidstechnicus een optreden maakt of kraakt. De overdreven luide drum en slechte gemixte zang/gitaren speelde zeker een factor in het afdruipen van veel mensen. Wanneer we de volledige line-up onder de loep nemen durven we ook stellen dat Miss May I misschien niet echt thuis hoorde op deze affiche, ondanks het feit dat de Amerikanen nota bene headliner waren. Het contrast in sound en energie was te groot in ons opzicht. We willen Miss May I een welgemeend schouderklopje geven terwijl we zwakjes “volgende keer beter” mompelen. Wij geven hen alvast nog een herkansing op Graspop deze zomer. Hopelijk met een beter geluidstechnicus dan!

Het logo van Miss May I mag dan wel een brullende leeuwenkop zijn, de kracht van de band is een beetje zoek geraakt. Waar Miss May I vroeger garant stond voor energie, opzwepende shows kregen we nu een zwakkere versie gepresenteerd. We mogen concluderen dat veel leden naast hun wilde haren ook heel wat energie on stage verloren zijn. Begrijp ons niet verkeerd; de set werd – voor zo ver hoorbaar, bedankt geluidsman – strak gespeeld en instrumentaal/vocaal zat alles best oké. We misten gewoon dat tikkeltje meer. Het enthousiasme, de schwung, de overgave aan het publiek. Gelukkig staan er al een paar leeuwenwelpen klaar om, onder toezicht van Miss May I, waardig uit te groeien tot nieuwe leiders in het metalcore genre.

Setlist Miss May I:

Lost In the Grey
Deathless
Masses Of A Dying Breed
Casualties
Hey Mister
Swallow Your Teeth
My Destruction
I.H.E.
My Sorrow
Forgive & Forget
Under Fire

Shadows Inside

 

 

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Jera on Air viert dertigste verjaardag met o.a. Dropkick Murphys en Electric Callboy

Ondanks dat het aanvoelt alsof het festivalseizoen pas net afgelopen is, stromen de aankondigingen voor 2024 binnen als een zilvervloot. Er gaat…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Currents – The Death We Seek (★★★★½): Soevereine metalcore

Currents bestaat op zich al een heel eindje, maar eigenlijk kunnen we maar sinds 2017 spreken van de band zoals we die…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Every Time I Die – “Planet Shit”

In de laatste tien maanden bracht Every Time I Die reeds vijf singles uit voor hun aanstaande album Radical. Nu zijn de…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.