LiveRecensies

Oost.Best! 2017 @ De Vooruit: De Oost-Vlaamse muzikale toekomst ziet er mooi uit

LiveRecensies

Oost.Best! 2017 @ De Vooruit: De Oost-Vlaamse muzikale toekomst ziet er mooi uit

Na enkele preselecties, selecties en optredens in een aantal Oost-Vlaamse Jeugdhuizen was het tijd voor de finale van hét Oost-Vlaamse muziekconcours bij uitstek: Oost.Best!, dat al sinds 1997 tweejaarlijks doorgaat. In het verleden doken namen als Sioen, Absynthe Minded, The Germans, Hong Kong Dong en Intergalactic Lovers al op in de top 3. Dit jaar streden RAMAN., Tien Ton Vuist, Creatif Mindz, GILMAN, Low Land Home, Maine Coon, OPROER en Hermànn om de felbegeerde titel.

Die laatsten mochten het startschot geven voor de wedstrijd en schudden de halfvolle zaal wakker met een explosie van geflipte gitaarnoise, door-merg-en-been-gaande screams en knallende drums. Terwijl de drie muzikanten, waaronder de gitarist van Shht, het beste van zich lieten horen, vingen we af en toe een glimp op van een vierde muzikant, die nu en dan eens wat jongleerde, of appels uitdeelde, zijn rol zou pas op het einde duidelijk worden. Ondertussen werd het publiek nog overdonderd met catchy gitaarriffs, tot aan het laatste nummer, wanneer de gitarist/backing vocalist met een vreemd heliumstemmetje de vocals op zich nam. De jongleur/weldoener van daarnet kreeg zijn gloriemoment toen hij welgeteld drie intense noten mocht spelen, waarna de gitarist ook nog eens het publiek instormde terwijl de drummer zo hard bezig was, dat de drumset kapot ging. Hermànn gaf ons een machtige show waarover nog lang gesproken zal worden, en het publiek bleef verdwaasd en verward achter, maar was toch duidelijk onder de indruk. Die leverde hen spijtig genoeg slechts een mooie tweede plaats op.

 

De volgende act, Maine Coone, was dan weer volledig anders, en spijtig genoeg werd hun prestatie zwaar overschaduwd door zowel hun voorgangers, als degenen die na hen kwamen. Als enige instrumentale band stonden ze toch wel mooi in deze finale, en wat ze brachten was dan ook zeker niet slecht. Hun set begon nogal rustig, met muziek die gekenmerkt werd door vele tempowissels en intensere muziekstukken. Helaas klonken sommige fragmenten iets te langgerekt en hoorden we enkele schoonheidsfoutjes, maar de vervormde gitaren en synths maakten het toch nog heel interessant bij momenten en bewezen dan ook wat voor kwaliteitsvolle muzikanten dit toch waren. Het publiek kon regelmatig wegdromen onder een mooie dromerige mix van instrumenten.

Hoewel RAMAN. nog niet lang bezig is, staat de band rond Simon Raman toch echt wel op het punt om nationaal of zelfs internationaal door te breken. Ze wonnen in 2016 Jonge Wolven, in 2017 haalden ze de finale van Concourioso, de publieksprijs van Humo’s Student Rock Rally, en nu dus ook Oost.Best!, dit zijn geen gelukstreffers. Simon Raman is geen jong talent meer, maar staat al op het podium als een echte rockster, en bezit zowel vocaal als muzikaal ook de benodigde kwaliteiten om het echt te maken. Hun mengeling van blues met rock’n’roll weet keer op keer het publiek te verbazen. Niet alleen van de diepere noten vielen onze monden wijd open, maar ook het foutloze, verrassende hoge stemgeluid zorgde hiervoor. Hun set kwam nogal traag op gang, met eerst wat zachte soft rock, die gaandeweg evolueerde naar rasechte blues en rock. Voeg daar dan nog eens hun synths bij en het was gewoon af. Verdiende winnaars dus!

Het contrast tussen Low Land Home en de andere finalisten, was extreem groot, daar waar de meesten iets stevigere rock brachten, kenmerkte Low Land Home zich met hun dromerige lo-fi indie. Maar ook deze band staat op de rand van een grote doorbraak, Studio Brussel noemde zanger Jo Geboers al de Belgische Nick Cave toen ze geselecteerd werden voor de Nieuwe Lichting 2017. Samen met zangeres/toetsenist Jolien Bové creëerden ze een mooie samenzang, die vergezeld werd door mysterieuze, duistere pianomuziek en minimalistisch gedrum. Hun derde nummer, “I Know”, was erg levendig en hoewel het een gevoelig onderwerp was, klonk het meer opgewekt en fris. De basgitaar werd ook ingeruild voor een grote contrabas wat voor iets uniek zorgde. Ook het laatste nummer klonk vrolijker, en de zanger speelde eerst wat in op het publiek door al staand te zingen, en zijn piano te laten staan, waarna hij die toch nog bespeelde, al staand weliswaar.

De meest opmerkelijke band van de avond was zonder twijfel Creatif Mindz. Gastjes van zeventien jaar oud (en een achttienjarige drummer) die aan velen nog kunnen leren wat echte alternatieve hardrock is. Ze rijgen ook al een tijd de finaleplaatsen in rockrally’s aan elkaar en mochten zelfs de huisband zijn voor De Ideale Wereld. Volledig in kostuum sloopten ze de Vooruit met hun no-nonsense attitude. Deze tieners zijn geboren om op het podium te staan, jutten het publiek op, gebruikten de ruimte van het volledige podium en gaven alles. Stilistisch vergelijken ze zichzelf met QOTSA en Triggerfinger, maar zanger Iskander Moens is nu al een grotere rocker dan die twee samen. Onder toezicht van oma’s en opa’s kregen ze iedereen aan het dansen met hun vuile riffs en energieke drums. Het laatste nummer werd gedomineerd door klagerig hoge zang, met erg veel gitaargeweld. Deze rockers kunnen makkelijk een festival openen, of zelfs afsluiten zonder dat het publiek zou klagen. Voorlopig werden ze nog derde, maar een eerste plaats zou absoluut geen verrassing geweest zijn.

‘OPROEEEEEEEER!’ weerklonk het meermaals in de Vooruit, voor, tijdens en na de set van de Aalsterse band met een uitbundige schare supporters. Als intro een sirene nabootsen met een kazou, het moet kunnen dachten de mannen van Oproer. Hun zanger overtrefte het showgehalte én de dansmoves van pakweg een Oscar & The Wolf makkelijk . Het publiek was volledig mee, niet alleen de licht beschonken Aalsterse fanclub, maar werkelijk heel de Vooruit. De groovy gitaren en zware synths zweefden door de zaal, maar met hun tweede nummer toonde de band dat ze ook subtiel en gevoelige muziek konden maken. Enkele zalige samples zorgden voor een machtige opbouw, die leidde tot een explosie van energie. Een nummer waarbij de zanger ene ‘Dolores’ bezong, was een prachtig voorbeeld van snelle rock’n’roll waarmee hij kon uitpakken met zijn rauwe stem, die bij momenten gevoelig de hoogte in schoot. Toen er een zelfgemaakte bandshirt in het publiek gegooid werd, brak er bijna een gevecht uit, zo populair zijn ze al. Het laatste nummer begon rustig maar eindigde met een groteske, bombastische outro waarbij de zanger al rondspringend/wandelend de voorkant van het podium verkende met zijn keyboard. Hun muziek hoort thuis in de platenkast van eender welke muziekliefhebber, want het overstijgt zoveel genres. Spijtig genoeg moeten de fans nog even wachten op hun eerste professioneel opgenomen werk en haalden ze geen podiumplek, hoewel ze er voor ons toch nog net bovenuit staken.

De muziek van de volgende band kwam aan als een tienduizend-kilogram-wegende vuistslag op de kinnenbak van een sadomasochist, bikkelhard, onverwacht en o zo zalig. Het duo van Tien Ton Vuist bracht ons vuile garagerock zonder franjes. Een rauwe stem, vettige gitaarriffs en stevig drumwerk was alles wat de band nodig had. Door het publiek meermaals op te jutten met een welgemeende ‘Iedereen, komaan eh gasten!’ waren ze even heer en meester van de zaal. In het gitaarwerk hoorden we in het begin toch wel iets vreemd, een valse snaar hoorden we achteraf, spijtig maar absoluut geen domper op de vreugde, iedereen headbangde lustig mee.

Als enige indie popband en afsluiter had Gilman toch wel iets te bewijzen, maar ze bleven er erg kalm onder, getuige hiervan was de gitarist die zijn set al zittend begon, terwijl hij aan een effectenbord bezig was. Na al dat geweld van de afgelopen uren was de zachte, ontspannende muziek een leuke afwisseling. Bij het tweede nummer schoot de stem van de zanger gevoelig in de hoogte en kwamen er meer synths bij, wat voor een mooi dromerig geheel zorgde, dat uiteindelijk meer en meer energie bevatte. Hun laatste nummer was eigenlijk een wondermooie radioklare ballade, die zelfs voor een ontlading van emoties zorgde bij de gitarist, die werkelijk enorm opging in zijn muziek. Een selectie voor de Nieuwe Lichting 2015 en Crammerock mogen openen is dan ook geen verrassing. Bij Oost.Best! vielen ze wel niet in de prijzen door een te sterke concurrentie.

De uitslag dus:

  1. RAMAN.
  2. Hermànn
  3. Creatif Mindz

 

Fotografie door Flashpax

Related posts
LiveRecensies

Oproer @ Nieuwe Nor: Nog lang niet genoeg gehoord

Vlaamse bands zijn in goede handen in het Nederlandse Heerlen, zoveel moge duidelijk zijn. De voorbije maanden schitterden onder andere Warhaus, Crouch…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Oproer - "Dreamer On A Leash"

Als Oproer hun 2023 zou moeten omschrijven, dan zijn we er zeker van dat het woord ‘episch’ zal vallen. Ze brachten hun…
2023FeaturesInstagramUitgelicht

Het elftal van 2023 volgens verschillende Belgische artiesten

We hebben jullie de afgelopen weken overrompeld met onze lijstjes. Hoog tijd dus om eens wat andere mensen aan het woord te…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.