Terwijl er in het centrum van Brussel relletjes bezig waren, doken wij onder in de Witloof Bar van de Botanique. Deze veilige haven was deze avond de thuisplaats voor de Zweden van Francobollo (wat trouwens staat voor postzegel). Eerder dit jaar brachten ze hun debuutplaat uit en nu zijn ze bijna op het einde gekomen van een Europese tournee. Een matig volgelopen Witloof Bar zag een beloftevolle band aan het werk. Hoewel de sound niet helemaal vernieuwend is, werd het met de nodige overtuiging gebracht. En hoewel de band ettelijke keren herhaalde dat ze extreem moe waren, wisten ze toch heel veel energie te geven.
Geen voorprogramma deze avond, dus de mannen konden er meteen aan beginnen. Ze warmden ons toch een heel klein beetje op met een twintig seconden durende elektronische intro. Het zweverige aspect ruimde al snel plaats voor snedige gitaren waarna de intro van “Worried Times” een vlaag van herkenning door het publiek liet gaan. Meezingen zat er gedurende de hele set niet in, maar dat is ook logisch bij een band die niet populair is. Gelukkig wisten de bandleden daar wel weg mee door zelf voldoende te bewegen.
Wat meteen opvalt is de robuustheid waarmee de band op het podium staat. Alles klinkt ruwer, minder afgelikt en bijgevolg ook stukken beter. Het is die charme dat soms wat ontbrak op hun album. Hierdoor worden we van de ene verrassing naar de andere gebracht. De groep speelt namelijk heel veel met tempowisselingen en volumewijzigingen. Zo brengen ze gierende gitaren en niet veel later volgt een rustig en zacht tussenstukje. Hiermee testen ze niet alleen zichzelf, maar ook het publiek. Ettelijke keren wordt te vroeg geklapt, maar de bandleden zien er de humor wel van in.
De invloeden van Francobollo zijn duidelijk te horen. Het is een mix van Nirvana en Cage The Elephant. In de frontman kunnen we zelfs een beetje Kurt Cobain herkennen als hij zijn ruigste schreeuw bovenhaalt of zijn haar voor de ogen laat zweven. Als je ons had verteld dat dit een Nirvana coverband was, hadden we het bijna geloofd. Toch is de muziek van Francobollo iets moeilijker gebracht. Het zijn niet enkel gitaren met een fuzzy effect op geplaatst, nee hier en daar kruipt er ook een synthgeluid in. Ze gaan ook heel zacht zoals we bij “Now” kunnen horen, waar er zelfs geen drums te bespeuren zijn.
Uiteindelijk is het toch de kracht die overheerst en die komt wel hard aan. We krijgen heel wat nieuwe nummers geserveerd die niet op de plaat staan. Daartussen horen we zelfs garagerock jams die perfect in zo’n intieme sfeer gebracht moeten worden. Gierende gitaren, de nodige power in het geluid en vooral een vette bas zorgen er voor dat ieder nummer blijft boeien en een rustpuntje af en toe welgekomen is. De bassist is ook wel de speelvogel van de band. Hij beweegt over het volledige podium en hangt op een bepaald moment ook gewoon aan het plafond, wat een sloeber.
Het is doordat ze zich zo uitleven op het podium, dat hun muziek nog overtuigender aankomt. Nummers als “Kinky Lola” of “Future Lover” zijn echte knallers live, en dan hebben we het nog niet over “Radio” gehad. Bij dat lied vindt een changement de decor plaats waarbij de frontman en drummer van plaats wisselen en de gitarist (die trouwens zijn beste schildersoveral aanhad) de vocals voor zich neemt. Hierdoor krijgen we een heel rauw nummer dat nog het meest bij een demo aanleunt. Het is dankzij dit, dat we ons ook verbonden voelen bij het proces dat Francobollo op het podium meemaakt. Soms lijkt het alsof ze gewoon aan het repeteren zijn door de manier waarop ze experimenteren met hun klanken, maar telkens als je denkt dat het zal mislopen, weten ze er weer een aanstekelijke melodie in te krijgen.
Het mag duidelijk zijn, de Zweden hebben talent. Nu moeten we enkel nog wachten tot iemand hen oppikt, want het is altijd riskant om niet de meest vernieuwende muziek te brengen. Toch denken we dat ze dankzij hun handelsmerk met de tempowisselingen, wel een uitstekende hit kunnen scoren. Hij is er voorlopig nog niet, maar als we de lijn van de nieuwe nummers mogen geloven, zal dat wel goed komen. Live is Francobollo alvast een fijne ervaring met de nodige punch om te blijven boeien. Goeie songs, veel enthousiasme bij de bandleden en vooral heel vriendelijke jongens. Dat bewezen nog maar eens op het eind door iedereen persoonlijk een hand te geven na de show. Zo zal niemand ze snel vergeten.
