Ze delen hun naam met een krater op de maan en hun muziek klinkt ook vaak als de soundtrack van het ISS. Tycho, het soloproject van Scott Hansen, is ondertussen uitgegroeid tot een heuse band. Hansen is niet langer een one man band, maar laat zich al eventjes live bijstaan door een gitarist, keyboardspeler en drummer. Zo werden de gladde ambienttracks van op hun platen live verheven naar kleine muzikale avontuurtjes. Bijgestaan door prachtige visuals van geometrische figuren, adembenemende landschappen en cultfilms sleurde de band ons mee op een trip doorheen meerdere dimensies en universums. Toch misten we onderweg de nodige spanning en sensatie om er echt een onvergetelijke ervaring van te maken.

Hij kwam naar eigen zeggen rechtstreeks vanuit Engeland om in Muziekcentrum Trix het voorprogramma te spelen van Tycho. Gelukkig had Martin Luke Brown niet veel nodig en kon hij de trip makkelijk in een autootje doen. De Brit had enkel een keyboard, drumpad en wat extra synths mee om helemaal op zijn eentje de grote zaal van Trix op te warmen. Met zijn gevoelige en dansbare mengeling van elektropop met een vleugje r&b wist hij de vroege vogels wel te overtuigen. Echt vernieuwend klonk het allemaal niet, de set-up deed wat denken aan Jack Garratt’s one man band optredens, de sound linkten we dan meteen aan Kevin Garrett. Meer zelfs, het eerste nummer kreeg de zaal meteen stil en wist de aandacht vast te houden. Op “Into Yellow” hoorden we de invloed van Bon Iver (uit het 22, A Million tijdperk) en James Blake. Doorheen zijn korte set zocht Martin Luke Brown naar een evenwicht tussen gevoelig en dansbaar. Tussendoor kwam hij heel onzeker over, maar tijdens de nummers gooide hij zich volledig. Zijn nieuwste single “Opalite” wist net zoals de rest van zijn set wel te overtuigen. Of er in het popmilieu nog plaats is voor een singer-songwriter als Martin Luke Brown moet nog blijken, maar wij gaan hem toch in de gaten houden.

De Amerikaanse band Tycho had nog iets goed te maken. Deze zomer stonden ze op Pukkelpop, maar toen begaf hun electronica het en moesten ze noodgedwongen een sterk verkorte set spelen. Hoewel er tijdens hun optreden geen woord werd over gerept, leek het toch alsof de band een tandje bijstak om hun fans te plezieren. Hoe anders kan je verklaren dat ze anderhalf uur lang konden bedwelmen en bezweren? Een mogelijk antwoord vonden we al meteen in de sterke visuals die meteen al Scott Hansen’s verleden in grafisch design en fotografie verraadden. Fragmenten uit Andriy Tarkovsky’s Solaris of Jodorowsky’s The Holy Mountain werden afgewisseld met snapshots van natuurbeelden en gestileerde geometrische figuren. Zoals je van een designer kan verwachten, was het visuele deel van de show ‘on point’. Vooral de subtiele manier waarop het artwork van hun verschillende platen werd verwerkt tijdens de nummers was een hele leuke vondst.

We hoorden vooral nummers uit hun laatste plaat Epoch (uit 2016), maar ook uit Dive en Awake werd vaak geplukt. Het is net die triptiek die de sound van Tycho volledig definieerde en waarop ze hun recept tot in de puntjes uitschreven. Opener “Glider” zette al meteen de toon. Met zijn rollende drums en golvende synths greep de band ons meteen bij de lurven. Het bekende gitaarmotiefje uit “Spectre” kon al op herkenning rekenen en bij “A Walk” hoorden we zelfs al gejuich. Hoewel elk nummer zowat een zelfde opbouw en sound heeft, weet de band het toch interessant te houden. Gitarist Zac Brown en toetsenist Billy Kim wisselen gitaar, bas en keyboard af, al krijgt Brown nooit die serieuze blik van zijn gezicht.

Nummers volgen zich in sneltempo op. Tijd om naar adem te happen, hebben we haast niet. Ook de band vult de tijd liever met muziek, dan met wat woordjes voor het publiek. “Hours” en “Dive” brachten ons naar zonovergoten stranden met stoere surfdudes, al is de nostalgie en melancholie nooit ver weg. Tycho zal wellicht nooit ongecompliceerd vrolijke nummers maken en dat hoeft ook helemaal niet. Hun muziek barst van de bewondering en zou niet misstaan in een nieuwe reeks van Planet Earth. Zo stonden we met open mond te luisteren naar “Awake” en wist de band perfect ons gevoel te vatten in hun muziek.

Tijdens het afsluitende trio uit Epoch schakelde de band moeiteloos nog een versnelling hoger. “Horizon” met zijn discobeats, het bezwerende “Epoch” en het op stevige gitaren gestoelde “Division” zetten een krachtig, maar vroegtijdig punt achter de set. Toch was het vooral drummer Rory O’Connor die met de aandacht ging lopen. Zijn geweldig gevoel voor ritme en drumfills klonken live nog beter dan op plaat. Terwijl Scott Hansen de muziek schrijft, zorgt O’Connor voor het kloppend hart in Tycho. Zijn gecompliceerde drumpatronen zorgden er voor dat zowat elk nummer interessant blijft.

Wie er ook bij was begin dit jaar in de Orangerie van de Botanique zal wellicht een déjà vu gevoel gehad hebben. Tycho speelde haast krak dezelfde set als toen en ook de show onderging sinds februari weinig veranderingen. Hoewel er niets valt af te dingen op hun show in Muziekcentrum Trix kunnen we begrijpen dat hetzelfde ritje twee keer doen toch iets van de magie wegneemt. Maar voor wie het de eerste keer Tycho was, werd wellicht overstelpt met mooie en meeslepende nummers, al werden wij deze keer niet helemaal weggeblazen.