Op 27 oktober 2017 had Het Depot een exclusief concert voor ons klaar staan. Voor het eerst in hun geschiedenis speelde de Britse band Amber Run een Belgische show. Het werd er meteen één die niet veel mensen gaan vergeten. Dat kwam vooral door de liefde die de band gaf en de emotionele kracht die sommige nummers bevatte. Vooral toen frontman Joe Keogh constant zijn dankbaarheid aangaf, viel het publiek in zwijm. De set van Amber Run vatte zich samen als een leeuw. Rustig beslopen ze per nummer het publiek om op het eind telkens een aanval in te zetten.
Openen deden de jongens van Flyte, een vrolijke bende die al even vrolijke muziek brengt. Ze wisten het publiek op te warmen met fijne popdeuntjes al was het nergens erg innovatief. Zo hoorden we er flarden in van The 1975 en andere gelijkaardige bands. Toch wist de band te verrassen met onder meer een a capella cover van “Archie, Marry Me” van Alvvays of hier en daar een snedige uithaal. Toch is ons algemeen verdict dat de band net iets te braaf is om echt een hoofdact te kunnen zijn, vandaar dat ze moeten blijven leren uit die supports.
Dan was het eindelijk aan Amber Run, de band bracht in februari van dit jaar zijn tweede album For A Moment, I Was Lost, uit wat een sterke wijziging in sound teweeg bracht. Meer synths, grootstere sound en vooral nog meer nummers voor in een stadion. Dat merkten we al van bij het begin van Keogh riep zo luid door de microfoon dat het soms leek alsof hij dacht dat hij voor duizenden mensen stond, terwijl Het Depot bijlange zo groot niet is. Opener “Pilot” zegt meteen waar de set rond zal draaien. ‘I don’t wanna be the centre of everything, just a part of something bigger’ en zo geschiedde, we voelden ons een uur en een half deel van iets groter.
“Spark” ging vervolgens te werk als een echte vuurpijl. De pijl schiet traag in de lucht en laat je in spanning wachten. In de set deden ze dit aan de hand van een zeer zachte piano. Maar eens de pijl de top bereikt, krijgen we een wonderbaarlijk spektakel. Het vuurwerk is wondermooi en bij Amber Run is dit vooral te zien aan het sterke gitaarwerk en straffe outro waarbij hoop en een positief gevoel nooit ver weg zijn.
Dit is ook het centrale punt van de set. Telkens begint de band heel traag, ze willen ons heel erg op het gemak stellen. Eenmaal we helemaal tot rust zijn gekomen, weet de band dat ze niet kunnen blijven stil zijn. Hierdoor volgt er bij bijna ieder nummer een uitbarsting. Het zorgt er voor dat iedereen wakker blijft en toont vooral aan hoe instrumentaal sterk de band is. Vooral de sterke gitaarsolo’s en het stevige drumwerk stelen hierbij de show. Soms lijkt het alsof we bij een post rock show zijn beland. Hoedje af dus voor de gitarist want hij krijgt te weinig respect.
Maar dat is niet alles. De zanger is nergens bang om zich te laten horen als een leeuw en schreeuw hier en daar dan ook de longen uit zijn lijf. De frontman steelt wel de show tijdens de set. Hij toont aan dat hij goed kan zingen, al mist hij hier en daar wel eens een toon. Bij “Stranger” gaat hij dan op zoek hoe ver hij met zijn stem kan gaan, met een indrukwekkend geluid tot gevolg. Toch is het niet enkel de muziek dat centraal staat. Ook handgeklap, uitbundig meezingen en enkele emotionele speeches zijn ook ons deel. Dat laatste is er soms te veel aan, want hoewel we graag willen geloven dat de band graag in België speelt, moet de frontman dat niet ieder nummer herhalen.
Emotioneel wordt het als de band “5AM” speelt. Een zijdezacht nummer dat breekbaar is en het publiek helemaal stil krijgt. De band geeft liefde aan het publiek en krijgt dit ook terug van hen. Bij de uitbundige momenten geven ze zich volledig, en bij de rustige momenten zijn ze aandachtig en laten ze zich meeslepen door hun emoties. Bij “Noah” volgt er nog zo’n gigantisch meezingmoment om daarna een fascinerend stukje muzikaliteit tentoon te spreiden. “Wastelands” zou de afsluiter van de set moeten zijn. Met de grootste gitaren en de gigantische klank doet het wat denken aan Imagine Dragons maar dan iets beter in de muziek, maar eens het bombastische einde aangebroken is, volgt een naadloze overgang naar “Heaven”, iets wat niemand zag aankomen, maar wel zeer goed gelukt. Het brengt de zaal in extase.
Een bis kan dus niet uitblijven en met “Haze” beginnen ze er zeer fragiel aan. Niet veel later horen we “I Found” en “No Answers”, twee nummers die eerder al vanuit het publiek waren aangevraagd. Voor een laatste keer geeft iedereen alles waarna het publiek voldaan de zaal verlaat. Amber Run gaf in hun eerste set in België een boeiende set waarin vanalles gebeurde maar toch vooral de outro’s het strafst bleken te zijn. Mede dankzij de straffe stem van de frontman en het sterke gitaarwerk, werd bijna iedereen omver geblazen. Het ziet er naar uit dat we het laatste nog niet hebben gehoord van Amber Run.
Pilot
Spark
Insomniac
Stranger
Fickle Game
Just My Soul Responding
Dark Bloom
Good Morning
Island
Sam
Noah
Wastelands
Heaven
Bis:
Haze
I Found
No Answers
