Declan McKenna is jong maar daarom niet naïef. Op zijn debuutalbum schuwt hij taboe-onderwerpen niet. Integendeel, de 18-jarige Brit maakt er zijn handelsmerk van. En daar kunnen leeftijdsgenoten zich in vinden. De popsongs over depressie, transgenders, zelfmoord en corrupte CEO’s werden gisteren in de Botanique vlotjes meegezongen door een zaal bomvol jeugd. Hoewel de set traag op gang kwam, eindigde de avond met een energieke maar bescheiden en beleefde stagedive. Net zoals het showbeest himself die met glitters en in een witte jeans af en toe deed denken aan een schim van de jonge Bowie.

De avond begon met Jeremy Walch. De Brusselse solo-act had een bassist, drummer en gitarist meegenomen om voor een meer dan halfvolle zaal een aantal nummers uit zijn EP te spelen. De jongeman kwam net terug uit Australië en had er heel wat inspiratie opgedaan. Zo sloot hij de set af met een lied genaamd “surfing”. Het onverstaanbaar Engels was niet zo’n ramp, maar dat hij Declan McKenna’s naam meermaals verkeerd uitsprak, kunnen we hem helaas niet vergeven. Gelukkig waren de golven warme surfpop genoeg om de zaal op temperatuur te brengen.

https://www.instagram.com/p/BaFPmmmBVJ5/?taken-at=217682622

Al meteen na het voorprogramma zet Declan McKenna zijn stempel op de avond. Een playlist met Rick Astley, Britney en Madonna veranderen de Botanique in een karaokebar. Om 21u14 gaat het licht uit en komen de bandleden het podium op. Voor een backdrop met “Declan McKenna” op, staan drie blokken: links de toetsenist, rechts de drumster en in het midden ruimte voor Declan om show te verkopen onder zijn gigantische naam. Vooraan op het podium staan nog een gitariste en een bassist. Het vrouwelijk geweld in de band trekt het meeste aandacht. Gabi King achter de drums neemt de hele groep op sleeptouw en doet dat met tonnen energie. Isabel Torres schudt dan weer gitaarsolo’s uit haar mouw alsof het niets is.

De set begint sterk met “The Kids Don’t Wanna Come Home”, dat de jonge zaal volledig meezingt. Het lucht duidelijk op dat dit keer zowat de hele zaal zijn liedjes kent. Meteen daarna probeert McKenna het al intiem te maken met “Make Me Your Queen”, inclusief rustige ruimtegeluidjes. Alleszins dat dachten we. In het midden van het lied wisselt McKenna van gitaar en valt de band in. Hetzelfde trucje doet hij bij “Basic”, eentje uit zijn eerste EP. De 18-jarige waant zich een echte rockster op het podium maar blijft ook extreem (Brits) beleefd. ‘I just made a bit of a mess, sorry’, excuseert hij zich wanneer hij per ongeluk een flesje bier omstoot. Gekleed in een witte jeans, met glitters op z’n gezicht en gelakte nagels blijft Declan McKenna een bescheiden showbeest zonder meer.

De avond komt traag op gang en pas bij het vijfde lied, kan Declan het feestje echt in gang zetten. ‘Once upon a time I wrote a song so big, I named it Humoungous’ en dat klopt. Het lied zelf duurt vijf minuten en wisselt compleet van richting bij minuut vier. Een verademing ten opzichte van het eentonige begin. Declan geniet er duidelijk zelf van. Hij klimt op het middelste platform om dramatische poses aan te nemen voor zijn banner. Net een mini-Bowie. De felle lichtshow stopt niet en Declan zet meteen “Isombard” in. De 18-jarige heeft nog genoeg energie over om mee met de zaal op en neer te springen. En dat terwijl hij perfecte fijne riffs blijft toveren. Ook zijn zingen is bijna foutloos. Op het einde van “Bethlehem” heeft hij duidelijk moeite de hoge noten te halen, maar ze komen er nog goed uit.

Het hoogtepunt van de set is ongetwijfeld “Why do You Feel So Down?”. Het emotionele maar toch poppy lied wordt door enorm veel mensen meegezongen, terwijl het nog geen officiële single is. Declan springt van de ene op de andere luidspreker om zo dicht mogelijk bij het publiek te geraken. Plots vraagt hij midden in het nummer om de gsm-zaklampen aan te steken. Dan valt de euro: dit lied is niet echt bedoeld om op te staan springen. Of net wel? Op World Menthal Heath Day mag er al eens vrolijk gedanst worden op een lied over compleet in de war zijn. De jonge Brit gaat naast depressie en corruptie ook thema’s als zelfmoord en transgenders niet uit de weg. Niet elk lied hoeft over liefde te gaan. De moed om ook tussen de nummers door daar iets meer over te vertellen, is er jammer genoeg nog niet.

Declan McKenna leent z’n sappige Britse stem graag uit aan de rest van zijn generatie. “Paracetamol” is daar het beste voorbeeld van en trekt meteen na “Why Do You Feel So Down” de lijn door van eerlijke betekenisvolle popsongs. Declan schreef het nummer nadat hij het verhaal van Leelah Alcorn las, een transgender tiener die zelfmoord pleegde. In het midden van het lied gaat de zanger iedereen op de eerste rij af: ‘So tell me what’s in your mind. And don’t forget your Paracetamol.’ Een geniale fan geeft hem een pakje paracetamol. De jeugd schaart zich met gemak achter Declan. Het feestje in de Botanique sluit af met “Brazil” en wie nog niet staat te dansen, krijgt nu een laatste kans. McKenna zegt vaarwel met een bescheiden en erg goed voorbereide stagedive. Het beeld omschrijft perfect wat deze jonge Brit klaarspeelt: op handen gedragen worden als eerlijk rebels rolmodel.

Het is duidelijk, wie de jeugd voor zijn kar wil spannen, zal even met Declan McKenna moeten bellen. Hij weet dan ook als geen ander songs te schrijven die de soundtrack zijn van een generatie. In de Botanique bracht hij die vol energie en met een rock’n’roll-kantje. De glitters op zijn gezicht en vrolijke deuntjes op aangrijpende teksten maken van hem een ongewoon tieneridool. De attitude heeft hij, het respect voor zijn fans des te meer en de muziek die zit ook al goed. Wat zal dat geven in tien jaar tijd, wanneer de koorknaap 28 is.

Setlist:
The Kids Don’t Wanna Come Home
Make Me Your Queen
Basic
Bethlehem
Mind
Humongous
Isombard
Why Do You Feel So Down?
I Am Everyone Else
Paracetamol
Brazil
Listen to Your Friends