Benjamin Clementine – I Tell A Fly (★★★★½): Opus klavecimbel

Voormalig bewoner van de Parijse metrostations Benjamin Clementine -ja, die man was dakloos- overspoelde ons in 2015 met zijn debuutalbum At Least For Now. Dat was -laat ons eerlijk zijn- zodanig goed dat het haar op onze armen even recht staat als dat op zijn hoofd elke keer we dat album afspelen. Dat kiekenvleesalbum leverde hem de Mercury Prize op. Op nieuw werk was het wachten tot dit jaar, toen hij zijn stem aan “Hallelujah Money” van Gorillaz gaf. Nu krijgen we I Tell A Fly voorgeschoteld, zijn tweede album, dat hij overigens van schrijven tot producen helemaal zelf deed.

Clementine maakte het zijn luisterend publiek niet gemakkelijk. I Tell A Fly is niet de meest toegankelijke plaat, maar dat is net de sterkte ervan. Clementine plaatst zijn klavecimbel in ‘the center of it all’ en laat soundscapes en prachtige pianopartijen zegevieren op zijn avant-gardistisch opus magna. Mooiste voorbeeld is “Better Sorry Than Asafe”, waar hij ook zijn vertrouwde koor op sleeptouw neemt. Dat eindigt in een pianomelodie die naadloos wordt opgepikt in “Phantom Of Aleppoville” met een klavecimbel (daar is ie weer). Clementine, die zich op dit album meer componist dan zanger waant, ziet zichzelf als een alien en doet dat op theatrale wijze.

“Jupiter” bracht hij eerder al uit als single, en is op het album ook een van de enige nummers dat zich tot een toegankelijke single leent. “By The Ports Of Europe” zou dat ook kunnen zijn, maar daar hebben we ergens het gevoel dat het een variatie op “Twee emmertjes water halen” is. Het valt wat uit de toon op I Tell A Fly en heeft niet de grandeur en het symfonische gevoel dat we bij andere nummers op de plaat wel voelen. Zijn vijfenveertig minuten lange album had hij gerust wat mogen inkorten, en deze vreemde eend er uit laten.

Waar in het eerste deel van het album de grandeur zegevierde, wordt het album op het einde geleidelijk gedownsized. Op “Quintessence” komt de karaktervolle stem van Benjamin Clementine naar boven en wordt het begeleid door een piano waarvan de liefde afdruipt. Schoon, is het woord dat we voor ons uit starend mompelen. En dan hebben we afsluiter “Ave Dreamer” nog niet gehoord, waarbij we spijt hebben bij de laatste noot dat Benjamins meesterwerk uitgespeeld is. We voelen ons gewichtloos in het ijle vallen.

Toegegeven, het vraagt focus en een aandachtig oor om je oor dit album eigen te maken. Als je zelfs maar met de helft van de toewijding waarmee Clementine zijn werk brengt, zou luisteren, ontdek je waarom Amy Winehouse, Selah Sue en Frank Vanderlinden stiekem jaloers zijn op deze vreemde alien.

Op 8 november speelt hij in de AB. Tickets kan je hier bestellen.