Slechts een week na een eerste voorsmaakje, beslist het mysterieuze II dead boys een tweede proefstuk door te sijpelen in de vorm van “YYY”. Waarom is dat oké? Omdat dit overduidelijk nostalgische liefdesverhaal ons keer op keer in zijn ban neemt.
We bevinden ons op een uitgeregende parking naast de balzaal van de plaatselijke middelbare school. Vanavond was dé avond die ons leven zou veranderen. Ze had wondermooie ogen. Een glimlach waar je onmiddellijk van opfleurt. Wat had ze niet? Het fatsoen om ons te melden dat ze beslist heeft niet met ons mee naar het bal te gaan, maar met die ene populaire gast van het voetbalteam. De regendruppels mengen zich met lang verloren tranen, wanneer duidelijk wordt dat dit een tijd is die reeds lang vervlogen is. Een laatste glimp vervliegt uit ons geheugen wanneer onze ogen stilaan sluiten en een klaar wit licht tegemoet gaan.
In tegenstelling tot voorganger “Evangelized” is deze “YYY” veel makkelijker te verteren. Het is te zeggen: op het eerste zicht lijkt dat zo. Als we aandachtig luisteren, beseffen we dat de complexiteit hier in de subtiliteit huist. Net deze subtiliteit maakt dit een meesterwerk.
