Het grootste voordeel van Les Nuits Botanique is dat je veel goeie artiesten kan zien voor belachelijk weinig geld. Want geeft toe, 20 euro voor een triple bill met drie uur muziek en topmuzikanten, is geen geld. Met Angel Olsen, Ryley Walker en Tim Darcy op de affiche was het best wel de moeite om op een snikhete lentedag naar de Botanique af te zakken. Hoewel slechts één van die drie artiesten een nieuw album voor te stellen had (Tim Darcy), konden Ryley en Angel ook zonder nieuw materiaal moeiteloos blijven boeien.
Door een storing bij de treinen kwam onze beer met een dikke drie kwartier vertraging eindelijk aan in de Botanique en was hij net op tijd om nog het laatste nummer van Tim Darcy mee te pikken. Alleen op het podium met zijn gitaar bracht hij een verstild nummer dat eerder leek op een toegift, dan op een hoogtepunt. Toch wist de Ougth-frontman ons te begeesteren met zijn in echo en reverb gedrenkte gitaar en sterke stem. Een sterk contrast met zijn debuutsoloplaat Saturday Night, die veel weg heeft van The Velvet Underground. Hoe de rest van het concert klonk, kunnen we helaas niet vertellen. Al zal deze review van zijn concert in de Rotonde enkele maanden geleden wel een referentie zijn. Bij de volgende herkansing zijn we er zeker, beloofd!
“Brussels is a good place to have a good time,” lalde Ryley Walker toen hij het podium besteeg. Kort geknipt en glad geschoren zagen we een heel andere Walker dan de Walker die we in november vorig jaar in Brugge aan het werk zagen. Eventjes leek hij op een ideale schoonzoon, weliswaar tot hij zijn mond open trok. Hij strooide met complimentjes naar het publiek en probeerde wat mopjes te vertellen, maar die vielen niet in goede aarde. De geniale Amerikaanse gitarist trok er zich niet te veel van aan en zocht dan maar wat contact met zijn band. Hoewel zijn band bestond uit al even getalenteerde muzikanten, was het toch telkens Walker zelf die met de aandacht ging lopen. Zijn indrukwekkende fingerpickingtechniek was een lust om naar te kijken.
Af en toe probeerde Walker het publiek wakker te schudden met een uithaal links en een flinke tempowisseling rechts. Al bleek dat nergens voor nodig, want het publiek was al van bij het eerste nummer mee. “The Halfwit in Me” kreeg een uitvoerige intro, ontaarde in een jamsessie halverwege en liep dan uit in een outro. Diezelfde behandeling kregen ook “The Roundabout” en “Primrose Green” waardoor Ryley Walker in die korte 50 minuten slechts vier nummers speelde. In “Sullen Mind” vertelde hij dan weer iets over een christelijke opvoeding maar waren de lyrics vaak ondergeschikt aan de strakke groove en het impressionante gitaarspel van Walker. Zijn meanderende en mijmerende nummers bleven boeien en werden nooit saai. Een groot komiek is er aan Ryley Walker niet verloren gegaan, een begenadigd gitarist en performer des te meer.
Het was nog niet zo gek lang geleden dat Angel Olsen in de Botanique neerstreek met haar band. In oktober vorig jaar kwam ze er nog haar kakelvers album Woman voorstellen. Nu alles lekker verteerd is, kon Olsen eens lekker doen waar ze zin in had. Met een kamerbrede glimlach stapte ze het podium op en vervoegde ze haar band die voor de gelegenheid in matching outfit was uitgedost. Van ver leek het wat op de band van een trouwfeest, maar wie beter oplette, zag een hechte groep die goed op elkaar was ingespeeld. Bijgestaan door twee extra gitaristen kon je verwachten dat Angel Olsen alle remmen los zou gooien. Opener “Heart Shaped Face” deed al meteen het tegenovergestelde en begon klein, waarna het tempo gevoelig omhoog schoot in “High-Five”.
Dat Olsen goedgeluimd was, was een zeer understatement. Ze vertelde verhaaltjes over haar kindje (“Kiddie”) en sloeg ongedwongen babbeltjes met het publiek. Het verleidde haar tot heerlijke oneliners als “We’re stupid and have nuclear missies”, “Je suis … eh nevermind,” of “Je suis le tampon?”. Door het warme weer had ze een ventilator pal voor zich gezet, waardoor haar wapperende haren voor wat extra dramatiek zorgden. Want als haar smachtende stem het verlangen in haar nummers niet tastbaar maakte, dan deden haar lyrics en haar verschijning de rest. “Shut Up Kiss Me” was al een vroeg hoogtepunt en een perfecte mix van al die elementen. Tijdens “High & Wild” en “Not Gonna Kill You” deed ze ons dan weer denken aan de aanstekelijke nonchalance van Courtney Barnett.
Zowat het hele concert hinkte Olsen op die twee gedachten: scheurende rock of zoete americana nummers. Wanneer een nummer iets te saai of haar stem te zeurderig dreigde te worden gooide de band er een goeie scheut rock doorheen, zodat de aandacht niet verslapte. Rond 23u20 sloot Angel Olsen de geslaagde tripplebill af in de Chapiteau, de tent die voor de gelegenheid van Les Nuits op het middenplein was neergepoot. Helemaal alleen startte ze de bissen met “Unfucktheworld” en eindigde met het valse trage “The Waiting” van op haar debuut. Eentje voor de echte fans. En die genoten met volle teugen.
Setlist Ryley Walker:
The Halfwit in Me
The Roundabout
Sullen Mind
Primrose Green
Setlist Angel Olsen:
Heart Shaped Face
Hi-Five
Shut Up Kiss Me
Give It Up
High & Wild
Not Gonna Kill You
Acrobat
Sister
Those Were The Days
Woman
Windows
Bis:
Unfucktheworld
Fly
Never Be Mine
The Waiting
