Tim Darcy bracht de afgelopen jaren 2 uitstekende albums als frontman van de Canadese post-punk formatie Ought. Nu 2 jaar en (naar we vermoeden) een heleboel Lou Reed luisteren later, komt hij met een eigen soloplaat Saturday Night. Vorige vrijdag kwam die plaat uit en gisteren was het tijd voor zijn derde opeenvolgende optreden op Europese bodem in de Rotonde van de Botanique. De Brusselse band Navaho mocht het voorprogramma verzorgen.
Een beginnende Belgische band, daar willen we altijd sympathiek tegenover staan, maar dit keer moesten we helaas constateren dat Navaho niet de minste indruk na liet. We konden ons vijf seconden na afloop geen enkel nummer meer voor de geest halen en dat is nooit een goed teken. Ze stonden met vijven op het podium. Van de drummer, bassist en gitarist is ons niet zo veel opgevallen. Dan was er nog een murmelende zanger die ook achter de toetsen stond, dit ging soms wat als Foals klinken maar dan een stuk minder dwingend. Wanneer hij een gitaar ter hand nam, kwamen er wat riffs uit die Mac DeMarco waarschijnlijk nog ergens had liggen. Het vijfde groepslid voegde maracas toe en dat was dan ook een half uur lang het enige wat hij deed. Af en toe pakte hij nog eens een tamboerijn vast, maar als hij er al mee sloef, viel het ons niet meteen op. Best nog een droomjob in feite. Navaho kon een groot deel van het publiek bewegen tot mee wiebelen en een redelijk enthousiast applaus, maar in ons brachten ze helaas enkel de azijnpisser naar boven. Het is sterker dan onszelf.
Toen Ought in 2015 in de Vooruit in Gent stond, gaf Darcy op een bepaald moment mee dat de band al meer dan 2 dagen niet geslapen had. Gisteren in de Botanique gaf hij toe dat hij en zijn bandleden al 3 dagen niet meer onder de wol waren gekropen, met hunzelf en British Airways als schuldige. Terwijl we hoopten dat de man zijn slaappatroon ooit eens op orde krijgt, konden we ook vaststellen dat Darcy en zijn band ondanks hun enigszins verdwaasde toestand toch een degelijk optreden gaven. Zijn band bestond uit hemzelf als zanger en gitarist, een bassiste die ook af en toe als violiste dienst deed en een drumster die op het einde ook nog eens een basgitaar vastpakte.
Hij begon direct met zijn eerste single en bekendste nummer “Tall Glass of Water” en zo moesten fans die hun kennis van liedjesteksten wilden etaleren al meteen aan de bak. Darcy solo klinkt over het algemeen een stuk nonchalanter dan de muziek van Ought. De akkoorden zijn minder strak afgemeten en krijgen meer ruimte. Even was er de vrees dat we drie kwartier lang naar variaties van hetzelfde nummer zouden moeten luisteren maar die bleek ongegrond. Darcy haalde geregeld de voet volledig van het gaspedaal om het een stuk rustiger aan te doen. De ijle klank die er dan uit kwam bleef genoeg uitgebalanceerd zodat die nummers niet de mist in gingen.
“You Felt Comfort” is een indringend nummer dat gaat over een vriend van Darcy die erg diep in de put zat. Op plaat klinkt het behoorlijk vol maar in de Botanique verhuisde de instrumentatie wat naar de achtergrond zodat de focus meer op de tekst kon liggen. Het was vrij duidelijk dat Darcy zijn invloeden voornamelijk van bands uit New York haalde. Het instrumentale “First Final Days” had van Yo La Tengo kunnen zijn. En alsof het allemaal nog niet genoeg op The Velvet Underground leek, haalde de bassiste voor “Saturday Night” een viool boven waar Darcy zelf dan wat over ging lallen. Het grote verschil met laatstgenoemde band is dat het stemgeluid van Darcy veel etherischer klinkt. Het doet af en toe zelfs wat aan dat van Perfume Genius denken.
Tegen het einde toe, wanneer er oudere nummers die niet op Saturday Night stonden, de revue passeerden werd het slaaptekort van de bandleden dan toch merkbaar. De focus verdween en in plaats van rustig en ijl werd gezapig de best mogelijke beschrijving. Zo zakte het concert naar het einde toe wat in. Precies tegen zijn eigen verwachtingen in werd hij toch nog terug geroepen voor een bisnummer. In tegenstelling tot wat het publiek hoopte, kondigde hij het al grinnikend aan als ‘nog een rustig nummer, want zij die gebleven zijn kunnen hier nu toch even niet meer weg’. Dat rustig bis-nummer bleek desondanks verrassend sterk te zijn en kon de aandacht wél vasthouden. Dat de man een getalenteerd muzikant is lijdt dan ook geen twijfel. Als hij de volgende keer beter is uitgeslapen zijn we benieuwd tot wat hij in staat is.
