Na de personeelswissel die de groep in 2016 onderging, hoorden we op het album Coast to Coast een iets rijkere en bredere klankkleur. In februari 2017 loste de groep gevestigd in Brussel de EP I’m Losing My Mind But I’ll Do Without, die de groep aan het thuispubliek kwam voorstellen. Het was dus uitkijken of de groep rond frontman Gordon Delacroix het ingeslagen pad verder zou bewandelen. Ondanks de thuismatch die de groep speelde, liep duidelijk niet iedereen warm voor het optreden. Een weliswaar zeer divers publiek vulde de AB Club voor slechts twee derde. Dat maakte dat er wel iets meer plaats was om de (schuchtere) danspasjes uit te proberen.
Op opener “Afternoon” horen we meteen een zeer gevarieerde indieblend. Het nummer start met subtiele synths waarbij Delacroix ons met halffluisterende stem (‘I feel like the rain and the sunlight’) langs pieken en dalen meeneemt. De natuur is overigens een zeer aanwezige inspiratiebron voor Recorders. Denk hierbij ook maar aan de vele videoclips waar het ruwe landschap, weidse IJslandse landschappen indachtig, mooi aansluit bij de muziek. Al meteen worden de synths gevarieerder en soms vertraagt het tempo om dan weer op te bouwen naar een apotheose met de kolkende herhalende strofe ‘I’ll meet you up in the afternoon’.
Vervolgens brengt de groep oudere radiohit “Lost At Sea” maar het publiek laat het voorlopig rustig op zich afkomen. Gordon probeert het publiek dan maar met woorden te paaien door zich te laten ontvallen zeer verheugd te zijn in de AB te mogen spelen. Toch een speciale plaats waar grote artiesten zoals onder andere … Sandra Kim, of all people, heeft gespeeld. Die gekke Gordon toch! Van diezelfde plaat Coast to Coast (2016) wordt “Geometric Peaks” op het publiek afgevuurd. Dit nummer zou zo uit het (oudere) mathrock repertoire van indiegroep Foals kunnen komen. Ook fysiek lijken beide frontmannen als twee (regen)druppels op elkaar. U hoeft het maar eens te googelen.
Intiemer wordt het als “A Church Of Dust And Rubble” wordt aangeheven en Gordon het publiek uitnodigt enkele passen naar voren te zetten. Het verleidt enkele koppeltjes tot een innige omhelzing. De drumcapaciteiten worden dan weer aangesproken tijdens het daaropvolgende “Wolf Drums”. De muziek wordt iets sferischer en de gedachte aan de typische Pink Floyd-sound borrelde even op.
Met gouwe ouwe “Kelly” wordt het publiek een eerste keer helemaal tot dansen verleid. Als de diesel op toerental komt en met 100 km/u lijkt weg te razen over de Hringvegur, de énige ringweg in IJsland, wordt er lichtjes afgeremd naar “85 MPH”. Delacroix behoedt ons zo voor een mogelijke snelheidsovertreding want de snelheid wordt er immers gelimiteerd tot 90 km/u!
Als Gordon, die duidelijk moeite heeft zijn emoties te bedwingen, het volgende nummer aankondigt dat is opgedragen aan zijn overleden hond, voel je zo het medeleven vanuit de zaal. Het geeft het nummer, ondanks de dansbare beat, een iets zwaarder gewicht mee. Vooral de strofe ‘I need you back’ hakt er in. En we blijven nog even in de dierentuin met nieuwe worp “Animal Like You”. Gordon verleidt ons tot enige reflectie met de mededeling dat het soms wel fijn moet zijn om een dier te kunnen zijn. Wij weten niet meteen aan welk dier we hierbij moeten denken.
Ook lijkt de zanger zich wat zorgen te maken als hij vraagt aan de toeschouwers of ze zich wel amuseren. Als de frontman wordt gerustgesteld vuurt de band “Someone Else’s Memory” op het publiek af. Hierbij daalt de stem van Gordon af tot donkere schachten en doet de gedachte aan de bromstem van Matt Berninger opborrelen. Als de lichten eerst paars en dan weer geel kleuren weten we dat afsluiter “Purple & Gold” eraan komt. Wanneer de zanger/gitarist en de bassist in een gitarengevecht lijken terecht te komen, maakt de zanger het met een kusje aan de bassist weer goed. Met de in het oor genestelde strofe ‘Won’t you catch me if I let go’ verlaten de heren met een ijkpunt het podium.
Al snel roept het publiek om meer en krijgt het zo nog het toetje opgediend. Van bij de start van de bisronde geeft het publiek zich nu helemaal over. Ook de frontman durft zich nu helemaal te geven. Als er tijdens het explosieve slotnummer “Over Rivers And Seas” een sjaal op het podium wordt gegooid, maakt de zanger er dankbaar gebruik van om er zich een bandana van te maken. Even zien we de zanger transformeren in een lokale rambo die gewapend met gitaar van de ene geluidsbox naar de andere te zien springen… en dat zelfs zonder lianen!
Wij zagen een prima optreden van, een naar ons gevoel ondergewaardeerde groep, Recorders. De synths klinken ons gevarieerder en ook de teksten geven blijk van persoonlijkheid. De groep gaat met deze EP wel eerder in de richting van de indietronica dan de puurdere indie rock van weleer. Het gevaar is natuurlijk verstrikt te geraken in de jungle van de ontelbare indiepopgroepjes die deze richting uitgaan. Denk hierbij maar aan het fenomeen The XX. Toch verdienen de borelingen “The Afternoon” en “My Very Empire” wat meer radioaandacht wat ons betreft!
Setlist:
The Afternoon
Lost at Sea
Geometric Peaks
A Church of Dust and Rubble
Wolf Drums
Kelly
85 MPH
My Very Empire
Animal Like You
Someone Else’s Memory
Purple & Gold
Bis:
Hold On
Undivided
Over Rivers & Seas