Biffy Clyro bracht vorig jaar hun laatste plaat Ellipsis uit, afgezien van een show op Pukkelpop werd deze nog niet uitgebreid aan het Belgische publiek voorgesteld. Een uitverkochte AB wist dus wat ze kon verwachten, een avond met nieuwigheden en even goed oude rakkers. De Schotten wisten de verwachtingen meer dan in te maken en stonden bijna twee uur vol energie op het podium, waar voor je geld zouden we zomaar zeggen.
Nog voor de band het podium betrad kon je de spanning in de zaal al voelen hangen. Eén vlammetje was genoeg om de meute te doen ontploffen. Die vlam kwam er in de vorm van een operastem die het publiek volledig klaarmaakte. Met de nodige panache betrad de band het podium, maar we hebben wel gemerkt dat er aan de Schotten geen grote dansers verloren zijn gegaan. Eens de operastem haar werk deed, knalden de eerste riffs door de speakers en begon het volk te dansen. “Wolves Of Winter” was de eerste single van de nieuwe plaat en bleek een perfecte opener om energie op het publiek los te laten. De gigantische witte lichten op de achtergrond laten zien dat hier een stadionband aan het werk is.
Van bij het begin wordt er meegezongen en gaat het publiek in de moshpits. De energie en de sprankels die Biffy Clyro afgeeft, zijn dan ook besmettelijk. De halfnaakte mannen spreken tot de verbeelding en laten er geen gras over groeien, ze zijn hier om alles kapot te spelen. Na enkele uitzinnige momenten (onder meer bij “Biblical”), is het tijd om al deze energie op te bergen. “Victory Over The Sun” bevat een kalme intro die ontploft in een samenspel van bombastische riffs en gigantische drums.
Veel spektakel heeft Biffy Clyro niet nodig, enkel snedige songs en felle lichten om te begeleiden. De passie en ontlading die bij de bandleden te zien valt, zorgt voor het meeste spektakel. Bij “Opposite” passeert de eerste ballad de revue. Je kan de haren horen rechtstaan bij iedereen in het publiek en op de meest emotionele manier zingen de toeschouwers mee met de groep. Lang duurt dit melig momentje niet. Simon Neil neemt een andere gitaar in de hand, centreert zich op het podium en zet “Bubbles” in. Wat volgt is een gespring tijdens het refrein en een uitzinnig publiek dat geen blijf weet met zichzelf. Zelfs een bejaarde dame in het publiek kent de lyrics en laat zich subtiel gaan, Biffy Clyro is duidelijk voor alle leeftijden.
De volgende energiestoot komt er bij “The Captain” waarin de frontman het schip net niet laat kapseizen. De kunst waarmee de mannen van Biffy Clyro hun instrumenten beheersen, geeft een fascinerend schouwspel weer. Het is soms erg straf om te zien hoe de mannen zoveel energie kunnen geven en tegelijkertijd zo strak kunnen spelen. De zaal staat dan ook vol verbazing te kijken en leeft zich volledig uit als er weer een zoveelste luide riff hun lichaam penetreert.
Met “Re-Arrange” kruipt er een derde nieuwe song in de set en die is duidelijk al even gekend als hun ouder werk. Het geeft een nodige pauze en iedereen bekomt even van de wall of sound die de band al voortdurend liet knallen. Met “Medicine” krijgen we zelfs een akoestische song geserveerd, als dat niet lief is van hen. Hierna volgt een kort intermezzo waarin industriële klanken de zaal opfokken en felle witte lichten een apocalyptische sfeer doen ontstaan. Eens de band terug het podium op komt, gaan de lichten feller te keer en verblinden ze het publiek als de riffs er aankomen.
Soms lijkt het alsof we op een metalshow zitten met de gigantische riffs en de bombast maar uiteindelijk is het wel toegankelijk en erg meezingbaar. Zo ook bij “Mountains”, de hit wordt meegekeeld door iedere persoon in de AB en dat zorgt voor een euforisch gevoel. Biffy Clyro komt en Biffy Clyro overwint. Met af en toe een schreeuw laat Simon Neil ook zien dat hij het erg naar zijn zin heeft. Naar het einde van de set merk je dat de band wat moe wordt en neemt de energie wat plaats voor statische nummers. Een nodige rust ook voor het publiek.
Uiteindelijk keert de energie terug met “That Golden Rule” en toont de band nog eens waarom ze in eigen land zo populair zijn. De frontman springt in het rond en eindigt het nummer op de versterker waar hij zijn lichaam in allerlei bochten wringt. Het einde is nabij en met “Many Of Horror” krijgt de zaal ook de gewenste afsluiter. Een meezinger van formaat die het beste van de band bovenhaalt. Als de band dan uiteindelijk terugkeert voor de bis ronde, is het eerst Simon Neil akoestisch. Iedereen laat de traantjes nog eens de volle loop om zich zo op te maken voor het definitieve einde. Met “Animal Style” krijgen we een voorproefje, maar met “Stingin’ Bell” volgt het lekker dessert dat in het gezicht vliegt.
Biffy Clyro bewees in de AB waarom het de status van stadionband meer dan waard is. Ze brengen energie, geven nooit op en blijven vooral gaan. Geen bullshit, gewoon rocken. Zo’n bands zijn er tegenwoordig niet meer en dat zorgde er voor dat iedere persoon in de zaal met een opgewekt gevoel naar huis ging. De gitaren kliefden zich door het lichaam en zullen nog enkele dagen nazinderen.
In samenwerking met musiczine.net.
Setlist:
1. Wolves Of Winter
2. Living Is A Problem Because Everything Dies
3. Sounds Like Balloons
4. Biblical
5. Victory Over The Sun
6. On A Bang
7. Opposite
8. Bubbles
9. 57
10. Friends And Enemies
11. The Captain
12. The Joke’s On Us
13. Black Chandelier
14. Re-Arrange
15. Medicine
16. Glitter And Trauma
17. Mountains
18. In The Name Of The Wee Man
19. Flammable
20. That Golden Rule
21. Many of horror
—
22. Machines
23. Animal Style
24. Stingin’ Belle
