Wanneer familieleden beslissen om samen een band op te richten zorgt dit meestal voor een prachtig collectief. Ook bij The Staves, waar de drie zussen Emily, Jessica en Camilla hun stem zich in je oor proberen in te nestelen. De stemmen van de drie dames samen zorgen voor een harmonieuze melodie die al het lijden, die je eventueel zou hebben, meteen doet verdwijnen. Twee jaar geleden kwam debuut “Dead & Born & Grown”, maar dit werd niet meteen door het grote publiek opgepikt. Dus besloten The Staves om bij “If I Was” de hulp in te roepen van Justin Vernon. Dit resulteerde in wat minder folk en wat meer elektrische gitaren.
De rotonde was volledig volgelopen voor het concert van de drie zusjes. Voor de gelegenheid hadden ze zelfs een volwaardige band mee. Dit waren drie mannen waardoor het evenwicht in genders ook hersteld was. Beginnen doen ze met “Blood I Bled” het eerste nummer van hun recentste album. Zangeres Camille zet eenzaam met enkel een ukulele het nummer in. Daarna volgt de band de snel waarna wordt opgebouwd naar een climax. Dit zal een constante blijken doorheen het concert, de zusjes proberen in ieder nummer op te bouwen naar een climax. Wanneer “Steady” wordt ingezet is het de beurt aan Jessica om de zang op zich te nemen. Zij blijkt voornamelijk de hoofdzangeres te zijn.
Wat opvalt bij “No Me, No You, No More” aan de drie zussen is hoe goed ze op elkaar zijn ingespeeld. De ene zus kan met gemak een melodie zingen terwijl de andere een volledig verschillende melodie zingt. Dit is dan ook de sterkte van de band. Door deze drie verschillende melodieën creëren The Staves een eigen sfeertje. Een sfeer die je enkel kan evenaren door in de winter voor een houtkachel te zitten met een warme chocomelk. Zo romantisch is het concert wel, de vele koppeltjes in De Rotonde genieten dan ook zienderogen.
Bij de nummers “Horizons” en “Black & White” kunnen we dan weer genieten van prachtige samenzang. Onder meer dankzij de drie verschillende stemmen die toch net iets mee hebben van elkaar geeft dit de nummers een harmonieuze invloed. “Black & White” is tevens wat steviger dan andere en krijgen we zelfs te maken met een gitaarsolo. Om dit zwaar gitaargeweld te compenseren volgt al snel weer een rustig nummer met “Damn It All”. Daarna volgt “Mexico” de eerste single uit het eerste album. Het valt op dat dit een veel rustiger nummer is in vergelijking met de rest van de relatief nieuwe set.
“Teeth White” en “Make It Holy” ronden de set af. Bij het eerste kunnen we The Staves zelfs even vergelijken met Courtney Barnett. Een rustige rockballad met een country-invloed. De band komt terug voor twee oude nummers los te laten op het publiek. Bij “Facing West” laten ze zelfs even de band weg en krijgen we de drie zusjes alleen op het podium. Een zeer rustig emotioneel nummer dat de perfecte afsluiter blijkt voor de set. Met “Winter Trees” laten ze de band nog voor een laatste keer opdraven waarna de set na iets meer dan een uur ophoudt.
The Staves bewijzen dat ze met hun melodieuze samenzang klaar zijn voor grote zalen te vullen. Het publiek genoot zienderogen, en door enkele keren a capella te zingen werden er verschillende kippenvelmomenten gecreëerd. Dit is vooral te danken aan de stilte in de zaal waardoor de stem nog meer door je lichaam drong.
BRON: MUSICZINE.NET
