Fans van The National konden enkele maanden geleden al hun hart verwarmen aan First Two Pages of Frankenstein, maar alsof dat nog niet genoeg was lossen de lievelingen van de indie nu gewoon nóg een album. Met Laugh Track ligt zo lp nummer tien op tafel, eentje dat nog geen zes maanden na zijn voorganger volgt. Zo’n explosie aan creativiteit doet al gauw terugdenken aan de jaren zestig, toen bands als The Beatles, The Rolling Stones of The Doors elk jaar meerdere topplaten op de wereld loslieten. In het heden durft het toch al eens de mist in te gaan. Of is er iemand die zich Return of the Dream Canteen en Unlimited Love van Red Hot Chili Peppers intussen nog herinnert? In het geval van The National kunnen we gelukkig gerust blijven: Laugh Track is alweer een pareltje in het juwelendoosje van de sombere snaken uit Ohio.
De liedjes voor de nieuwe worp vonden hun oorsprong grotendeels in het verlengde van de opnamesessies voor First Two Pages of Frankenstein. Als je weet dat de inspiratie voor die plaat voortvloeide uit de negatieve gevoelens rond de coronalockdowns en zanger Matt Berninger eveneens kampte met een writersblock, dan weet je dat het geen vrolijke wandeling in een zonnig park wordt. Omdat Laugh Track zowel muzikaal als tekstueel nauw aansluit bij diens voorganger, maakt de The National van hetzelfde laken een fraai pak. En dat pak voelt alweer knus en vertrouwd aan. Niet erg natuurlijk, want wij bekroonden First Two Pages of Frankenstein bij verschijning toch maar mooi met vier sterren.
De vooruitgestuurde single “Alphabet City” opent de tiende langspeler met nerveuze gitaarloops en een mijmerende Berninger die zijn bariton meteen in de verf zet. Het is een ingetogen opener die bewijst dat The National ondanks de meer dan twee decennia op de planken nog steeds fris kan blijven klinken. Het tweede nummer “Deep End (Paul’s in Pieces)” is dan weer vintage The National met bonkende drums en galmende gitaren. Het nummer is bovendien gezegend met een urgentie die op Frankenstein zoek bleef. Berninger beperkt zich echter tot subtiele zang, alsof hij de luisteraar eerder met woorden wil zalven in plaats van stenigen. Die dualiteit tussen muziek en zang staat perfect synoniem voor de rest van Laugh Track, want het is een langspeler vol hartverwarmende songs die balanceren tussen treurig en hoopvol, licht en donker, zacht zalvend en beukend gejaagd.
Er zijn wel meer songs waarop de messen van The National scherp zijn geslepen. De indrukwekkende single “Space Invader” bijvoorbeeld, die traag vanuit een verstilde ballade ontluikt tot een imposante finale met grootse drums en een mix van euforische gitaren. Subtiele, snijdende strijkers zorgen voor extra kippenvel. In het afsluitende “Smoke Detectors” trekken de Amerikanen dan weer alle registers open. Het is een lekker haakse rocker die ruim acht minuten doorscheurt op een zoemende riff, een donderend ritme en een raaskallende Berninger. Wanneer hij ‘You don’t know how much I love you’ mijmert boven een bijtende gitaarmelodie voelen we zijn droefheid in de onderbuik. Laugh Track mag dan wel een warme knuffel zijn, met “Smoke Detector” sluit The National toch maar mooi af met een lieftallige stomp in de maag.
Natuurlijk zijn er op de tiende langspeler van The National heel wat kleine indiefolksongs terug te vinden. De akoestische juweeltjes “Turn off the House” of “Laugh Track” bijvoorbeeld. In het eerste spinnen een akoestische tokkel en een zachte piano een zijdezachte melodie waarop Berninger zijn bariton uitspreidt, terwijl in laatstgenoemde ijzingwekkende strijkers en glorieuze blazers Phoebe Bridgers ondersteunen. Slechts op twee songs laten Berninger en zijn maten onze aandacht afdwalen: zowel “Coat on a Hook” als “Tour Manager” scheren wat ons betreft geen hoge toppen, voornamelijk omdat ze niets nieuws toevoegen aan het oeuvre van The National. Het zijn geen slechte liedjes, maar in de luistersessie van een uur voelen ze op Laugh Track voor ons niet echt essentieel aan.
Net als op vorige platen kan The National weer rekenen op een keur aan gastzangers en -zangeressen en die zorgen op hun beurt weer voor muzikale hoogtepunten. Justin Vernon (het aanstekelijke “Weird Goodbyes”) en de reeds vernoemde Phoebe Bridgers hebben intussen al wat stempels op hun klantenkaart, maar met de ijzersterke Rosanne Cash (dochter van) duikt op “Crumble” eens een nieuwe stem op in het herfstlandschap van The National. Het levert in elk geval een beklijvende pareltje op dat probleemloos tussen het beste werk van de groep past.
Met Laugh Track brengen de indielievelingen van The National een tweede topalbum in minder dan een half jaar. De output van het vijftal uit Ohio blijft van een bijzonder hoog niveau en zal fans van de groep ongetwijfeld veel vreugde opleveren. De band schotelt alweer enkele akoestische pareltjes voor maar stelt ook herwonnen gejaagdheid tentoon in enkele energieke songs. Treurigheid blijft als vanouds troef bij The National en dus kunnen wij geen betere soundtrack als Laugh Track voorstellen om de druilerige herfstmaanden mee door te komen.
Op 29 september staat The National op het podium van de Ziggo Dome te Amsterdam, er zijn nog steeds kaartjes voor het concert beschikbaar.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Smoke Detector”, ons favoriete nummer van Laugh Track, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
