AlbumsRecensies

The Kooks – Let’s Go Sunshine (★★★★): Doordachte terugkeer op het indie-toneel

AlbumsRecensies

The Kooks – Let’s Go Sunshine (★★★★): Doordachte terugkeer op het indie-toneel

De meest goedlachse Britse band van het afgelopen decennium brengt vandaag z’n vijfde studioalbum uit. Na een blits, maar festivalsfeerscheppend bezoek aan Rock Werchter, een zomer vol rondgestrooide singles en een Best Of-plaat, kunnen we na vier jaar opnieuw genieten van een écht studioalbum. God zij dank zijn The Kooks met Let’s Go Sunshine van hun vorige pad afgeweken. Wat zoveel betekent als: old school guitars are back!

The Kooks hebben indierock-fans even in de steek gelaten. Na een mislukt vierde album in 2014 en Best Of-plaat even later, maakten we ons al op om afscheid te nemen van de geliefde Britse band. Maar een einde zat er niet aan te komen. Het viertal uit Brighton dat ondertussen 14 jaar bestaat, klom stilaan uit het zwarte gat en staat nu terug op het indie-toneel met een The Kooks-waardig album. Een echte zomerhit, meezinger van formaat of supersingle zoals “She Moves In Her Own Way” zal je niet vinden op Let’s Go Sunshine. De band nam de tijd om een zorgvuldig en gelaagd geheel uit te broeden. Old School The Kooks-indie op een bedje van gemiste gitaren met hier en daar een topping van kwalitatieve uitstapjes naar classic rock en blues.

De eeuwig vrolijke Luke, frontman en hartendief van The Kooks, leidt luisteraars op dit album doorheen luchtige gitaarsongs zoals we die op de debuutplaat van de band horen. De veertien jaar en vier albums die The Kooks ondertussen op hun conto hebben, gaf die gekende sound ditmaal extra body. Zo klinken “All The Time” en “Four Leaf Clover” vertrouwd maar vervelen ze niet. Ze grijpen meteen terug naar de tienerjaren van de band. Ook “Kids” is een uit de kluiten gewassen The Kooks-song met extra veel pit. ‘I’m not a body, I’m just a soul,’ zingt Luke op “Believe”. Nog zo’n song die bewijst dat The Kooks een goeie keuze maakte. Gitaren krijgen de hoofdro,l maar extra stemmen, een viool hier en daar of een orgeltje worden niet weggefilterd. Back to basics met hier en daar wat leuke verrassingen.

Ondanks de ervaring, blijven The Kooks groen achter de oren. De band hoeft zich ook niet te meten met de groten der aarden. Geef ons maar de boys die we kennen en hun stralende songs die ongewild een glimlach op ons gezicht toveren. “Honey Bee”, een eenvoudig folky nummer met zoet refrein en zonnige sample doet dat moeiteloos. De eenvoudige en ietwat hilarisch tekst van “Chicken Bone” (wie noemt z’n wederhelft nu kippenboutje?) surft mee op die good vibes. Let’s Go Sunshine is niet alleen ideale voeding voor de lachspieren, ook de dansbenen hou je niet stil op onder andere “Initials for Gainsbourg”. Toch spant “Pamela” de kroon in dansbaarheid op deze plaat. De verhalende tekst en riffs op het randje van punk geven ons zin om alles los te gooien. Een moshpit tijdens een volgend The Kooks-concert? Waarom niet!

Ondanks de roze cover met paarse ballonnen en het overheersend aantal vrolijke deuntjes, krijgt ook melig liefdesverdriet een plaats op de vijfde plaat. “Fractured & Dazed” is een geslaagd triest nummer met ongewone maar passende drums. “Tesco Disco” is evenmin een banale ballad. Een duo van akoestische gitaren en een effectje op de stem van Luke scheppen een nostalgisch sfeertje. De riffs in het refrein zorgen op tijd en stond voor een ruig accentje. Het zijn natuurlijk niet allemaal pareltjes. “Picture Frame” mist de verfijning die wel in de andere trage songs zit.

The Kooks proberen iets met enkele van hun nieuwe songs dat niet in hun eigen picture frame lijkt te passen. ‘It had to be our Definitely Maybe’, vertelt Luke over Let’s Go Sunshine. ‘Het moet duidelijk van Britse afkomst zijn.’ Jezelf gelijk willen stellen met een band als Oasis, is een onmogelijke opdracht. Legendarisch worden, daar kan je vaak niet zelf voor kiezen. Toch geeft “Weight of the World” een – licht geforceerd – tijdloos gevoel. Daar zit de trompet ongetwijfeld voor iets tussen. “Swing Low” probeert hetzelfde, maar faalt in z’n opzet.

Let’s Go Sunshine valt nog het best te omschrijven met afsluiter “No Pressure”. The Kooks zetten geen druk op hun concurrentie, maar dansen met gemak de indie hitlijsten weer binnen dankzij hun nieuwe verzameling aan vrolijke én herkenbare songs. Hun old school sound met extra verfijning is er een waar zowel oude als nieuwe fans hun hart aan kunnen warmen. Ze zullen er misschien geen hoge toppen mee scheren en al zeker geen legende-status mee veroveren, maar Let’s Go Sunshine is dan weer wel de ideale soundtrack voor een leuke avond op café. Geen zware songs en geladen ballads of zoals ze het zelf zo mooi zingen: ‘We’re just having a good time!’

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Rock Werchter 2024 verrast met 15 nieuwe namen

Na de zelfbevestiging van Greta Van Fleet doorbreekt Rock Werchter de sleur van de werkweek met veertien nieuwe namen. Ditmaal zijn de vaste…
InstagramLiveRecensies

The Kooks @ Vorst Nationaal: Geen naïviteit, enkel doorwinterde klasse

In 2006 schoot er een komeet recht naar de top van de hitparades. Helemaal uit het niks verscheen ze aan de sterrenhemel….
AlbumsFeatured albumsRecensies

The Kooks - 10 Tracks to Echo in the Dark (★★★): Meer pop dan indierock

Al meer dan een decennia lang is The Kooks een gevestigde waarde in de indierockwereld. De Britten veroverden in 2006 ons hart…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.