Shame bracht begin dit jaar een fantastisch album uit dat overal bejubeld werd door de pers. Ook wij vonden het album zeker niet slecht, en dat gaf ons meteen een reden om de band live aan het werk te zien. Meteen na de release van het album verkochten ze de Rotonde uit en aangezien hun live reputatie staat als een huis, beloofde het een stevige avond te worden. Dat onze hoge verwachtingen werden overtreft, bleek een understatement. De band bracht een geniale set waarin frontman Charlie Steen de show stal, maar ook bassist Josh Finerty niet kon ontbreken.

Openen mocht het viertal RVG uit Australië. De band bestaat uit drie mannen en een frontvrouw met een nogal mannelijke stem, wat er voor zorgde dat het geheel heel furieus klonk toen ze begon te zingen. Muzikaal klonk het een beetje als opgewekte post punk en op zich was dit heel fijn. De bindteksten waren kort en krachtig, wat het wel plezant maakte. Het zat sterk in elkaar, veel vernieuwends hoorden we niet, maar toch bleven we luisteren. Een gezellige bries voor de storm dat Shame later die avond zou veroorzaken, zoveel is zeker.

Shame is een vijftal met twee gitaristen, één bassist, een ongewone zanger en een drummer. Het is vooral de zanger die de show steelt, en dat is volgens ons ook de bedoeling. Gedurende iets minder dan een uur neemt hij ons mee en betovert hij ons met zijn charisme. Hij bekijkt het publiek soms letterlijk in de ogen, wrijft door de haren en smijt zijn lichaam nu en dan ook eens in de strijd. Het zijn die uitspattingen die er voor zorgen dat Shame live nog meer is dan krachtige muziek.

Steen heeft naast al dat charisma ook gewoon een furieuze stem en dit zet de donkere muzikale lijn dat de band zet, zeker kracht bij. Hij doet zijn eigen willetje er mee wel. Hij smijt zijn boxen soms aan de kant en probeert altijd zo dicht mogelijk bij het publiek te staan om hen echt te voelen. Net die voeling met het publiek, zorgt er voor dat de overtuiging van de show ook veel sterker wordt. Het lijkt alsof we allemaal worden meegesleept in een angstaanjagend verhaal dat ons alle kanten uitstuurt, maar ons vooral desolaat achter laat.

Steen behandelt zijn microfoon ook als een rubberen stok, wat net zijn performance bekrachtigd. In het begin van de set droeg de man ook een marcelleke, maar na enkele nummers moet die er aan geloven en zien we zijn harige borstkas voortdurend voor ons verschijnen. Dat is best sensueel, zeker als hij er ook nog eens wat water over giet. De muziek van Shame is dat allerminst. Die is furieus, zonder doekjes en vooral heel punk. Nog een laatste woord over Steen voor we verder gaan op de muziek. De man leeft zich helemaal in zijn muziek in, wat er voor zorgt dat hij af en toe ook gekalmeerd moet worden door zijn bandleden, anders zou het potje wel eens durven overkoken.

Gek, maar geniaal zoveel is zeker en dan hebben we het nog niet echt over de muziek gehad. Die is donker, maar toch aanstekelijk genoeg om groots te klinken. De bassist heeft wat weg van Angus Young en smijt zich bij ieder nummer dan ook volledig op het podium door zijn moves na te doen. De band is duidelijk nog jong en probeert al die energie ook in de liveset te incorporeren. Missie geslaagd zouden we zomaar eens durven zeggen want met zo’n strakke set (die nota bene helemaal goed in elkaar zat), perfecte muzikale begeleiding en natuurlijk een frontman die voor de nodige entertainment zorgt, ben je een half uur helemaal gehypnotiseerd door hetgeen wat Shame hier brengt.

Het publiek weet dit allemaal ten zeerste te appreciëren en springt bij momenten intensief mee, start af en toe eens een moshpit en krijgt ook zijn kans om eens mee te zingen. Dit alles draagt bij tot het collectief wat Shame is. De set start snedig met “Dust On Trail” om daarna constant een hoog niveau mee te dragen om daarna een nieuw nummer wat gas terug te nemen om met “Lampoon” echt de energieke punk sfeer terug te brengen. Shame heeft het allemaal goed uitgedokterd en doordat de frontman alles zo overtuigend brengt, weten we na een tijdje niet meer waar ons hoofd staat.

Dat is zeker niet slecht, want de band weet ons helemaal omver te blazen. Furieuze punk heeft duidelijk een nieuwe leider in het vak en dat Shame dit heel sterk zal doen, spreekt nu al voor zich. De band heeft alles in zich om heel groot te worden, al zien we deze frontman het liefst zo dicht mogelijk bij het publiek. Zo kan hij hen er bij betrekken, er een krachtige show van maken en vooral alle schaamtes bij het publiek weghalen. Iedereen amuseerde zich op dinsdagavond in de Botanique en iedereen was deel van wat Shame is, een fantastische band die live nog tien keer overtuigender overkomt. Wat wij hier zagen, was wereldklasse, meer van dat!

Setlist:

Dust On Trial
Concrete
One Rizla
The Lick
Tasteless
Friction
Naamloos
Angie
Lampoon
Gold Hole
Donk