AlbumsRecensies

Dune Rats – ‘The Kids Will Know It’s Bullshit’ (★★★½): De Australische garage punk boekt vooruitgang

Wat krijg je als je de pop punk van Blink-182 net dat tikkeltje explicieter maakt en vervolgens het vliegtuig vanuit Californië naar het even zonnige Brisbane neemt? De garage punk/stonerpop van Dune Rats, inderdaad. Vandaag brengen de Australiërs hun tweede studio album The Kids Will Know It’s Bullshit uit. Ondanks hun constante getour in 2016, hebben de grofgebekte ratten toch de tijd gevonden om de studio in te duiken. Een drukke agenda belet niet om creatief te zijn zo blijkt.

Met elf nieuwe tracks van gemiddeld 2,5 minuten, maakte het trio een album zoals verwacht wordt van een punkband in het midden van hun carrière. No-nonsense riffs en teksten over het leven van 20-jarige rockers die weinig tot de verbeelding overlaten, zijn de kern van heel dit album. Met een sappig Australisch accent worden de geneugten van bier (“6 Pack”) en andere verdovende middelen (“Scott Green”, “Never Gonna get High”) bejubeld. Veel nummers blijken ook een terugblik op vroegere tienerjaren waarin alcohol een manier was om te ontsnappen aan de negatieve alledaagse sleur. Opener “Don’t Talk” deed ons muzikaal meteen aan The Sex Pistols denken. Een drijvende en ronkende baslijn op een hitsige drumbeat staan in schril contrast met de negatieve slagzinnen ‘I don’t care, I don’t ever wanna work again’.

Het opnemen gebeurde in Melbourne waar Zac Carper van FIDLAR de productie voor zijn rekening nam. Dune Rats is er zeker op vooruitgegaan in vergelijking met hun debuutalbum. De band heeft meer overtuigingskracht op dit album, en Danny Beausa’s vocals zijn veel rauwer en krachtiger uitgevallen. De nummers zijn ook doorspekt met humor zoals het niet te misverstane ‘Who’s Scott Green’ (Lees dat maar eens luidop) in “Scott Green”.

Punk is krachtig en simplistisch, iets wat elk nummer van Dune Rats in zich heeft. Dat gezegd zijnde stelden we ons de vraag of het allemaal niet een beetje te veel van hetzelfde is. Soms lijkt het alsof de enige variatie die in de elf nummers te vinden valt, een verschillende tekst en een licht aangepast tempo is. “Mary” lijkt hier de enige uitzondering op. Het is een nummer dat ook bestaat uit stevige refreinen, maar het gaat hier eerder om een klaagzang met een vrouwelijk personage in de hoofdrol. Afsluiter “Bullshit” is een ode aan het plezier, het dronken zijn en verwerpt de azijnpisserij, zo catchy dat we zelf graag Australisch hadden willen zijn.

Dune Rats hebben met dit album naar eigen zeggen gevonden wat voor soort band ze nu eigenlijk zijn, en wij kunnen hun verbeterde sound wel appreciëren. Met de grote hoeveelheid aan diepzinnige en complexe muziek die vandaag de dag gemaakt wordt, kappen wij toch graag eens liedjes achterover die simpelweg over bier en plezier gaan. Meer hoeft dat voor ons soms niet te zijn.

Op zaterdag 3 juni spelen deze vuile jongens in muziekclub De Zwerver, Leffinge.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Dune Rats - "Solar Eyes"

Australië is al lange tijd het land van de zonnige punkrock en ook Dune Rats is een product van die scene. Met…
2023FeaturesInstagramUitgelicht

De 101 beste singles van 2023

Voordat we het nieuwe jaar ingaan, hebben we nog enkele eindejaarslijstjes voor te stellen. Nadat we al de beste albums, ep’s, debuten…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single FIDLAR - "Nudge"

Het woord ‘vervelen’ lijkt niet in het woordenboek van FIDLAR te staan. Met een mantra als ‘Fuck it dog life’s a risk’…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.