Iedereen blikt graag nostalgisch terug op zijn eigen muzikale jeugdjaren. De beste muziek komt uit de jaren zestig, volgens de hippies alleszins. De beste muziek komt uit de jaren zeventig, volgens de punks alleszins. De beste muziek komt uit de jaren tachtig, volgens popmuziekstampers alleszins. De beste muziek komt uit de jaren negentig, volgens ons alleszins. En jongere generaties hebben zo hun eigen waarheden. Het is het mooie aan de jeugdjaren; het feit dat je je hoofd kon verliezen en dat oud(er) worden iets was wat enkel voor alle andere mensen is weggelegd. Muziek speelt er een hoofdrol in. The Lemonheads bracht twee grandioze platen uit: It’s a Shame About Ray uit 1992 en Come on Feel uit 1993. De groep rond posterboy Evan Dando bleef nadien wel platen uitbrengen, maar het grote succes lag toen al in het verleden. Het succes van de twee platen was dan ook onmogelijk te onderschatten en te evenaren en de frontman van The Lemonheads verloor zich in zware verslavingen. Het is een oud zeer bij veel muzikanten die van de ene song op de andere gekatapulteerd worden tot helden die bijna gedwongen worden om voor een hele generatie te spreken.
Bandleden kwamen en bandleden gingen, maar Dando bleef toch een constante en in 2005 besloot de groep na een sabbatperiode van zeven jaar de instrumenten weer op te nemen. We hebben uiteraard als fans van het eerste uur de hele catalogus van de Amerikaanse rockband van voren tot van achteren en weer terug gespeeld, vele keren zelfs, en The Lemonheads bleef voor ons gewoon goeie rockmuziek maken, niet meer, maar zeker ook niet minder. Dando is, ondanks zijn zware afhankelijkheid aan crack en heroïne, steeds die charismatische singer-songwriter gebleven en heeft veel geluk gehad dat hij zijn persoonlijke tornado heeft weten te overleven. Het had helemaal fout kunnen aflopen, maar er zijn nu eenmaal engelbewaarders die beter hun best doen voor hun baasje. Love Chant mag de collectie aanvullen en de plaat telt elf gloednieuwe schijven waarvan we er al vier te horen kregen. We konden het vanzelfsprekend niet laten om deze singles al eens onder de kritische loep te nemen, maar nu komt alles dus mooi samen onder de noemer ‘liefdeslied’.
We worden al vanaf de eerste noot van “58 Second Song” helemaal sentimenteel en verlangen naar de tijden waarop er nog maar één podium stond op de grote festivals. Dit is The Lemonheads zoals het in de jaren negentig klonk; jeugdig, laverend tussen pop en rock met meer nadruk op de laatste stijl en Dando die zingt alsof hij in een meisjeskamer zit en net een liedje heeft uitgevonden voor zijn schattige liefje. Die toon wordt doorgetrokken op “Deep End”, maar hier klinkt de knappe zanger ruiger en met meer zand dat tussen de tanden knarst. De gitaarpartij van dat nummer werd ingespeeld door de enige echte J. Mascis, het opperhoofd van Dinosaur Jr. Zo was en is de band wel, het ene moment snoezig en vertederend en het volgende moment bozig en chagrijnig. Ja, het moge nu al duidelijk zijn dat Dando zijn tweede adem en tweede jeugd echt heeft teruggevonden en dat er niet zomaar wat rommel op tape is gezet om eventuele schulden of zo af te betalen. Neen, dit is nu al een plaat van een man die fysiek verouderd is omdat dat nu eenmaal de gang der zaken is, maar zijn jeugdige geest laat rondwaren in zijn nieuwe composities.
Is het dan allemaal zo fantastisch? Neen, dat ook weer niet. “Be In” bijvoorbeeld is een oké schijfje, maar zeker niet meer dan dat. Maar zelfs op zijn twee wereldberoemde platen sloeg The Lemonheads voor ons hier en daar de bal ook al wel eens mis. We kunnen dus stellen dat dat ook niets nieuws onder de zon is. Op “Cell Phone Blues” horen we weer de frontman die met flair en panache een cool nummer schrijft dat in het midden van de song opeens een hels punkritme krijgt. Want dat is de citroenhoofden ook, een groep die graag hier en daar wat klare punk schenkt in vuile glazen. “Marauders” is een song zoals de herfst of de lente, met andere woorden krijgen we het er niet koud of warm van. Goed, we zitten nog altijd op het bootje bij Dando en er is nog geen man overboord, maar we krijgen een beetje jeuk van die gitaarriff die we enerverend vinden. Maar hey, over smaken en kleuren, je weet wel.
Wanneer we de passage op Crammerock dit jaar nog eens lezen en de clip bekijken van “In The Margin” zien en horen we nog steeds die zoekende kerel, die Amerikaanse dude die het ook allemaal niet zo goed weet. Maar laat dat net het interessante zijn aan de persoon Dando, het feit dat je eigenlijk nooit goed weet wat je nu net aan hem hebt. In “The Key of Victory” horen we weer die zoekende band met een frontman die al ontzettend veel donkere watertjes doorzwommen heeft. Eindigen doet de groep uit Boston gelukkig helemaal in stijl. “Roky” kan bogen op een dik stel vadsige bluesrockakkoorden en die song is ideaal om het album mee te eindigen. We krijgen nog wat ‘grinta’, een nog wat vuile, korrelige song te verwerken en dat doet nog deugd. Het voelt weldadig omdat we beseffen dat The Lemonheads een soort maatje is, een maffe kameraad die we dikwijls niet begrijpen, maar wel heel graag zien.
Van Evan Dando zijn er ontelbaar veel posters verkocht. De man was dan ook hét rocksekssymbool van de jaren negentig. Zouden we nu een poster inkaderen van Dando? Neuh, we zouden de poster vastpinnen aan de muur met punaises. Zo kunnen we het/hem steeds weghalen wanneer we dat nodig achten. Zo is het ook met deze lp. Het is een goede plaat zonder grootse hoogtepunten, maar diepe laagten zijn er ook zeker niet op dit stuk vinyl. We zullen er nog wel eens naar luisteren, maar zijn toch te verknocht aan die twee knappe lp’s van de jaren stilletjes ondertussen. We zijn blij dat Dando en zijn citroenkoppen er überhaupt nog zijn om ons toffe muziekjes te gunnen. En dat, dat is eigenlijk ook al veel, het feit dat een van onze favoriete bands van drie decennia geleden nog een teken van leven geeft, opnieuw met volle teugen ademt en de instrumenten weer heeft opgenomen. Soms heeft dit alles niet te veel woorden nodig.
Website / Facebook / Instagram
Ontdek “Deep End”, ons favoriete nummer van Love Chant, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
