Een nieuw genre ontdekken, dat doe je niet elke dag. Ons overkwam het eind 1992. Vanessa Warwick van Headbanger’s Ball – feeling old yet? – kondigde met een tinteling in haar ogen “Punishment” van Biohazard aan. Totaal onvoorbereid werden we omvergekegeld door een vernieuwende, beenharde mix van hardcore punk, heavy metal en hiphop. Sociaal commentaar dat nog catchy as hell was ook. Dit bleek geen subjectief gevoel van ons. De rest van de wereld was duidelijk dezelfde mening toegedaan, waardoor we het album Urban Discipline nu als een absolute klassieker mogen beschouwen.
Maar zoals dat zo dikwijls gaat in de muziek: na een klassieker nog een klassieker maken is weinigen gegeven. Opvolger State of the World Address ging nog meer dan een miljoen keer over de toonbank, maar daarna, ja, werd het minder. Dat er meer van groepsleden en platenmaatschappijen werd gewisseld dan van onderbroek hielp niet echt. Maar kijk, onkruid vergaat niet. Zeker niet als het volgetatoeëerd staat. Nu is er Divided We Fall, het eerste album van Biohazard sinds dertien jaar, en ook nog eens met de originele bezetting. We waren benieuwd.
Opener “Fuck The System” belooft meteen veel goeds. Een cinematografische riff, bijna à la Metallica, creëert de nodige spanning. Een stem zegt ‘We shouldn’t be fighting each other, we should be fighting together. For unity, for justice and for change.’ Dan is er even ruimte voor de hoofdriff en dan BOEM: Biohazard barst los. Billy Graziadei en Evan Seinfeld – meer tattoo dan mens – brullen in je gezicht, terwijl Danny Shuler zijn drumkit afranselt. Allemaal redelijk onsubtiel, maar toch is er afwisseling tussen rammen en rappen, tussen uptempo en eh, een iets rustiger tempo. Zo ontwikkelt het nummer een stevige dynamiek en blijft het boeien.
Nu de toon gezet is, geeft eerste single “Forsaken” ons geen tijd om te ademhalen. ‘Let’s fucking go’ laat Seinfeld binnen de drie seconden op niet mis te verstane wijze weten. Het geram wordt afgewisseld met een typische hardcoremetalriff en het al even typische schreeuwen van de titel door de hele groep. ‘Gang vocals’ noemen ze dat in de muziekwereld. Zelden was een term zo hard van toepassing als in dit geval.
We zijn twee nummers ver en wat ondertussen uit onze porieën stroomt, is geen zweet, maar puur testosteron. Biohazard kan het nog altijd. Al hoeven ze niet altijd bruut geweld in te zetten. “Death of Me” is bijvoorbeeld een trager nummer. En misschien net daardoor nog gevaarlijker. Een half gefluisterd parlando (lees: ingehouden woede) bouwt op naar het gebruikelijke gebrul. ‘Why won’t you listen to me?’ klinkt het bijzonder gefrustreerd. De riff vinden we zonder meer groovy. Soms is trager beter.
Net wanneer we ons beginnen afvragen hoeveel woede een mens eigenlijk in zich kan dragen, serveert de tweede helft van het album met “S.I.T.F.O.A” (een handige afkorting van het niet zo lekker bekkende ‘strength in the face of adversity’), “Tear Down The Walls”, “I Will Overcome” en “Warriors” (een soort clublied) toch een portie positiviteit. Verpakt in loeiharde riffs en uptempo hardcore beats, maar toch, positiviteit. Want met alleen maar kwaad te zijn op de wereld verander je niets, natuurlijk.
Hoogtepunt van deze Divided We Fall is zonder twijfel “The Fight to be Free”. Dat begint met een gillende gitaar en een vette baslijn, gaat over naar midtempo gebeuk, schakelt dan een versnelling hoger en haalt er in het refrein nog een dubbele basdrum bij. Dit noemen ze nu eens een nummer opbouwen. Tijdens de gitaarsolo krijgen we ook hoogst meezingbare wohohoho’s mee. En uiteindelijk draait het hier allemaal om, natuurlijk: dat eeuwige gevecht om je vrij te voelen. Wat vrijheid ook moge betekenen voor jou – ja, denk daar maar eens over na.
Conclusie? Dit is de koek tegen je bakkes waarvan je niet wist dat je hem nodig had. Een dikke veertig minuten gebalde woede, verspreid over elf nummers, om alles wat verkeerd gaat in deze wereld. Aan inspiratie hadden de heren uit Brooklyn zeker geen gebrek. ‘Maar is dit dan vernieuwend?’, horen we iemand piepen vanachter in de zaal. Nou, nee. Maar dat is er net goed aan. De agressie en – jawel – de groove spatten vrolijk in het rond zoals ze dat meer dan dertig jaar geleden ook al deden. Van de weersomstuit hebben wij alvast een afspraak geboekt bij onze favoriete tattooshop. En u?
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “The Fight To Be Free”, ons favoriete nummer van Divided We Fall, in onze Plaatje van de plaat-playlist op Spotify.
