Fred again.. @ Gare Maritime: Pompen of verzuipen

Fred again.. is niet vies van een inventief concept en durft daar al eens graag mee uit te pakken. Toen de man tijdens de coronaperiode net als de rest van de wereld werd gedwongen om zichzelf te beperken in zijn vrijheid, trok hij er bijvoorbeeld op uit met zijn iPhone om geluiden uit zijn dagelijks leven om te zetten in muziek. Et voila, de Actual Life-albumreeks werd geboren. In de nasleep van het grote succes vond de man zijn voorliefde voor het draaien ook terug, door op regelmatige basis onaangekondigd op te duiken in cafés of op feestjes, en daaruit vloeit sinds enige tijd alweer een volgende idee voort. USB is kort samengevat een oneindig album dat naarmate zijn dj-sets blijft evolueren en uitbreiden. Geen radiohitjes of anthems als “Marea (we’ve lost dancing)“, wel beenharde bangers waarin drum-‘n-bass, elektronica, UK garage en grime elkaar moeiteloos vinden. Een project dat nu terug nieuw leven in wordt geblazen.

Tien weken, tien nummers, tien steden. Dat is het concept voor het volgende hoofdstuk van USB, oftewel USB002. Tien weken lang lost Fred again.. op vrijdag een nieuwe single, die uiteindelijk eerdergenoemd album zullen vormen. En om dat te vieren houdt hij de op releasedag ook een groteske dj-set, op een locatie die amper een paar dagen op voorhand wordt aangekondigd. Vorige week was dat Glasgow, volgende week is vooralsnog een geheim, maar deze week stond zowaar Brussel op de planning. In samenwerking met Hangar werd Gare Maritime omgetoverd tot een ravehal waar tot 9.500 concertgangers de kasseien uit de grond konden stampen, al verliep dat niet zonder slag of stoot.

Maar goed, beginnen doen we bij het begin en dat leerde ons dat Fred again.. echt wel weet waar hij mee bezig is. De Britse producer kent simpelweg enorm veel van muziek en koos voor zijn avond in onze hoofdstad eigenhandig vier Belgische dj’s uit waar hij zelf ook goed op gaat. Dat hield in de praktijk twee back-to-backsets in, waarvan DC Noises en DJ Shoplifter de spits mochten afbijten. Vanaf een uur of zeven mocht het duo de eerste bescheiden menigte warmdraaien voor een lange avond dansen, al hadden de twee zelf ook even de tijd nodig om op toerental te komen. Na een halfuurtje begon het gelukkig ietsje steviger te pompen en steeg de temperatuur onder het zeil dat het plafond kleurde. Dat was overigens meteen al een tipje van de productie dat we te zien kregen. Het volledige totaalplaatje bleef tot Fred again.. zelf bewaard. DC Noises en DJ Shoplifter hielden het daarom redelijk binnen de perken, met af en toe eens een uitschieter die voor een golf aan enthousiasme en gejoel zorgde. Het grootste applaus volgde er echter helemaal op het einde van hun set, toen de headliner van de avond al even kwam meeviben op “flex fm” van Joy Orbison: een man van het volk, die Fred.

Het volgende anderhalf uur was dan weer weggelegd voor KŌMA en LAURAVIOLI, en die schakelden zonder verpinken een paar versnellingen hoger. Het duo mocht zelfs al ietsje meer gebruik maken van de productie door het zeil ook te laten golven boven onze hoofden, al begon naarmate hun set vorderde er toch een schoentje te wringen bij ons. Het kwam weliswaar allemaal heel diep binnen, maar je voelde aan de misschien wel wat grimmiger wordende sfeer dat iedereen vooral stond te wachten op Fred again.. en daarvoor een plekje zo dicht mogelijk bij de draaitafels wilde bemachtigen. Gare Maritime was, misschien wat ondoordacht, opgesteld als een enorme bottleneck, waardoor het steeds onaangenaam drukker werd in de hal – om het woord gevaarlijk niet in de mond te willen nemen. Een medisch noodgeval bevestigde dat idee, en zorgde vreemd genoeg ook voor een verademing in de set in de vorm van Bomfunk MC’s “Freestyler”. En toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat KŌMA en LAURAVIOLI niet alleen meer verdienden, maar vooral werden gebruikt als muziek bij het overvloedige duw- en trekwerk.

Tegen dat Fred again.. aan zijn bijna drie uur durende set kon beginnen, was het op veel plaatsen in Gare Maritime simpelweg overleven geblazen. De paar vierkante centimeter die je had, was de enige ademruimte die je kreeg: bewegen was onmogelijk geworden. Flashbacks naar de ongeziene taferelen die de man op Rock Werchter 2023 teweegbracht spookten door ons hoofd, al bleef die doortocht ons achteraf vooral bij om de magistrale set die hij toen neerzette. En ook daar was gisteren klaarblijkelijk wat onduidelijkheid om, want ondanks dat dit event duidelijk werd aangekondigd als een dj-set in het kader van USB002, vielen er gek genoeg heel wat mensen uit de lucht. Hoezo geen liveshow, special guests of hits in de uitvoering die we op de radio horen? Best wel opvallend, en op bepaalde momenten ook een dooddoener op vlak van sfeer.

En laat net dat hetgeen zijn waar de Brit zo hard op probeerde in te zetten. Bij binnenkomst werd de camera van je smartphone afgeplakt, zodat niet iedereen alles permanent zou filmen en beter in het moment kon leven. Dat zou Fred zelf naar eigen zeggen ook helpen, want mede doordat hij maar één set per week speelt, voelt hij zo de energie van het publiek nog harder binnenkomen. In Brussel leverde dat een dromerige start op, met “Winnie (end of me)” dat als redelijk intieme opener fungeerde, alvorens “ten” Gare Maritime onderdompelde in een bad van euforie. De frustraties over op elkaar gepropte medeconcertgangers smolten zienderogen als sneeuw voor de zon, de handen (en hier en daar toch enkele filmende smartphones) gingen in grote getalen de lucht in. Het enorme zeil kleurde dieporanje, golfde euforisch over onze hoofden en zorgde voor elektriciteit in de lucht.

Want het was gisteren duidelijk de bedoeling om te opteren voor een licht ontvlambare set: drops die je van ver voelde aankomen, maar toch eens zo hard binnenkwamen eenmaal ze vielen. USB002 belooft namelijk beenhard te worden, en dat hadden we meteen geweten. Wie nog niet wist dat die epilepsie had, ontdekte dat gisteren binnen het kwartier. Samen met Sammy Virji heeft Fred again.. namelijk een banger van jewelste gemaakt, die gerust een vaste waarde mag beginnen vormen in de sets. Zeker de manier waarop het nog te verschijnen nummer perfect in lijn lag met het verschroeiende “Turn Off The Lights again..” toonde aan dat de man niet gekomen was om spelletjes te spelen. Een “ItsNotREEAALLLLLLLL” en nieuwe single “OGdub” lieten de vloer trillen en toonden eigenlijk vooral dat de man echt wel een goeie dj is, alleen begon op dat moment eerder genoemd probleem de kop wat op te steken.

Door zijn immense populariteit hadden een aantal mensen het concept blijkbaar wat misbegrepen en klaarblijkelijk blind een ticket gekocht. En daardoor stonden zij er bij nummers als het nog te verschijnen “The Floor” met Skin On Skin – overigens een banger – of het pompende “BerwynGesaffNeighbours” tja… nogal doods bij voor zich uit te staren en te wachten op het volgende hitje. Dat was best jammer, want Fred again.. nam op bepaalde momenten wel zijn tijd om een overgang tot z’n recht te laten komen, maar de sfeer zakte daardoor wat weg. Maar goed, de Brit heeft natuurlijk genoeg achter de hand om een vuur dat dreigt uit te doven in een vingerknip weer in een laaiende massa te doen omslaan. “Kammy (like i do)” was de olie die “Jungle” nodig had om de elektriciteit nog eens voelbaar te maken. En hoe.

De bom was ontploft en zorgde voor schokgolven die maar bleven nazinderen. De massa was euforisch, en daar profiteerde Fred again.. van. “Victory Lap” werd dankzij een strakke lichtshow nog een tikkeltje verschroeiender, al volgde het mooiste moment van de avond misschien wel meteen erna pas. “Formidable” van Stromae werd integraal gespeeld en dat zorgde voor een gevoel van samenhorigheid en emotie dat we nog niet vaak hebben meegemaakt op raves. Even waren we als land en als zaal allemaal één, met als bindende factor een Brit. Een Brit die zoals gezegd heel veel (uiteenlopende) muziek kent, want in zijn versie van “flex fm” hoorden we “Guided by Angels” van Amyl and The Sniffers terug, maar kreeg ook “Christine” van Christine and the Queens een moment de gloire. Dat zijn dan wel geen Belgen, maar kom. We zaten op dat moment al bijna twee uur diep in de set en de eerste tekenen van vermoeidheid begonnen de kop op te steken, dus we vergeven het de man.

Fred again.. moest het tegen het einde namelijk hebben van de uitschieters (lees: hits) en die volgden elkaar in sneltempo op. “peace u need” vormde het goudgele randje aan de avond in Gare Maritime, zeker omdat het overvloeide in “adore u”. De liefde hing in de lucht, de handen (en ondertussen ook al een pak meer gsm’s) volgden. Dat de Brit bijna al zijn shows op Belgische bodem aanhaalde en zijn dank voor alle liefde en energie doorheen de jaren uitdrukte, leverde hem nog maar eens wat respectpunten op. Alsof hij er nog niet genoeg had. Het moment waarop een groot deel van de zaal te wachten stond, begon namelijk steeds meer aan te breken. Een alles brekend drum-‘n-bassintermezzo vloeide over in een remix van “leavemealone” en “places to be”, maar stoomde belangrijker iedereen klaar om een laatste keer alles te geven: “Delilah (pull me out of this)” perste de laatste beetjes euforie en energie uit ieders benen en ziel en leverde voor velen ongetwijfeld een ‘core memory’ op.

Het zwaarste kruid was verschoten, maar daar nam Fred again.. in Brussel geen genoegen mee. Binnen dit project ziet hij zijn concerten op een andere manier, als vormen en kleuren die op een juiste manier afgesloten moeten worden. En dus breide hij met “Kahan (last year)” en het nog te verschijnen “Lights Burn Dimmer” nog een gloeiend en bloeiend einde aan zijn set, die toepasselijk met een flard van “Lights Out” overliep in een klein halfuurtje aan dromerige ambient – zoals het allemaal begon. Rust in de chaos, en dat idee mocht je gisteren dus best letterlijk nemen. Want eerlijk is eerlijk: het was misschien niet altijd even aangenaam vertoeven in Gare Maritime. De productie rijkte maar tot ergens halverwege de zaal, dus als je onder de zeilen wilde staan, moest je er vrede mee nemen je te identificeren als sardientje in een blik. Veel geduw en blijkbaar ook wat onduidelijkheden, maar ook bij de set van gisteren zullen we binnen een jaar vooral terugdenken aan de ervaring.

Fred again.. bracht in Gare Maritime namelijk iets wat toch wel omschreven kan worden als een unicum. Een intense dj-set met productie op zo’n grote schaal, die fans van de artiest (en dus niet enkel zijn hits) enkel en alleen maar kunnen appreciëren. Het USB-project kan je namelijk allerminst vergelijken met de man die pakweg Pukkelpop headlinet. Het is een ervaring op zich, die veel dieper en vooral harder gaat in de muziek dan je misschien zou denken. Dat een deel van het publiek dat niet begrepen had, lag in deze vooral aan henzelf en niet aan Fred again.. als dj en artiest, want die draaide drie uur lang letterlijk de ziel uit zijn lijf. En dat zie je ook aan hem: hij geniet duidelijk veel meer van dit soort shows dan van livesets op grote festivals – hier kan hij zich meer verliezen in de muziek. Het kan misschien gelegen hebben aan onze plek in de zaal, maar dat misten we gisteren een beetje bij het publiek. Maar zoals gezegd zal dat niet hetgeen zijn dat we ons van de avond zullen herinneren.

USB002 is vanaf 12 december in zijn geheel te beluisteren via je favoriete streamingdienst.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!