Een debuutalbum dat er eigenlijk geen is. Racing Mount Pleasant stond in een vorig leven nog bekend als Kingfisher, maar brak onder die naam helaas nog niet de verhoopte potten. De naamsverandering heeft de artrockers echter duidelijk deugd gedaan, want sindsdien merken we dat er toch wat momentum en zelfs schot in de zaak begon te komen. Ze hebben er ons dan wel even op laten wachten, maar na lang uitkijken ligt het eindelijk te blinken in de rekken: Racing Mount Pleasant! En of het het wachten verdorie waard was.
Maar vooraleer we met lof beginnen strooien, werken we graag eerst de olifant de kamer uit. Want, eerlijk is eerlijk, de vergelijking trekken met een band als Black Country, New Road of caroline is nu niet echt moeilijk wanneer we naar Racing Mount Pleasant luisteren. Snuister je online tussen de immer aanwezige kritikasters, is dat ook zowat het enige puntje van commentaar dat er te lezen valt. We kunnen er inderdaad redelijk moeilijk omheen, maar laat dat alstublieft de schoonheid van deze plaat niet wegnemen. Racing Mount Pleasant groeide duidelijk op in dezelfde school, maar gebruikte die ervaringen doorheen de hele plaat om pure schoonheid op tape te zetten, nota bene zónder in klakkeloos kopieergedrag te vervallen.
Neem bijvoorbeeld het duo “You” en “You Pt. 2”, beide exact vier minuten en zeven seconden. Het zachte gitaartokkel van deel één verroert ons in eerste instantie met zijn zachtaardigheid en bijzonder ingetogen karakter, de belichaming van schoonheid die enkel liefde kan brengen. Helaas spat die liefde op deel twee uiteen, ondersteund door een opbouw die twijfelt tussen passie en droefheid, maar uiteindelijk als een kaarsje uitdooft. Het zevental heeft met andere woorden dynamiek in zijn plaat gestoken en schuwt het allesbehalve om pittige persoonlijke thema’s ook muzikaal te vertalen.
Op hun best zijn ze echter wanneer heel de band zijn krachten bundelt en het gevoel zo luid mogelijk laat spreken. Zéker de singles blinken hier enorm in uit. Het zelfgetitelde nummer “Racing Mount Pleasant” – dat dus op het album Racing Mount Pleasant door Racing Mount Pleasant staat – ontploft door de magistrale samenwerking van saxofoon, gitaren en heel krachtige vocals. Nog voor we het vocht uit onze ogen hebben kunnen vegen, knallen ze nadien met “Call It Easy” voor een tweede keer de traanklieren open. De twee songs samen tonen aan waar de band allemaal toe in staat is: virtuositeit omzetten in serene schoonheid en intense uitbarstingen. Veel mooier wordt muziek echt niet.
Op de rest van de plaat horen we een band die nog steeds op zoek is naar zichzelf, zowel persoonlijk als muzikaal. Vaker wel dan niet levert dat vooral kakafonie op, maar Racing Mount Pleasant weet het net om te zetten in een troef. Het ene moment scheuren ze zoals op “Outlast” door de speakers, het andere moment horen we slechts een sobere, akoestische gitaar en breekbare zang zoals op “Seyburn”. Eén ding staat echter vast: wat ze ook doen, het klinkt altijd bijzonder oprecht en beklijvend. Net daarom is Racing Mount Pleasant zo’n goed album geworden. Niet omdat het baanbrekend of ongezien is, maar omdat het bijna een uur lang een prachtige weergave van opgroeien met emoties is.
Voor de rest willen we er dan ook niet veel woorden meer aan vuil maken, maar het album voor zichzelf laten spreken. Racing Mount Pleasant heeft namelijk een plaat gemaakt die zowat iederen artrockfan heel dicht bij hun hart zal dragen, maar ook iedereen daar buiten op z’n minst zal beroeren. Een uur lang weet de band namelijk te boeien, te emotioneren en iedereen op zijn kar mee te trekken, ongeacht of het nu een sound is die we de voorbije jaren wel al vaker hoorden passeren. Neem je beste koptelefoon uit de kast, maak je agenda een uurtje vrij en stuur de kinderen naar de grootouders. ’t Is verdorie de moeite waard.
Ontdek “Call It Easy”, ons favoriete nummer van Racing Mount Pleasant, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
