© CPU – Marvin Anthony
Je maakt wat mee zo’n vier dagen in het gevang. We zagen een trouw, een lawine aan moshpits en een paar rare vogels op de planken, maar wat we vooral zagen was een enorm tof festival. Iedereen die we tegenkwamen had dezelfde positieve mindset en hoewel sommigen door het West-Vlaamse accent amper te verstaan waren voor deze meest noordelijke beer, sprak de taal van de muziek vier dagen lang luid en duidelijk. Ook dag vier, de dag dat we besloten dat het wel welletjes was en midden in de nacht een ware prison break uitvoerden, zat boordevol goede acts als Cult of Luna, Gaerea en Gutalax. Als klap op de letterlijke vuurpijl kregen we ook nog Machine Head die de Prison Stage met een overweldigende show in lichterlaaie zette en zo een perfecte afsluiter vormde van onze vier dagen achter de tralies.
Congress @ Helldorado
© CPU – Marvin Anthony
Alcatraz heeft echt een gigantische waaier van genres op de poster gezet, dus mag hardcore zeker niet ontbreken en haalde ze met Congress meteen een levende legende uit ons eigen landje naar de Helldorado-stage. De West-Vlamingen stonden in de jaren negentig aan de frontlinie van de Europese corescene en lieten gisteren duidelijk horen dat ze die status nog altijd meer dan waard zijn. Het bracht namelijk een show naar Alcatraz die bol van de rauwe intensiteit, met een hoop gitaargeweld als gevolg en een moshpit die amper tot rust gebracht kon worden. Frontman Pieter Van Rumbeke mag dan niet groot van stuk zijn, zijn oerkreten klonken alsof ze uit een reus van zes meter kwamen en lieten de grote tent huppelen op zijn tentstokken. We waren weer wakker en onze trommelvliezen dus ook!
Gaerea @ Swamp
© CPU – Marvin Anthony
Gemaskerde bands schuilen vaak achter een of andere zweverige gimmick over dat de duivel de macht over ze heeft of dat het uit een bovennatuurlijk rijk komt, maar bij Gaerea heeft het allemaal niet zo’n moeilijke reden. De deels anonieme maar vooral Portugese band gebruikt de gezichtsbedekking voornamelijk om de aandacht op de muziek in plaats van de mens te leggen en laat die muziek vervolgens op zijn beurt voor zich spreken. Ook in de donkere Swamp-tent lukte dat. De vijfkoppige formatie zette een gitzwarte muur der geluid neer die onophoudelijk intens was. Van de onheilspellende opener “The Poet’s Ballet” tot het allesverzengende “Mirage”, met daar tussenin hoogtepunten als “World Ablaze” en “Hope Shatters”, hielden ons en de rest van de toeschouwers in zijn greep en lieten de show uitmonden in een soort van trancesessie. Werd het toch nog een beetje zweverig.
Gutalax @ Helldorado
© CPU – Marvin Anthony
Devin Townsend zei ooit dat metal niet altijd zo grimmig en bloedserieus hoeft te zijn en daar zijn de heren van Gutalax het volledig mee eens. De groep bracht namelijk een hoop grind, een hoop gore en een hoop humor naar de tent, compleet met de Ghostbusters-tune als introsong en een boel pipi en kaka-grappen die het publiek vanaf de eerste seconde in een melige feeststemming brachten. Gehuld in hazmatpakken liet het de blastbeats en gorgelende zang ongenadig doorheen de tent dreunden, ketsten opblaasattributen in alle vormen en maten door het publiek. We zagen personen in haaienpakken, op eenhoorns en met opblaastoiletten crowdsurfen op de golven van een massa aan feestvierende mensen en op het podium zelf was het eveneens een dolle bedoeling. Toch moeten we frontman Matoušek een pluim geven voor zijn kunsten, want de beste man deed vijftig minuten lang zijn stem vernaggelen door continu als een varken door de microfoon te knorren. En geloof ons, dat is al moeilijk om dat een minuutje vol te houden, laat staan een volle vijftig minuten.
Pig Destroyer @ Swamp
© CPU – Pig Destroyer
Zou de organisatie dat expres doen, een band met de naam Pig Destroyer na de varkentjes van Gutalax zetten? Wij zouden er in ieder geval niet over klagen, want de heren van de varkensslachterij deden prima hun werk om de Swamp-tent volledig kort en klein te hakken. De leden mochten eergisteren al warmdraaien toen ze Max Cavalera deden ondersteunen tijdens Nailbomb, maar gisteren ging de gashendel volledig open voor hun eigen set en deden ze met zijn grindgore stevig inbeuken op het razende publiek. Echt lang konden we niet naar de groep kijken de, we kwamen immers een kwartier na de start binnen door het optreden van Gutalax en ook opvolger Fear Factory overlapte in de slot minuten. Gelukkig was het wel lang genoeg om te concluderen dat deze band echt meer dan prima werk levert en de nodige mokerslagen kan uitdelen, want dat deed het in de tijd dat we ze zagen aan de lopende band.
Fear Factory @ Prison
© CPU – Marvin Anthony
Ondanks dat Fear Factory inmiddels meer leden heeft versleten dan een staalfabriek lashelmen in een eeuw, blijft de machine van Dino Cazares draaien. De Mexicaans-Amerikaanse gitarist is inmiddels, als we de hiatus van enkele jaren niet meerekenen, al zo’n kleine vijfendertig jaar het kloppend hart van de band en ook op Alcatraz had hij de touwtjes stevig in handen. Hij zorgde namelijk met zijn constante stroom aan strakke, bijna mechanische riffs voor de meeste indruk, terwijl de rest van de groep maar lastig kon volgen. Milo Silvestro, de nieuwste aanwinst in de lange lijst met leden, kon nog redelijk bijbenen, maar de rest bleef degelijk maar kleurloos op de achtergrond. De set kwam vooral op de schouders van Cazares terecht, die met zijn gitaarspel het publiek alsnog het gevoel gaf midden in een stampende fabriekshal te staan, maar echt indruk als geheel maakte de groep niet.
Kerry King @ Prison
© CPU – Marvin Anthony
Het idee van een nieuwe band rond Kerry King voelt een beetje als een nieuwe saus bij je favoriete fastfoodketen. Je weet dat de basis hetzelfde blijft, maar je bent toch benieuwd naar de vernieuwde smaak. De voormalige Slayer-gitarist, herkenbaar aan zijn imposante postuur, kale klets en kilometerslange baard, trad in Kortrijk aan met zijn naar zichzelf benoemde band en deed dat meer dan prima. Zoals te verwachten kregen we een set die zwaar leunde op de erfenis van Slayer, met beukers als “Repentless”, “Disciple”, “Raining Blood” en “Black Magic” die meteen herkenningsgejuich losmaakten. Om te voorkomen dat het niet de grote Slayer-show werd en we een coverband voor onze kiezen kregen, schoof King en co. hier en daar nog wat vers werk naar voren, maar toch was het vooral het oudere materiaal dat voor de grootste klappers zorgde. Bleek die nieuwe saus toch niet zo nieuw te zijn als dat die werd aangeprezen.
Cult of Luna @ Swamp
© CPU – Marvin Anthony
Machine Head stond, net als bij zo goed als iedere toeschouwer, bovenaan ons lijstje om gisteren te zien, maar niet ver daar vanaf stond Cult of Luna. De mannen uit het altijd stille Umeå, we hebben onze research gedaan en er is echt amper iets te doen in die stad, weten hoe ze lawaai moeten maken in de stilte en schoten dan ook als een raket uit de startblokken. Waar Gearea eerder op de dag een gitzwarte muur bouwde in dezelfde stage, deed Cult of Luna het gisterenavond met wat extra lagen steen en aan de hand van frontman Johannes Persson, die gisterenavond als twee druppels water op Solid Snake van de Metal Gear Solid-gamereeks leek, walste het over iedere toeschouwer heen. Ieder nummer was een kolos op zichzelf dat keer op keer toesloeg met minutenlange solo’s, slepende opbouwen en ultrafragiele stiltes, om vervolgens weer volle gas in een explosieve uitbarsting over te schakelen. Met songs die nooit korter duurde dan tien minuten was het met momenten een lange zit, maar nooit verloren die bijna boekwerken hun spanning of intensiteit. Nee, het waren continu bouwwerken in aanbouw, die steeds na ieder nummer statig overeind stond en overliepen van aantrekkingskracht. We willen op de valreep ook nog een kleine pluim uitdelen aan de regisseur van dienst, want die had het optreden in perfecte vorm op de twee grote schermen weten vast te leggen. Chapeau!
Dimmu Borgir @ Prison
© CPU – Marvin Anthony
Een aantal dagen terug hadden we Wednesday 13, maar voor Dimmu Borgir leek het gisteren wel vrijdag de dertiende. Nadat de start flink werd vertraagd door een hoop problemen met de gitaren, waren de storingen in de loop van de set niet meer op één hand te tellen. Vooral met het mengpaneel of de input daarvan leek veel aan de hand, want meerdere malen viel een gedeelte van de sound volledig weg. Toen het na de zoveelste storing terugkwam, leek de afstelling van mengknoppen ook ineens volledig naar de knoppen en moesten we het doen met een mix die zelden nog schitterde. Dimmu Borgir liet zich niet kisten en ging stevig door, maar zelfs met die dosis aan zelfvertrouwen leken nummers als “Grotesquery Conceiled (Within Measureless Magic)” en “Council of Wolves and Snakes” op schimmen van wat ze moeten zijn. Tegen het einde leek alles weer redelijk terug op de rails en kregen we alsnog een solide uitvoering van “Mourning Palace”, dat na een set vol problemen toch nog voor een waardige afsluiting zorgde. Het was veelal roeien met de riemen die ze hadden, maar toch slaagde Dimmu Borgir erin om zich doorheen de storm te manoeuvreren en het publiek met genoeg donkere grandeur achter te laten. Een welverdiend applaus vanuit de toeschouwers volgde, al zullen diezelfde mensen de show vooral herinneren als een gevecht tegen techniek.
Emperor @ Swamp
© CPU – Marvin Anthony
Op de Swamp Stage werd de late avond duisterder dan ooit toen Emperor het podium betrad. Omhuld door een krille mist van rook, zette de groep rondom de legendarische Samoth en Ihsahn meteen een sacrale sfeer neer en werd met “Into the Infinity of Thoughts” het ritueel gestart. De meeslepende opbouw van het nummer voelde als het openen van een poort, waarna een ononderbroken stroom van zwartgeblakerde riffs en melodieën zich over de menigte spoelde. Heel mooi was de stilte in de tent wanneer dat nodig was, waardoor de band volledig tot recht kwam en nummers als “Thus Spake the Nightspirit” en “With Strength I Burn” hun volle lading meekregen. Technisch stond het optreden als een huis en de gitaargrootheden lieten hun snaren met bijna chirurgische precisie collectief zinderen. Tegen het einde barstte de Swamp Stage nog één keer helemaal open met “Inno a Satana”, waarna afsluiter “Ye Entrancemperium” het laatste zetje aan het publiek gaf om de band een oorverdovend applaus te geven. Volledig logisch als je het ons vraagt, want de groep leverde een waar meesterwerkje af.
Machine Head @ Prison
© CPU – Marvin Anthony
Problemen zijn er om opgelost te worden, dus alle troubles op de mainstage werden in rap tempo opgelost voor de grootste naam van heel het festival: Machine Head! Zonder ook maar één spoor van opstartproblemen stapten Robb Flynn en co het podium op en verstopt achter een enorm doek met de veelzeggende woorden ‘Machine fucking Head’, een quote die we wel vaker voorbij hoorden komen, maakte het zich op om het festival op slot te gooien. Op het moment dat het doek met een klap naar beneden viel en de eerste mokerslag van “Imperium” de Prison Stage overspoelde, veranderde het veld in één kolkende massa. Circle pits trokken spiraalsgewijs door het publiek, vuisten gingen synchroon de lucht in en de band gaf geen moment gas terug terwijl het nummers als “Ten Ton Hammer” en “Is There Anybody Out There?” op vol volume doorheen de speakers werd geperst.
Alles ging gepaard met een bonk bruutheid. Vuurballen ter grootte van meloenen werden de lucht in gespoten, terwijl lichtflitsen en stagepyro het geheel nog intenser maakten. Het publiek werd meegesleurd in een continue aanval van riffs en de energie bleef onverminderd hoog, ook wanneer de setlist een duik nam in het recentere UNATONED. Nieuwe tracks als “ØUTSIDER” en “BØNESCRAPER” kregen dezelfde luidkeelse bijval als de klassiekers en lieten horen dat Machine Head er nog prima een jaartje of tien aan vast kan plakken.
© CPU – Marvin Anthony
Mocht Jean-Luc Crucke gisterenavond op het terrein aanwezig zijn geweest, dan had hij de klimaatdoelen als sneeuw voor zijn ogen zien verdwijnen. Nadat werd besloten om de vlammenwerpers overuren te laten draaien, werd de lucht tijdens “Davidian” volledig verlicht door een barrage aan vuurwerk. Tientallen raketten schoten de lucht in en versterkte het geweld dat Machine Head over de mainstage uitstortte. Toch was het, net zoals we bij vele bands dit weekend zagen, dat het oude geweld dat het publiek echt in beweging kreeg. Vooral afsluiter “Halo” kreeg de eer om onder luid gejoel en een muur van meebrullende stemmen de Prison Stage op zijn grondvesten te laten stuiteren.
Met een set die van begin tot eind op volle toeren draaide, bewees Machine Head dat ze nog steeds tot de absolute top van het metalcircuit behoren. De hype die al een heel weekend om de band hing was meer dan gerechtvaardigd en de Amerikanen maakten die zonder enige moeite helemaal waar. Het was anderhalf uur lang luid, strak en bovenal onverbiddelijk. Waren al de gevangenisstraffen maar zo fijn.
En dan zat ons weekendje Alcatraz er alweer op en mogen we terug op vrije benen staan, maar de afspraak met het festival voor volgend jaar staat al. In 2026 zijn we vanaf 6 tot en met 9 augustus opnieuw te vinden in de Kortrijkse gevangenis, waar we onder meer Powerwolf, Savatage, Anaal Nathrakh en Death Angel voor onze neus zullen hebben staan.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Ons verslag van dag 0 kan je hier lezen.
Ons verslag van dag 1 kan je hier lezen.
Ons verslag van dag 2 kan je hier lezen.
