Het is ondertussen zowaar bijna vijftien jaar geleden sinds het grote publiek HAIM leerde kennen. De band rond de drie zusjes die van hun achternaam meteen ook de bandnaam maakten, scoorde toen een eerste mainstream hitje met “Don’t Save Me” en bleef sindsdien permanent schipperen rond een middelgroot populariteitsniveau. Een stap hogerop was ook nooit per se het doel van de dames, ze amuseerden zich gewoon en zagen wel wat er gebeurde. Met die ingesteldheid dartelt het drietal intussen al een bijna twee decennia de wereld rond, al was het intussen alweer bijna vijf jaar geleden sinds er nog een echt noemenswaardige stroomversnelling aan te pas kwam. Af en toe een singletje of een muzikale omwenteling met Taylor Swift behoorden altijd tot de mogelijkheden, maar de opvolger van Woman In Music Pt. III liet zonder meer op zich wachten. Tot nu, want HAIM staat er tegenwoordig weer sterker dan ooit. I quit is een verademing in de carrière die Este, Danielle en Alana uitbouwden.
Op hun vierde album laten de zusjes namelijk heel wat nieuwe invloeden toe in hun gekende concept. Van (indie)rock tot americana, van folk tot elektronica; er valt heel wat te beleven doorheen I quit. Vijftien nummers en een speelduur van een klein uur is dan ook niet niets, maar het idee rond de plaat zit wel goed in elkaar. HAIM heeft namelijk alles, inclusief liveshow, gebonden rond het reclamebord vanop de albumcover, waarop duidelijk wordt gemaakt wat er de leden dwarszit en waar ze precies mee stoppen. Een lijn die ook doorgetrokken kan worden in de plaat, want comebacksingle “Relationships” maakt meteen het statement dat dat principe alvast geen zin meer heeft. ‘I think I’m in love but I can’t stand fucking relationships’ is een zinnetje dat binnen de kortste keren in je gehoorkanaal blijft hangen, net doordat het ondersteund wordt door de combinatie van r&b en indierock. Zei daar iemand zomer?
Het gaat er met andere woorden permanent bijzonder gemoedelijk aan toe bij HAIM, om te beginnen al doordat I quit opent met een sample van George Michaels “Freedom” die verweven zit doorheen “Gone”. De zusjes lieten zich inspireren door wat Beyconé deed op RENAISSANCE en daar is op zich zeker wel een lijn in door te trekken, net doordat er ook hier wordt gefluctueerd tussen Nile Rodgers-achtige funk en een iets meer groovy riff. De Amerikanen slagen er keer op keer in om minder voor de hand liggende keuzes te maken, en er dan alsnog een aangenaam geheel van te maken. “Lucky stars” stuwt bijvoorbeeld voort op een donkere gitaar, maar de dames gebruiken hun stemmen zo hoog, dat het toch weer een dromerig nummer wordt. Het daaropvolgende “Million years” flirt dan weer met een ver neefje van drum-‘n-bass en hypnotiserende elektronica, terwijl een “Everybody’s trying to figure me out” neigt naar gezellig voortkabbelende americana.
Zelfs als HAIM nog net dat stapje verder buiten de lijntjes durft te gaan, levert dat interessante eindresultaten op. “Spinning” zou je zo bijna een popnummer à la Sabrina Carpenter durven noemen dankzij zijn groovy synths, “Cry” omarmt binnen datzelfde vaarwater dan weer wat melancholie. De soundtrack van de zomer zou bij deze dus wel eens van de zusjes kunnen komen. Waarom dan máár drie en een halve ster? Omdat vijftien nummers lang boeien ook vandaag iets te veel van het goeie gevraagd is. “Love you right” heeft bijvoorbeeld een lager tempo en is, afgezien van de toevoeging van iets dat lijkt op een banjo, niet meer dan aangenaam te noemen, en ook “The farm” kabbelt gezellig weg onder het goedkeurend oog van een Springsteen-achtige mondharmonica. Daarom niet slecht, maar achteraf gezien ook perfect inwisselbaar.
En zo golft I quit in een zee van gezelligheid, met intensere en gezapigere wateren. Met het tweeluik “Down to be wrong” / “Take me back” zit er uiteindelijk zelfs nog een energiebommetje verstopt. Waar die eerste zowaar een schreeuwend refrein heeft, schiet het tempo op het andere de hoogte in. En hoewel al het bovenstaande op papier misschien niet binnen eenzelfde straatje kan passen, zijn het Este, Danielle en Alana zelf die de rode draad in het geheel blijven vormen. Zij zorgen voor een eigenheid, een eigen sound die dient als maïzena in een zootje ongeregeld. Zo klinkt alles uiteindelijk toch vooral als HAIM.
Of beter gezegd: HAIM 2.0. Want eerlijkheid gebiedt ons ook te zeggen dat het drietal niet altijd de meest interessante muziek heeft voortgebracht. En oké, dat is ook niet waar je amuseren als artiest voor hoeft te staan, maar het durfde zeker al eens voorvallen dat we wat op onze honger bleven zitten. Bij bepaalde singles in de aanloop naar I quit ook zelfs een beetje, al passen die véél beter in het geheel dan we op voorhand hadden durven dromen. Is deze vierde creatie van de zusjes daarom de perfecte plaat geworden? Zeer zeker niet, maar ze vinkt wel heel wat vakjes af van wat een interessante plaat zou moeten zijn. HAIM klinkt gedurfd, experimenteert, blijft trouw aan zichzelf en blijft binnen dat alles ook gewoon coole nummers maken. Een paar tussendoortjes minder en het had de dames misschien wel een vierklapper opgeleverd, maar met deze score mogen ze ook enorm tevreden zijn. Een jammere zaak dat hun enige Europese festivalset al gepasseerd is!
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Relationships”, ons favoriete nummer van I quit in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
