Morrissey @ Lotto Arena: Scoren voor een dol publiek

Even was er bij de Belgische Morrissey-fans paniek toen de zanger enkele dagen voor zijn concert in de Lotto Arena een optreden in Madrid moest afgelasten. De iconische The Smiths-zanger had last van ernstige sinusitis en onderging daarvoor ook de nodige medische zorgen in Parijs, waar hij op zondag uiteindelijk wel zijn geplande concert gaf. We vertrokken dan ook met net wat meer vertrouwen richting Antwerpen, want het blijft natuurlijk altijd de vraag of Moz al dan niet effectief op het podium verschijnt. De zanger bracht ook nieuw materiaal met zich mee, al zijn zijn twee afgewerkte studioalbums nog steeds niet uitgebracht door geschillen en andere moeilijkheden met platenfirma’s.

Net zoals twee jaar geleden het geval was in de Bozar en de Antwerpse Stadsschouwburg, werd zijn optreden voorafgegaan door een videomontage van obscure en minder obscure liedjes uit een lang vervlogen tijd. Er werd wederom afgetrapt met The Stooges’ “Search and Destroy”, waardoor we even vreesden weer dezelfde video als twee jaar geleden te moeten zien, maar deze keer kregen we geen Gene Pittney of The Piglets, maar wel Dionne Warwick en Stinky Toys. Dezelfde geweldige vertolking van “Pietà per chi ti ama” door Massimo Ranieri was dan weer een leuk déjà-vu.

Nadat David Bowie ons nog passioneel zijn “Rock ‘n’ Roll Suicide” had toegezongen, verscheen Morrissey eindelijk ten tonele en dat betekende zoals gewoonlijk voltallig rechtveren en niet meer gaan zitten. De cultervaring die altijd rond een concert van Moz hangt, kon dan ook van start gaan. Een droge ‘Belgique, Belgique ça va, ça va?’ was genoeg om het publiek in een eerste meltdown te krijgen, waarna we met bloemen in de handen en de indringende gitaren van “Shoplifters of the World Unite” al meteen een eerste The Smiths-klassieker kregen.

Waar Morrissey met zijn vorige Europese tournee nog voornamelijk intiemere zalen aandeed, koos hij nu resoluut voor arena’s en zijn band was ook perfect afgestemd om een groots aandoende rockshow te brengen. De Lotto Arena mocht door de gesloten bovenste ring en het niet erg volle middenplein met stoelen dan wel wat kleiner lijken dan gewoonlijk, toch voelde het muzikaal aan alsof de band net zo goed klaar was om voor twintigduizend man te spelen. Van de dreigende elektronica op “I Wish You Lonely” tot de rockende gitaren van “All You Need Is Me”, het voegde allemaal kracht toe aan Morrisseys nog steeds aanslaande poëzie.

Het zou natuurlijk geen Morrissey-concert zijn zonder alleszeggende en tegelijkertijd ook nietszeggende bindteksten tussendoor, zoals wanneer hij vertelde dat het enige dat je nodig hebt je eigen ogen zijn en je best ook stopt met naar het nieuws te kijken. Wat de beste man er precies mee bedoelde, wist niemand vermoedelijk echt, maar het werd wel op luid gejoel onthaald. Nadat hij het ‘nieuwe’ “Rebels Without Applause” had gebracht en eerbiedend naar de op het scherm geprojecteerde David Bowie had gewezen, vertelde hij ook nog dat hij in Parijs 978 Charles Aznavour-cd’s had gekregen en dat hij die nu allemaal zou spelen. Het blijft toch een apart mens, die Morrissey.

Een apart artiest kan veelal ook op nog specialere fans rekenen en bij de Brit gaat dat naar een niveau dat je elders eigenlijk nooit ziet. Nadat de intro van “One Day Goodbye Will Be Farewell” werd ingezet op synths, die als trompet klonken, maakte een fan een fenomenale sprong over de hekken en op het podium om zich aan de voeten van Morrissey te werpen. Het is heus geen ongebruikelijk gebeuren op een concert van de Brit, maar het is toch telkens weer wennen wanneer je het ziet. ‘We houden van je’ werd ook nog geschreeuwd toen de zanger vroeg om het Engels equivalent voor hem om te zetten naar het Nederlands.

Die adoratie zorgt er op zijn beurt ook wel voor dat Morrissey eigenlijk niets mis kan doen. Het slepende “Istanbul” bleek een erg mooi opstapje naar het fenomenale, heerlijk lange en vol melancholie gepakte “Life Is a Pigsty”, dat ongetwijfeld tot de beste solonummers van de zanger behoort. “Every Day is Like Sunday” werd dan weer voorzien van een erg fraaie piano-intro en werd zoals zowat alles uit volle borst meegezongen, waarna hij tijdens “How Soon Is Now?” dramatisch op de grond ging liggen. Je kon Morrissey gerust als een fenomenale spits zien, die iedere voorzet genadeloos binnenkopt.

Er werd nog een klein muzikaal uitstapje gemaakt met “The Loop”, dat werd aangedreven door contrabas en een drum met country swing. Daarna volgden beelden van gruwelijke stierengevechten tijdens “The Bullfighter Dies”. Wetende dat hij als veganistische artiest een grote veganaanhang heeft, zal het ongetwijfeld wel enkele magen doen keren hebben. Zich volledig in het zweet gezongen verdwenen Morrissey en band na “I Will See You In Far-Off Places” van het podium, om vanzelfsprekend nog eens teruggeschreeuwd te worden.

Nadat ieder bandlid zich als een brave communicant richting de microfoon had begeven, speelden Moz en band met “Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me” nog een laatste van drie The Smiths-nummers en meteen ook het laatste van de avond. Zoals Aznavour het zo vaak deed, gooide de Brit zijn gebruikte handdoek het publiek in en ging vervolgens nog een fameuze stap verder door het T-shirt dat hij net had aangetrokken open te scheuren en ook die in de dolle menigte te gooien. Als daar maar geen nieuwe sinusitisopstoot van komt. Het moet gezegd worden dat de Brit tussen de nummers door vaak buiten adem klonk, maar tijdens het zingen hoorden we de hele avond lang vooral een nog steeds erg kenmerkende stem en verfijnde zang.

Morrissey kon in de Lotto Arena naar goede gewoonte rekenen op een uitzinnig publiek en scoorde, bijgestaan door een rockende en groots klinkende begeleidingsband, zonder enige moeite.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Shoplifters of the World Unite (The Smiths)
I Wish You Lonely
All You Need Is Me
You’re the One for Me, Fatty
Rebels Without Applause
Black Cloud
One Day Goodbye Will Be Farewell
Best Friend on the Payroll
I Ex-Love You
Istanbul
Life Is a Pigsty
Everyday Is Like Sunday
How Soon Is Now? (The Smiths)
Sure Enough, the Telephone Rings
The Loop
The Bullfighter Dies
Jack the Ripper
I Will See You in Far-Off Places