Primavera Sound 2025 (Festivaldag 0): Vonken voor het vuur

Wat Coachella is voor Amerika, is Primavera Sound in Barcelona voor Europa: het startschot van de zomer. Terwijl andere festivals de afgelopen maanden worstelden met het vinden van geschikte headliners, blijft de organisatie vasthouden aan een kwalitatieve, gendergelijke line-up die het aandurft om de bovenkant van de affiche spannend en vernieuwend te houden. Vooraleer ‘The Powerpuff Girls’ — Charli xcx, Sabrina Carpenter en Chappell Roan — elk een festivaldag domineren, is de gratis Jornada Inaugural traditiegetrouw een stuk luchtiger. Een deel van het terrein en de Amazon Music Stage werden alvast opengesteld om de eerste festivalgangers rustig te laten acclimatiseren. Met Caribou als hoofdact was het echter allesbehalve een vrijblijvende opwarmer, laat staan een avond om snel geld uit de zakken van bezoekers te kloppen.

Llum

Llum kreeg de eer om het Parc del Fòrum te openen. Met slechts enkele singles en ep’s is haar carrière nog pril, maar binnen de alternatieve pop beweegt de Spaanse zich moeiteloos tussen het Spaans en het Catalaans. Werelden met elkaar verzoenen is iets dat Primavera steevast nastreeft, dus haar aanwezigheid voelde meer dan gepast. Toen de aftelklok bombastisch afliep na vijftien seconden, volgde meteen de kern van haar betoog. Twee dansers bewogen zich in acrobatische choreografieën over het podium, waardoor de performance eerder een spektakel dan een klassieke show werd. Haar door de jaren negentig geïnspireerde clubsound klonk, mede dankzij haar queer dansteam, verrassend bevrijdend voor zo’n vroeg tijdstip. Met de rug naar het publiek namen de drie performers – die deden denken aan Charli xcx, Sabrina Carpenter en Chappell Roan – een speelse loop met de realiteit. Welke van de drie Llum symbolisch belichaamde, was duidelijk: de felgroene. Brutaal, bratty zelfs, draaide ze boven op een verhoogde tafel haar eigen eclectische mixtape om het publiek extra op te zwepen. Haar eigen tracks, “A GALOPE” en “LIQUID LATEX”, zorgden op hun beurt voor de nodige opwinding. Llum stak het vuur aan, en de rest van het weekend mocht het branden.

Hinds

Voor goede indierock hoeven we allang niet meer naar Londen of New York te kijken. Het duo Carlotta Cosials en Ana García Perrote, ofwel Hinds, maakt al bijna veertien jaar muziek vanuit Madrid. De echte doorbraak volgde vorig jaar met VIVA HINDS, waarop onder meer Beck en Grian Chatten (Fontaines D.C.) een gastbijdrage leverden. Vooraf was het spannend afwachten of een van hen — of zelfs allebei — de set live zouden mee kleuren. Ondanks dat “Boom Boom Back” en “Stranger” strak en gewetensvol werden gebracht, bleven de twee heren achterwege. Maar ook zonder die testoteroninjectie stond Hinds stevig in haar schoenen. Het speelplezier spatte ervan af en met hun kleurrijke gitaren zat het ook visueel helemaal goed. We voelden het: deze band komt van ver, maar stond al lang klaar om een podium als dit te bedwingen. De aanwezigheid van Charli xcx kwam nogmaals terug in een punky cover van “Girl, so confusing”. Na afloop vormde een warme groepsknuffel het sluitstuk van een set die aanvankelijk vonken sloeg, maar uiteindelijk op volle kracht vlamde van pure emotie.

Hinds treedt op vrijdag 8 augustus op tijdens de Lokerse Feesten.

La Casa Azul

La Casa Azul uitleggen aan buitenstaanders is zo goed als onbegonnen werk. Het project van Guille Milkyway beweegt zich al jaren op het snijvlak van ironie en oprechtheid, camp en kritiek, bubblegum en bittere ernst. Waar festivals als Rock Werchter of Pukkelpop zich soms moeten verantwoorden voor het boeken van popacts, is dat op Primavera de gewoonste zaak van de wereld. La Casa Azul past daar moeiteloos in. De muziek is aanstekelijk, de visuals fel en glimmend, maar onder dat glazuur schuilt vaak een slimme knipoog of een kritische boodschap. Zo verpakte de band tijdens hun show het nummer “La Revolución Sexual” in een luchtig, dansbaar jasje, zonder aan urgentie in te boeten. Op deze openingsdag, die ook toegankelijk was voor mensen zonder weekendticket, speelde La Casa Azul de rol van ideale ijsbreker. De groep nam die taak zichtbaar serieus. Gehuld in retro zonnebrillen en met koptelefoons op brachten ze een choreografie die tot in de puntjes verzorgd was. Twee verhoogde podia, lichte pyro en confettikanonnen zorgden voor een productie die gerust op een hoofdpodium thuishoorde. Hoe lichtvoetig of kitscherig sommige nummers ook mogen lijken, het was onmogelijk om hier niet vrolijk van te worden. De menigte was opvallend gemengd, met ook veel oudere bezoekers die we hier normaal zelden zien, maar zich nu zichtbaar amuseerden. Er werd gedanst, gezwaaid en luidkeels meegezongen.

Caribou

De afsluiter van deze diverse dag was een vaste waarde binnen het Primavera Sound-universum. Caribou is inmiddels een klassieke naam op de affiche, al klinkt dat allesbehalve oubollig. Hoe vaak Dan Snaith dansvloeren en festivalweides heeft opengebroken in zijn bijna dertigjarige carrière, is niet meer bij te houden. En toch blijft hij zichzelf heruitvinden. Op Honey koos de Canadese multi-instrumentalist opnieuw voor een frisse invalshoek, waardoor zijn liveshows altijd iets spannends blijven beloven. Tegen valavond bouwden hij en zijn band het Parc del Fòrum om tot een schurende openluchtclub. De decibels gingen pijlsnel de hoogte in bij de knallende beats van “Volume”. Een visuele graadmeter voor de sfeer was het levensgrote ledscherm: rood bij het verschroeide “Sun”, blauw voor de weemoed van “Never Come Back”.

Hierdoor zat er achter de machinale opstelling evenzeer een menselijk verhaal schuil. Telkens wanneer Snaith zich even losrukte van zijn synths of drums, volgde spontaan applaus en waande hij zich met gestrekte armen in de lucht de maker van de nacht. De show bereikte een mystiek hoogtepunt wanneer zwart-witte cirkels en hoekige figuren hypnotiserend begonnen te dansen op het scherm, synchroon met het stijgende tempo. Zodra het dreigde té gestroomlijnd te worden, grepen zijn muzikanten in. Ze gaven het optreden regelmatig een rauwe, Aphex Twin-achtige draai, zoals bij de Champion-remix van “Broke My Heart,” die het plein tot twee keer toe deed gloeien als een bonkende rave. Een goed uur voor middernacht leverde Caribou niet alleen een prikkelend concert af, maar ook de vonken om het weekend vurig in te zetten.

Caribou speelt deze zomer nog op Best Kept Secret (14 juni) en Rock Werchter (4 juli). Voor zijn show in De Roma op 5 december is inmiddels een wachtlijst geopend.

Al onze recensies over Primavera Sound 2025 lees je hier.