© CPU – Chris Stessens (archief)
Hij ziet eruit als een mengeling tussen je leerkracht wiskunde en je zotte nonkel, maar eenmaal op het podium bloeit Dan Snaith helemaal open. Bij de Canadees mag je die combinatie echter vrij letterlijk nemen, want hij liet zijn leven als doctor achter zich om zich uit te leven tussen de elektronica. Caribou is met andere woorden een band apart; eentje die blijft evolueren, maar die doorheen de jaren toch vooral ook een eigen geluid heeft weten te creëren. De lijnen waren met andere woorden dus al redelijk uitgezet, maar met de release van Honey probeerde de man daar toch weer wat buiten te kleuren. Met fellere kleuren. Geel, oranje, blauw en een vleugje roze, meer bepaald. Het zorgde voor een vloeibaarder, organischer en soms ook ietwat psychedelischer geheel. En het zorgde er ook voor dat Caribou de Ancienne Belgique tot twee keer toe kon laten vollopen.
Snaith leek er al van bij het begin een soort ervaring van te willen maken, waarbij je van bij binnenkomst eigenlijk al in het Caribou-concert zat. De dreamdance die voor voorprogramma Ela Minus al door de speakers vloeide, was bijvoorbeeld ook te horen in de bar. En zo zat je meteen in de sfeer. Eentje waarin de Colombiaanse zangeres zich initieel moeilijk in thuis kon laten voelen. In haar lange, witte rok stond ze vooral met haar rug naar het publiek, en focuste ze zich op allerhande elektronica. Een beetje in haar eigen bubbel dus, maar wel eentje die gaandeweg haar set barstte. Ela Minus deed namelijk steeds meer denken aan het eigenzinnige van pakweg Fever Ray of Björk, maar voegde daar dan psychedelische en vaak beenharde beats aan toe. De barrière werd naarmate haar doortocht vorderde helemaal verbroken, en zo ontpopte de zangeres zich zelfs tot een muzikaal fantastische ervaring. Dat Snaith en zijn band na haar laatste nummer met een verjaardagstaart kwamen opdraven en de hele zaal “Happy Birthday” lieten zingen, toonde aan dat er (eigenlijk al van bij binnenkomst dus) een soort symbiose was tussen band en publiek.
Caribou was met andere woorden meer dan een concert; het was een ervaring. Dat merkte je bijvoorbeeld al aan het feit dat Snaith aantrad in een doorsnee wit T-shirt, een beige geklede broek en op donkerblauwe sokken. Niets speciaals, want in die outfit zou je leraar wiskunde ‘s avonds ook zijn vrije tijd spenderen. De magie begint pas als hij zijn ding begint te doen: opener “Volume” deed wat ervan verwacht werd. Niet te veel poespas, gewoon viben op dromerige beats. Tussen de sterren door kwamen we aan bij “Climbing”, dat onopvallend de deur openzette voor alsmaar meer psychedelische geluiden. Dat Caribou gisteren dus vooral de focus legde op zijn recentste langspeler, werkte dat idee vanzelfsprekend wat in de hand. Probleem was op plaat echter wel dat we er vrij snel op uitgekeken waren, doordat het vaak maar zo zo aanvoelde. Live helemaal niks van aan! Ze ging perfect op tussen oudere klassiekers.
© CPU – Chris Stessens (archief)
Voor “Bowls” nam Snaith plaats tegenover zijn drummer, waardoor je de intenstiteit in de zaal ook voelde stijgen. Daar zat de strakke lichtshow ook wel voor iets tussen, en niet in het minst het grote scherm achter de band dat voortdurend wisselde tussen rechte lijnen en cirkelfiguren. Alsof je steeds verder het universum van Caribou ingezogen werd en hitje “Odessa” je de finale duw gaf. Het was dan ook vanaf hier dat de set echt in een stroomversnelling raakte die je niet meer losliet. De combinatie tussen felblauw en -roze in “Ravi” zorgde voor een soort bubbelgum-effectje, dat je niet veel later nog meer kleuren van de regenboog liet zien. De steeds nadrukkelijkere flanger droeg daar ook zijn steentje in bij, al was het in dat opzicht toch vooral het feit dat de Canadezen ervoor kozen om zo goed als alle nummers aan de hand van hun muzikale veelzijdigheid in elkaar te laten overlopen.
De hoogtepunten zaten zelfs vrij goed verscholen in onverwachtse hoeken. “Only You” leek in eerste instantie bijvoorbeeld wat uit de boot te vallen door zijn chaotische dansmelancholie, maar ontaarde naarmate het nummer vorderde in een chaotisch muzikaal hoogtepunt. Eenzelfde gevoel overviel ons bij “Sun”, dat minuten lang werd gerokken tot je de zon effectief in je hoofd voelde stralen. Voelbaar het middelpunt van de set, want vanaf dan veranderde de vooralsnog gemoedelijke vibe in een steeds intenser wordende clubsfeer. Een sudderende Ancienne Belgique naderde stilaan een kookpunt, en dan bleek hitje “Never Come Back” de ideale manier om het vuur aan de lont te steken. De driekoppige band bleef zich daarin ook steeds meer uitleven, met Tessela-cover “Hackney Parrot” als volgende graadmeter. Een drumbeat die je tot in borstkas voelde slaan en een drop die je gehoorkanalen deed duizelen: Caribou was in een laatste rechte lijn richting slotstuk geraakt.
Daarin waren het vanzelfsprekend ook de hardere nummers van Honey die het voor het zeggen hadden, te beginnen met “Broke My Heart”. Snaith leefde zich uit op zijn elektronische synthesiser; zo hard dat de single uitmondde in de knallende Champion Remix-versie. Eentje die de Ancienne Belgique op epische wijze aan het springen kreeg, en dan had Caribou bloed geroken. “Honey” deed er nog een schepje bovenop qua vloeibaarheid, terwijl afsluitende tweeluik “Got To Change” / “Can’t Do Without You” het moest hebben van zijn muzikale vernuft. Je zag daarbij dat de heren zich ook zienderogen steeds meer begonnen te amuseren; om te beginnen al aan het feit dat de frontman tegen het einde na elk nummer met gebalde vuisten het publiek bedankte vooraan het podium. Want hij had het uiteindelijk toch maar mooi voor elkaar gekregen: van een concert van zijn band een totaalbelevenis maken die al startte van bij binnenkomst. Caribou hoef je met al zijn ervaring niets meer te leren, maar als doctor blijft Dan Snaith toch vooral zichzelf ook onderwijzen. Nieuwe manieren zoeken, nieuwe lijnen uitzetten. De Candese producer en artiest is er eentje die muziek op een andere manier beleeft, en er tijdens de eerste van twee doortochten in de Ancienne Belgique in slaagde om zijn publiek dat ook te laten ervaren. En dat op zijn sokken.
Caribou staat vanavond, 12 februari, voor een tweede uitverkochte Ancienne Belgique. Op vrijdag 4 juli staat de band op Rock Werchter.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Volume
Climbing
Bowls
Odessa
Ravi
Come Find Me
Only You
Sun
Never Come Back
Over Now
Hackney Parrot (Tessela-cover)
Dear Life
Broke My Heart
Honey
Got To Change
Can’t Do Without You
