© Thomas Van Caeneghem
Galine bracht in februari haar debuut Alpha uit. Het is een plaat met een breed palet aan songs. Van klein, achter de piano, tot grootse arrangementen met haar band. Maar altijd met Galine’s stem als muzikaal middelpunt. Nu brengt ze drie songs van de plaat opnieuw uit. ‘Terug naar de kern’, zoals ze zelf zegt, ‘naar de essentie van de songs’. Dus Galine kruipt alleen achter haar piano… en zingt. Dit was natuurlijk een mooie aanleiding om met haar te gaan praten.
Hartje Brussel… De terrassen rond de Sint-Gorikshallen zijn goed gevuld. Gelukkig is er nog plaats voor een openhartig gesprek met Galine Kuyvenhoven, ‘de Galine achter de band Galine’. Een gesprek waarin het debuut Alpha de rode draad zal zijn. ‘Je maakt maar één keer een debuut. En ik wou daar een artistiek en visueel plaatje van maken. Ik had geen hele grote ploeg tot mijn beschikking, of grote budgetten. Terwijl mijn ambities altijd hoog zijn. Maar als ik de plaat achteraf terug beluister, dan ben ik blij met wat wij gedaan hebben. Het is echt een bandplaat geworden, met soms ik akoestisch.‘ De band en de zangeres hebben dezelfde naam: Galine… ‘ Ze lacht. Zoals ze nog veel zal lachen in dit vriendschappelijke gesprek. ‘Ik schrijf de songs. En als ze af zijn, dan geef ik ze aan de bandleden. Dan ben ik benieuwd wat ze ermee gaan doen. Ik wil het allemaal eerst horen en dan maak ik een collectieve beslissing. De leden heb ik niet alleen gekozen op hun kunde, maar ook op hun artistieke inzicht. En dat klikt heel goed. Ik speel nu al zes jaar met ze. Het is de vaste band die je ook op de plaat hoort. Maar…‘, zegt ze er glimlachend bij, ‘daar wou ik dan natuurlijk toch een paar piano songs bij. Zo ben ik dan ook wel weer.’
© Thomas Van Caeneghem
Haar debuutalbum Alpha verwijst in de titel naar ‘het begin’. En komt na twee eerdere ep’s: Fabulae uit 2018 en Lilith uit 2022. ‘Op de ep’s was ik helemaal in de elektropop en was alles elektronisch. Voor mijn echte debuut wou ik daar afstand van doen. Ik wou terug naar organische instrumenten en de essentie van muziek, althans voor mij.’ Want Galine… dat is muziek, al haar hele leven. ‘Ik ben klassiek geschoold en mijn zus is operazangeres. Het was heel veel klassieke muziek bij ons thuis. En het was dus ook heel gewoon om naar de muziekschool te gaan. Om dwarsfluit of piano te spelen. Met popmuziek was ik wel een beetje de vreemde eend in de bijt, om het zo te zeggen. Ik vind klassieke muziek mooi, maar het raakt mij niet zo erg als bijvoorbeeld een Fleetwood Mac plaat. Rond mijn achtste liet mijn opa mij ook veel jazz horen: Ella Fitzgerald, Billy Holiday, dat soort namen. Toen dacht ik: ‘Dit vind ik leuk. Dit wil ik ook kunnen.’ Vooral die stemmen… Stemmen kunnen mij ontzettend raken. Dat heb ik cross genre. Bijvoorbeeld Stevie Nicks, geweldig!’
De weg naar de debuutplaat ging echter niet in één rechte weg, slechts geplaveid met alleen maar muziek. ‘Ik ben inderdaad niet meteen muziek gaan studeren. Ik ben nu kunsthistorica, net als mijn tante. Mijn grootouders gingen met mij ook heel veel naar musea. En kunst trekt me nog altijd heel erg aan. Ik gebruik het ook als ik zelf dingen wil maken. Zo is de video van “In the Name of Love” een link naar de film ‘Cabaret’. En er zitten vaker verwijzingen in mijn video’s naar kunst, theater en film.’ Galine praat er heel beschouwend over, alsof ze haar eigen werk als kunsthistorica bekijkt. Twee werelden die bij elkaar lijken te komen. ‘Maar als ik toen weer eens zelf naar een concert ging en geëmotioneerd raakte, dacht ik: ‘Ik wil dit ook… nu!’. Dus na mijn opleiding kunstgeschiedenis ging ik toch de muziek in. Voor mijn gevoel was het ‘nu of nooit’. Ik ben in cafeetjes begonnen. Ik heb bandleden gezocht. Ja, en nu zitten we hier…’
In de muziek van Galine is haar stem zeer bepalend. Ze zegt het zelf en ook Dansende Beren was het niet ontgaan. ‘Een stem met toekomst’ luidde de kop van de Alpha’s review. ‘Op het koor en de muziekschool dacht ik: ‘Al die meisjes zingen zo hoog. En ik voelde dat ik een laagte had. Ik probeerde dingen daarmee uit. Maar ik had toen niet de omgeving om dat te doen. Je zingt klassieke stukken en daar was mijn stem niet precies voor gemaakt, denk ik. Dus ik probeerde heel veel thuis uit. Ik ging die stukken verlagen en op de piano uitproberen. En ik dacht: ‘O, this is my jam’. Ze lijkt nog steeds te stralen van haar ontdekking. ‘Ja, langzaamaan zag ik hoe ik mijn stem kon inzetten. Bij mij is altijd alles langzaam…’ En opera zingen, zoals je zus? ‘Nee, nee! Ik werk juist heel intuïtief en gevoelsmatig. Ik wil ook heel graag alles zelf schrijven en doen. Juist het hele schrijfproces interesseert mij heel hard. Dat kan bij opera minder, omdat het vaak gebaseerd is op bestaand repertoire.’
© Thomas Van Caeneghem
Alpha werd opgepikt door de media en kreeg goede kritieken. ‘Dat vind ik heel fijn om te lezen. Maar, ik ben helemaal niet geïnteresseerd in faam. Ik wil gewoon samen musiceren. Om op een podium je craftmanship te brengen. Dat heb ik ook met dit album, zeer zeker. Maar ik wil ook meer. Mijn stem blijft dan wel dezelfde, maar ik wil me constant blijven vernieuwen en mezelf blijven uitdagen. Ik raak ook veel geïnspireerd. Zo heb ik nu als support veel optredens gedaan achter de piano. Dus solo en zonder band. Dan denk ik: ‘Misschien moet ik wel een hele pianoplaat maken’. Of dan hoor ik Feist of Lana del Rey… Snap je?’ Keuzestress, omdat alles mogelijk is? ‘Nee, dat is geen last voor mij. Ik vind het juist leuk om daarover na te denken. En ja, ik ben perfectionistisch. Dat is mijn sterkte, maar ook wel mijn zwakte. Ergens moet je ook leren om los te laten. Het is een balans zoeken tussen: hoe had ik het in mijn hoofd en hoe is de realiteit? Producer Koen Gisen heeft daarin ook heel goed geholpen. Dat was echt een goede match.’
Voor Galine heeft haar debuut een kleur: rood… . ‘Voor mij is kleur heel belangrijk. Ik link ook kleuren en klanken aan elkaar. Een album of een song heeft voor mij dus ook een kleur. Voor Alpha wou ik alles verwerken in rood. Rood staat voor krachtig, zowel in zijn eenvoud als in zijn volle bezetting. Rood is voor mij ook thema’s aansnijden die ik misschien nog niet had aangesneden in andere songs. En rood is mijn stem laten spreken. Bij Alpha zit mijn stem vooraan en de rest zit daar achteraan, mooi in een cirkel. Ja, dat was rood voor mij: de rode draad voor muzikaal, visueel en tekstueel.’ Want uiteraard komen de teksten ook uit haar eigen pen gevloeid.’ Ik voel altijd de creatieve noodzaak om te schrijven wat ik in mijn hoofd heb. Op Alpha heb ik veel over zaken van vroeger geschreven. Dingen die ik nog niet benoemd had of nog niet had durven benoemen. Twee boeken hebben mij daarin heel erg geïnspireerd: “It didn’t start with you” (Mark Wolynn) en “The body keeps the score” (Bessel van der Kolk). Ik vind het een heel interessant gegeven dat je lichaam dingen opslaat. En hoe je ouders of voorouders dingen doorgeven in de genen. Waarvan je zelf geen weer hebt. Ik vind dat heel interessante, psychologische analyses. Daar wou ik iets mee doen. Het was voor mij de aanzet om dieper te gaan. Het is niet bedoeld als een boodschap aan anderen. Maar als de luisteraar er iets van zichzelf in kan herkennen, dan is dat zeker mooi.’
Galine speelt haar concerten vooral solo, alleen achter haar piano. ‘Daar werd ik voor gevraagd. En dan is het wel jammer, dat je het niet met de hele band kunt doen. Aan de andere kant heeft het mij de voorliefde terug gegeven aan ‘Ah, dit is wel de kern wie ik ben’. Aan de liefde voor mij en de piano. Aan de gedachte dat het niet altijd groots hoeft te zijn… Alleen ik met mijn stem. Dat is voor mij altijd de start. En dan zien we wel.’ Dit gegeven, dit gevoel, heeft ertoe geleid om drie songs van de plaat opnieuw op te nemen en uit te brengen. Galine toog hiervoor naar de Moon Studio’s in het Nederlandse Maasbracht en kreeg daar de beschikking over een geweldige vintage Steinway. ‘We zijn weer terug gegaan naar de kern, naar de essentie van de songs.’ Drie songs die bewust zijn gekozen… ‘Van deze drie krijg de grootste reacties van het publiek. “The Alphabet” was wel de titeltrack van de plaat, maar was zo lo-fi opgenomen en zo intiem gezongen. Dat heb ik nu eens anders gedaan. Het is nu echt een soort ballade geworden. “Wish I Could” is mijn meest gestreamde track. Dat is ook altijd een meezingmoment voor het publiek. En dan is er nog “In the Name of Love”. Die zat op de plaat vol percussie en andere dingetjes om het maar heel groots te maken. Ik vond het nu een uitdaging om de song weer uit te kleden en hem helemaal alleen aan de piano te doen.’
Galine geeft haar publiek met deze drie songs een extraatje, een toegift. Een toegift die dicht bij haar als persoon en muzikant staat. Beiden heten immers Galine… ‘Soms houd ik het intiem, zoals op “Frida” of “Forgot About the Sky”. Maar soms is het juist groots. zoals in “In the Name of Love”. Ik vind het als artiest net interessant om het hele spectrum te bestrijken. Zowel een song op slechts piano of gitaar, of juist iets heel groots. Maar voor mij is het vooral mijn stem. En in welk kader dat die zit, dat hangt af van het moment, van de producer, van de muzikanten. Galine, dat is mijn stem. Dat is waar ik mee werk.’ Een grote stem, een grote kracht, die heel veel belooft voor de toekomst van Galine.
