Een negatieve ervaring omzetten in iets positiefs, het is iets waar Tor Maries moeiteloos in geslaagd is. Toen ze tijdens een van haar eerste optredens (waarin ze steevast solo op het podium stond met een backing track) door iemand uit het publiek werd uitgejouwd als ‘Billy No Mates’, besloot ze dat spotnaam om te dopen tot haar alias. Het werd meteen het startschot van haar muzikale project Billy Nomates. Met haar minimalistische mix van kwade postpunk en venijnige no wave maakte ze al snel indruk op Geoff Barrow van Portishead, die prompt de productie van haar debuutplaat op zich wilde nemen. En met resultaat: haar titelloze debuut uit 2020 werd enthousiast onthaald. Drie jaar later volgde CACTI, een minstens even geslaagde verzameling van drumcomputers, catchy baslijntjes en vooral veel kwade parlando’s. Met Metalhorse ligt nu ook haar derde langspeler in de rekken.
De periode voorafgaand aan de nieuwe lp was allesbehalve rooskleurig voor Maries. In 2023 kreeg ze na haar optreden op Glastonbury te maken met een golf van misogyne haatberichten, zo intens dat ze de BBC verzocht om zowel de beelden als de commentaarsecties offline te halen. De ervaring bracht haar aan het twijfelen of ze nog wel muziek wilde blijven maken. Toch verzamelde ze haar moed en besloot ze aan haar derde album te werken. Om de haters een poepje te laten ruiken, zou ze bovendien met een band aan de slag gaan. Maar amper drie maanden voor ze de studio zou ingaan, sloeg het noodlot opnieuw toe: haar vader overleed na een lange strijd tegen de ziekte van Parkinson. Ze verloor een van haar grootste steunpilaren, en alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ze zelf ook nog de diagnose van multiple sclerose. Toch vond ze de kracht om Metalhorse op te nemen. Samen met producer James Trevascus, bassist Mandy Clarke en drummer Liam Chapman trok ze zich terug in de Paco Loco Studio in het Spaanse Sevilla, vastbesloten om haar verdriet en woede opnieuw van zich af te schrijven.
De singer-songwriter omschrijft Metalhorse zelf als een vervallen kermis waarop sommige attracties leuk zijn en andere ronduit angstaanjagend. Het is dan ook een conceptalbum geworden waarin die thematiek centraal staat en aan de hand van een kermisbezoek een bloemlezing van de grilligheid van het leven wordt gegeven. Ondanks alle tegenslagen weigert ze de hoop los te laten. Die positieve ondertoon klonk al door in de eerste single “The Test”: een opzwepend en melodieus nummer dat opvallend licht aanvoelt, zeker in vergelijking met de donkere klanken uit haar eerdere werk. Ook de daaropvolgende singles “Plans” en “Override” klinken opvallend lichtvoetig en aanstekelijk. “Override” beschouwt Maries zelf als een soort “Go Your Own Way” aan zichzelf, een persoonlijke oproep om ondanks alles haar eigen pad te blijven volgen. En net als de klassieker van Fleetwood Mac heeft het nummer een bijzonder hoge aanstekelijkheidsfactor: met zijn springerige ritme, speelse gitaarriff en onweerstaanbare zanglijn laat Billy Nomates zich hier van haar meest zonnige kant horen.
Het titelnummer, verwijzend naar een draaimolen, kon dan ook geen passendere opener zijn: op de tonen van een swingende pianomelodie en zelfverzekerde drums nodigt Maries ons uit op haar kermis. In het daaropvolgende “Nothin Worth Winnin” trekt meteen de duistere kant van die kermis voorbij. ‘My best friend’s dying / Nothing to do / Giving up trying’, zingt ze op de tonen van een catchy eighties-synth, snel gevolgd door het wrange ‘There’s nothin’ worth winnin’, I wanna lose’. Zet daar de veelzeggende, glorieus deinende wals “Life’s Unfair” en het ingetogen akoestische juweeltje “Strange Gift” naast, en je hoort hoe de singer-songwriter gegroeid is. Na haar eerste twee platen heeft ze een meer kwetsbare, introspectieve manier gevonden om haar gevoelens te vertalen naar muziek.
Maries geeft haar stem op Metalhorse meer ruimte dan ooit tevoren. Waar ze op eerdere releases met haar parlando’s soms wat eentonig klonk, kiest ze hier vaker voor zuiver, melodieus en vooral gevarieerd gezang. In het hypnotiserende “Dark Horse Friend” schakelt ze moeiteloos van fluisteren naar krachtige uithalen, en in de finale zorgt ze zelfs voor aanstekelijke achtergrondzang. Hugh Cornwell, voormalig frontman van The Stranglers, voegt bovendien een extra dosis cool toe. Doorheen heel het album klinkt Maries opvallend kalm, waardoor de plaat eerder sereen dan nerveus of depressief aanvoelt.
Laat de artieste uit Bristol dan nergens een steek vallen? Eigenlijk niet, al zijn niet alle nummers even geniaal of grensverleggend. Fans van het eerste uur voelen misschien even paniek opkomen: ‘klinkt Billy Nomates nog wel zoals Billy Nomates!? Is het nog wel triestige plantenmuziek!?’ De muzikale evolutie valt inderdaad niet te ontkennen, maar wat ons betreft is de nieuwe richting absoluut geslaagd. Uiteindelijk kun je alleen maar bewondering hebben voor het feit dat Maries erin geslaagd is om, na zo’n donkere periode in haar leven, zo’n gelaagde, interessante en bovenal aanstekelijke plaat af te leveren.
Tor Maries is er met haar project Billy Nomates in geslaagd om een bijzonder negatieve periode in haar leven te verwerken in een knappe, geïnspireerde en bovenal aanstekelijke plaat. Metalhorse is het resultaat van persoonlijke tegenslagen en herwonnen veerkracht, maar klinkt verrassend lichtvoetig en melodieus. De kille parlando’s van vroeger maken plaats voor gevarieerd zangwerk en de productie voelt warmer en gelaagder aan dan ooit. De zangeres kiest resoluut haar eigen pad en dat levert haar meest toegankelijke werk tot nu toe op.
Op 19 november staat Billy Nomates op het podium van de Botanique in Brussel. Op 27 november is dat in Toekomstmuziek te Amsterdam.
Ontdek “Nothin Worth Winning”, ons favoriete nummer van Metalhorse, in onze Plaatje van de plaat-playlist op Spotify.
