© Uv Lucas
Voor we naar de punkshows in Trix mochten van moeder Beer, was er gelukkig een jeugdhuis aan het einde van de straat waar we zonder zeuren heen mochten. Het maakt ons daarom oprecht gelukkig om wat voor internationaal moois tegenwoordig een podium vindt in Vlaamse jongerencentra. Zo hadden we gisteravond het geluk om Sweet Pill zijn allereerste Europese tour te zien aftrappen in JC Bouckenborgh, dat vier tramhaltes ligt verwijderd van het Sportpaleis. Hoewel er weinig kwamen opdagen, dachten de concertorganisatoren trouwens echt aan de punk kids door de avond gratis te houden voor -18-jarigen (net zoals deze zaterdag Scowl + Modern Color in Kavka Oudaan: sla je slag, jonkies!). Maar goed, Sweet Pill dus, dat het moest stellen met dit kleine zaaltje ondanks het fantastische debuutalbum Where the Heart Is uit 2022 en de evenwaardige ep Starchild van vorig jaar. Toch was de emoband uit Philadelphia oprecht dankbaar om de handvol fans, wat resulteerde in een enthousiast optreden op gelijke hoogte met het publiek.
‘Als de zaal nog leeg is, vullen we die wel met een zee van lawaai’, dachten de vijf mannen van Hiding. Die golf trok evenwel even plots op als die ons had overspoeld. Na de instrumenten weer te hebben afgesteld, leek het kwintet er echt aan begonnen, nu ook met zang. De rest van de set bleef Hiding overwegend in kalmere waters, in het bijzonder dankzij de geruststellende stem van de zanger. De band bood een ingetogen en op die manier ontspannen start van de avond. Bij wijlen kwam er een stroomversnelling, wat moeiteloos ging met drie gitaristen op een rij. Toch kozen ze liever om die veelheid van snaren in te zetten voor een verfijnd melodisch spel. De gitaren moesten tussendoor telkens opnieuw worden afgestemd, maar dat frunniken was goed tegen de zenuwen. Uiteraard waren we het meest bekoord door “Bear, Bear, Polar Bear” – een nummer dat niét ging over beren, wat de running joke van de avond werd.
De fluoroze basgitaar gaf het meteen weg: Brighter Colours ging voor een meer upbeat poppunkgeluid. Dat dankten ze vooral aan de frisse samenzang van de zangeres en bassist. Verderop in de set was de invloed van bands à la Thursday niet ver weg. De muziek stak leuk ineen, met lichte verfraaiingen op gitaar. De aankomende single “1080” was daarvan een goed voorbeeld. De toetsenist had niet echt veel om handen, maar was wel de meest charismatische persoon op het podium. Van de drie bands had Brighter Colours het meest te lijden onder de beperkingen van de geluidsmix in dit zaaltje, maar dat maakte gewoon deel uit van het grote DIY-gevoel daar. Het was pas de tweede keer dat het vijftal samen optrad. De gitarist gaf toe dat hij veel meer plezier had dan de eerste keer, wat duidelijk gold voor de hele band.
In Park Bouckenborgh staat middenin een statig huis. De concerten in JC Bouckenborgh vinden plaats in het onooglijke bakstenen gebouwtje ervoor. Maar of Sweet Pill nu in een kasteel of voetbalkantine stond, voor duizenden of tientallen toeschouwers: vanaf de eerste tellen liet de band verstaan dat ze overal met dezelfde overgave spelen. Opener “Where the Heart Is” was meteen een herkennings- en ijkpunt: hoewel het publiek met weinig was, bestond het merkbaar uit fans. Op het lage podium stond de band oog in oog met de eerste rij die dadelijk meezong, wat de muzikanten deugd deed. Van zangeres Zayna Youssef mocht iedereen nog wat dichter komen en zelfs mee op het podiumpje springen, maar dat laatste was net iets te spannend. Geen probleem, de groep plooide zich soepel naar wie ze voor zich had en schatte accuraat in dat het tweede nummer “Blood” nog meer bijval zou krijgen. Youssef vertelde dat ze zonder verwachtingen de oversteek naar Europa hadden gemaakt, omdat het zo moeilijk was om te voorspellen hoe hun muziek er opgepikt zou zijn. Meer dan de paar glunderende gezichten hier hadden de muzikanten dan ook niet nodig om de openingsshow van deze tour als geslaagd te beschouwen.
Eigenlijk was Sweet Pill te getalenteerd om in dit zaaltje te spelen. Als het niet zo’n bunker was, hadden de muren niet overeind gebleven met de natuurkracht die hier woedde. Te beginnen bij gitarist Sean McCall, over wie we achteraf meer dan eens complimenten hoorden om zijn technische kunde. Het heerlijke riedeltje van “Starchild” was daarbij een hoogtepunt. Bij “Chewed Up” raakte ook McCalls instrument ontstemd, maar dat loste hij bijna onmerkbaar op terwijl hij bleef voortzingen. Gitarist Jayce Williams en Bassist Ryan Cullen, die links stonden opgesteld, speelden de hele set met een devote toewijding op het gezicht. Zij vroegen weinig aandacht, maar goten een solide basis uit voor het typische spel van vertragen en versnellen in Sweet Pills oeuvre. Bij “Diamond Eyes” bouwde de band op die manier op naar een spotlichtmoment voor drummer Chris Kearney. Die mocht vervolgens stevig doorrammen bij de snelle, nieuwe toevoeging “Punk Pete”. Van McCall wisten we al dat zijn ondersteunende zang een meerwaarde was, maar ook de hoge uithalen van de bassist gaven meer karakter aan dit nummer.
Via een omweg belandden we zo bij de werkelijke ster van de avond, Zayna Youssef. Elk woord dat zij zong, leek pas dan zijn ware betekenis te krijgen door de emotie die zij erin legde. En als we het nog niet hadden begrepen, dan wel doordat ze alles ook nog eens uitbeeldde met haar hele lichaam. De zin ‘or punch a whole in the dry wall’ uit “Blood” kreeg er bijvoorbeeld een vuistslag bij als uit een animefilm. We kunnen het niet bevestigen, maar het zou ons niet verwonderen dat Youssef vroeger meespeelde in de musical op haar high school. En dan liefst als de slechterik, want ze wisselde de zoete zang zoals op “Red String” even makkelijk in voor een ziedende schreeuw op “Cut”.
De bandleden waren er zich van bewust dat Amerikanen geen al te beste reputatie hebben in het buitenland, dus namen ze met plezier het rolletje aan van de domme toerist. Dat leverde anekdotes op over hun beperkte talenkennis (Youssef: ‘We were surprised people speak English here’ – McCall: ‘Thank God they do’) en over hoe ze per ongeluk in het Schipperskwartier terechtkwamen. McCall merkte op dat de nieuwe paus een Amerikaan is, waarna voor de gelegenheid het volgende nummer de aangepaste titel “High Popes” kreeg. Het was schertsen onder vrienden en even hoorde elke aanwezige onder die noemer. Dat is natuurlijk de kracht van zo’n kleinschalige setting, hoewel het inmiddels duidelijk mag zijn dat we het spelplezier van Sweet Pill niet voor onszelf wilden houden. Het viel op dat de energie door het optreden heen constant bleef, zelfs bij de nummers die nog niet werden uitgebracht. Daarbij hielp het feit dat het snedige punkliedjes waren.
In onze gedachten blijven we altijd dezelfde leeftijd, stelde de dichter Gertrude Stein al, en welk ander muziekgenre dan emo toont beter dat we de teen angst nooit helemaal afgeschud krijgen? Gelukkig wil elke tiener gewoon ergens bijhoren en Sweet Pill zorgde werkelijk voor een gedeelde live-ervaring tussen de band en iedereen in het jongerencentrum Bouckenborgh. De innemende zangeres Zayna Youssef en haar vier bandgenoten konden daarbij rekenen op een reeks nummers die zich vlot liet meezingen. Bovenal toonden ze zich tezamen als een band met persoonlijkheid.
Setlist:
Where the Heart Is
Blood
No Control
Glow
Starchild
Chewed Up
High Hopes
Diamond Eyes
Punk Pete
Dog Song
Fate
Red String
Cut
Slow Burning Crotch
