© CPU – Joost Van Hoey (archief)
The Sheila Divine is nog eens in het land. Dat is geen toeval. Voor de band uit Boston zijn Belgische concerten zo goed als thuismatchen. Al sinds jaar en dag kan je zelfs op hun Wikipediapagina lezen dat ze een grote fanbase hebben in de drie B’s: uiteraard in thuishaven Boston, in het niet al te veraf gelegen Buffalo en … in België. Iemand die de B-riefing heeft gemist, heeft daar intussen ook het Canadese Calgary bij gezet, maar gisteravond konden we er ook nog een vierde B aan toevoegen: Brugge. Meteen ook de tweede stop op een exclusief Belgische nostalgietrip van een ganse week, op zes locaties. Nostalgie, omdat de 25e verjaardag van de doorbraakplaat New Parade wordt gevierd, maar in het Cactus Muziekcentrum werd het al snel duidelijk dat de tour niet uitsluitend om dat album draait.
Voor The Sheila Divine 25 kaarsjes kon uitblazen, mocht het Limburgse CMON CMON ons het aperitief serveren. Die band is een apart geval: de drie bandleden vonden mekaar pas na vele jaren terug toen ze al een eind in de veertig waren en niet veel later volgde al een doorbraak … in de VS. Dat is niet veel Belgische bands gegeven, al blijft in hun geval het eigen land nog een beetje achter. Dat gisterenavond een jongensdroom van jewelste uitkwam, straalde de band ook uit: dit waren mannen op leeftijd, behoorlijk gesetteld, die plots een vat vol muzikale inspiratie vonden en er de kans van hun leven uit puurden. Dat leverde heel wat aardige, harmonieuze powerpop op van hun debuutplaat The Crack and The Light en van de recente ep Headwind, die in de live-uitvoering een stuk potiger klonk. Het was soms wat moeilijk om het onderscheid te vinden tussen de nummers. Gelukkig toonde het middenstuk, met het uitwaaierende “New Orleans” en het gevoelige “Headwind”, dat er andere, beloftevolle paden in het verschiet liggen voor dit trio, dat recent tot een kwartet is verveld. De eerste Belgische radiosuccesjes zijn intussen een feit, wie weet gaat na het buitenland ook het binnenland binnenkort voor de bijl.
Of CMON CMON geïnspireerd is geraakt door de song “Automatic Buffalo” van The Sheila Divine is niet duidelijk, maar het pleit in hun voordeel dat ze ervoor gekozen hebben om hun dromen na te jagen en niet in de routine van de doorsnee, ambitieloze werkmens te blijven zitten. Tegen die routine heeft ook Sheila Divine-frontman Aaron Perrino zich altijd verzet. En nee, dat pad is niet altijd het meest zekere, zo bewijzen ook de personeelswissels in de band (met Perrino als het enige overgebleven lid van het oorspronkelijke trio), evenals de onderbreking van een tiental jaar na de release van het tweede album Where Have My Countrymen Gone. The Sheila Divine is intussen een vijftal en na al die tijd nog steeds alive and kicking, maar vooral: een echte band. Dus niet de Aaron Perrino-band, maar nog steeds de geliefde indierockgroep van rond de eeuwwisseling. De frontman, nog steeds een natuurkracht van jewelste, was uiteraard de centrale figuur op het Brugse podium. Maar wanneer je na afloop van een avondje gitaargeweld je oren moest ontstoppen, dan was dat de verdienste van de ganse band.
Het eind vorig jaar uitgebrachte en omineus getitelde I Am The Darkness. We Are The Light was daar een straf bewijsstuk voor. Toen de band het podium betrad, deden de duistere klanken ons zelfs even denken dat we op een metalconcert waren aanbeland. De instrumentale intro van opener “The Darkness” nam dat gevoel niet meteen weg en wanneer Perrino daar zijn stem aan toevoegde, was het toch even zoeken naar houvast voor wie enkel de eerste twee albums van The Sheila Divine in zijn hoofd had zitten. De duisternis was alomtegenwoordig; er was amper licht te bespeuren. Perrino’s stem galmde als een misthoorn en de Cactus Club hapte even vertwijfeld naar adem. Wat een begin van de avond!
Het eerste concert van de Belgische doortocht (in Rijkevorsel) gaf het al wat aan: tussen de Sheila Divine-nummers zat ook flink wat werk van een van Perrino’s nevenprojecten, Dear Leader. Dat was niet anders in Brugge. Die nummers (“Radar”, “Corroded Anchor”, “Our Motto”, “My Life As A Wrestler”) gaven misschien minder blijken van herkenning in de zaal, maar ze gingen naadloos op in de set. Al was het geen verrassing dat het publiek het sterkst reageerde op de nummers uit de beginjaren van de band. “Awful Age” en “Walking Dead (Who Speak)” deden zo al wat eerste belletjes rinkelen. Maar pas tijdens “Countrymen” werd voor het eerst breed meegezongen. Die song werd trouwens door Perrino ingeleid met de woorden ‘I am a fortune teller. This is a song about Elon Musk and everything else that’s going on in our country’. Het zal niet de eerste en de laatste verwijzing van een Amerikaanse band zijn naar de situatie in hun land, maar eerlijk is eerlijk: het sarcastische ‘All your patriots are just millionaires’ leek destijds een stevige karikatuur, maar zit tegenwoordig dichter bij de werkelijkheid dan comfortabel is.
Geen vrees echter: een politieke show werd het niet. Perrino was ook niet al te spraakzaam, al verbaasde hij zich wel over de drukte toen hij in Brugge rondwandelde (‘All the people… and the bikes… and the horses’). Dat hoefde ook niet, want wie Perrino de longen uit zijn lijf hoorde schreeuwen, kon alleen maar hopen dat de man tussenin zijn stem geregeld liet rusten. Daartussen spraken de gitaren uitgebreid en kregen we een rechttoe rechtaan rockconcert met grote R. In de tweede helft kreeg het plaatselijke publiek ook waar het in hoofdzaak voor gekomen was: de hits. “Hum” beet de spits af en kreeg zelfs een bewerking met stukjes in verwerkt van onder meer “Ride Like The Wind” (Christopher Cross) en … “Call Me Maybe” (Carly Rae Jepsen). Apart, maar het publiek snoepte ervan. En dat was niet anders bij de afsluiters van de reguliere set, “Automatic Buffalo” en “Like A Criminal”. Zulke klassiekers verwachten we niet meer op hun nieuwe studiowerk, hoewel de splinternieuwe single “Kim Deal Or No Deal” tijdens deze show zelfs een poppy kantje onthulde. Dat hadden we nooit vermoed bij deze band, die hier en met hun laatste album aantoonde dat de muzikanten nog bijlange niet richting hun pensioen gaan.
The Sheila Divine van nu is dus niet meer The Sheila Divine van 25 jaar geleden. De nummers uit die periode stonden nog steeds als een huis en werden gespeeld met de intensiteit van een jonge roedel wolven. De rest van de set deed daar zelden voor onder en liet met nummers als “The Darkness” of de laatste single zelfs zien dat er nog ruimte is voor nieuwe richtingen. Maar de grootste geruststelling was dat de stem van frontman Aaron Perrino nog steeds sneed als het scherpste mes. De man vroeg dan wel welk plaatselijk bier we hem zouden aanraden, maar misschien was een kopje thee met honing een beter idee.
Wie de scherpte van dat mes ter plaatse wil controleren, kan dat deze week nog op enkele Belgische locaties. Tickets zijn weliswaar enkel nog te verkrijgen voor Leuven (5 mei, Het Depot) en Antwerpen (6 mei, Trix). De concerten in Kortrijk (7 mei, Wilde Westen) en Arendonk (8 mei, De Wildeman) zijn uitverkocht. De support wordt op al deze locaties eveneens verzorgd door CMON CMON, dat later dit jaar nog op tournee zal vertrekken richting Spanje.
CMON CMON: Facebook / Instagram / Website
The Sheila Divine: Facebook / Instagram / Website
Setlist:
The Darkness
Radar (*)
Awful Age
Lilydale
Walking Dead (Who Speak)
Countrymen
Corroded Anchor (*)
Hum
The Rapture
Kim Deal Or No Deal
Our Motto (*)
End Of Tether
Automatic Buffalo
Like A Criminal
Modern Log
My Life As A Wrestler (*)
(*) = songs van Dear Leader
