Stereophonics @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Volgens het boekje

© CPU – Peter Verstraeten

Afgelopen vrijdag bracht Stereophonics met Make ‘em Laugh Make ‘em Cry Make ‘em Wait, dat niet slecht maar toch ook niet heel gedenkwaardig is, zijn dertiende studioalbum uit. De release mocht desalniettemin meteen gevierd worden met een Europese tournee en het Koninklijk Circus, dat snel uitverkocht was, kreeg de eer om als startplaats van die tour te fungeren. Het was trouwens maar liefst zeven jaar geleden dat de de Welshe rockers nog eens een optreden gaven op Belgische bodem, dus dat we al even zaten te wachten om de schuurpapierstem van Kelly Jones nog eens live te horen, is zacht uitgedrukt, daar er zelfs een tiental minuten na het openen van de deuren nog steeds een gigantische rij voor de zaal stond.

© CPU – Peter Verstraeten

Wie al binnen geraakt was werd om half acht getrakteerd op een aangename set van Finn Forster, die muzikaal heel wat gelijkenissen had met de hoofdact. Forster, ook gezegend met een aangenaam ruwe stem, liet zich bijstaan door drie muzikanten en dat stelde het viertal in staat om lekkere rocksongs te brengen, die nagenoeg stuk voor stuk een redelijk anthemisch gehalte hadden. Dat Forster er bij het laatste nummer moeiteloos in slaagde om het publiek te doen meeklappen, was dan ook een logisch gevolg van die toch wel sterke songs.

Toen om half negen de lichten uitgingen en de themesong van The Warrior door de speakers galmde, werd het publiek al lichtjes wild en dat werd allesbehalve minder toen “Vegas Two Times” werd ingezet. De stevige riff kwam lekker binnen terwijl volleerd frontman Kelly Jones theatraal met zijn gitaar voorop het podium ging staan. Doorheen het ganse concert hoefde Stereophonics de bal maar binnen te koppen en dat deden ze natuurlijk ook. “I Wanna Get Lost With You” werd met de handen in de lucht vrolijk meegeklapt. Tijdens “Do Ya Feel My Love”, dat altijd zeer rechttoe rechtaan is, speelde Kelly dan weer vol overgave een simpele maar doeltreffende solo, wat de positie van Stereophonics enkel verstevigde.

© CPU – Peter Verstraeten

Het was al vrij snel tijd voor de eerste monsterhit toen “Have A Nice Day” werd ingezet op akoestische gitaar en net zoals zowat alles, maar nog meer dan gewoonlijk, uit volle borst werd meegezongen. Nummers met ‘pa da da’-stukjes hebben natuurlijk ook dat meezinggehalte, al is het niet altijd even spannend. Er was dan ook een moment dat we er misschien net iets te veel overgeformatteerde nummers na elkaar kregen, wat ervoor zorgde dat het wel erg klinisch en risicoloos was. Het is dan ook een talent om een publiek toch twee uur lang op die manier te kunnen begeesteren, maar Stereophonics slaagde daar – aan het enthousiasme van het voltallige publiek af te leiden – wel met glans in.

© CPU – Peter Verstraeten

Om aan alle rockbandclichés te voldoen waren er natuurlijk ook enkele ballads nodig en die waren toch allemaal best fraai te noemen. De keys hadden een hammondorgeleffect bij “Graffiti on the Train”, waarna ze ook nog werden ingezet om de strijkers na te bootsen, waarna Adam Zindani nog een gitaarsolo vol dramatiek speelde. Die dramatiek bleef bij “Boy on a Bike” achterwege toen Kelly het nummer helemaal alleen op piano inzette en inleidde met een jeugdverhaal en het gedicht “Dust of Snow” van Robert Frost. Als kers op de taart werd het nummer afgesloten met een ingetogen stuk trompet van Gavin Fitzjohn.

Ook Jamie Morrison kwam een paar keer in de spotlights te staan. Met fantastische drumfills tijdens “Superman” trok hij de aandacht al gedeeltelijk naar zich toe om een eindje later “Mr and Mrs Smith” te beëindigen met een drumsolo van jewelste waarbij hij zelfs opeens zijn drumstokken achter zich gooide. Keyboardist Tony Kirkham werd dan weer in de bloemetjes gezet omwille van het simpele feit dat hij jarig was en kreeg een taart inclusief kaars met daarbovenop nog een gezongen “Happy Birthday” van het publiek.

© CPU – Peter Verstraeten

Kelly Jones zocht tussen de nummers door regelmatig de interactie met het publiek op en dat was de ene keer al interessanter dan de andere keer. Zijn boeiendste verhaal was ongetwijfeld hetgeen die “I Wouldn’t Believe Your Radio”, dat op ukulele werd gebracht en waarbij een pluchen giraffe het podium op vloog, voorafging. Jones vertelde namelijk over toen de band tourde met David Bowie, wat uiteindelijk ook de laatste tour van de muzieklegende bleek te zijn. Zowel Jones als publiek vonden het hilarisch hoe de Thin White Duke stond toe te kijken wanneer ze vijf tegen vijf voetbalden en hij Jones hekelde omdat hij buitenspel stond.

Je weet dat het rocken geblazen is wanneer Jones zijn Gibson SG ter hand nam en dat was dan ook het geval voor “The Bartender and the Thief” en “Local Boy In The Photograph”, die beiden naar meer van datzelfde smaakten. Dat schotelde de Welshe band dan ook voor met “Dakota”, het laatste nummer van de toegift. Met die hit brulde het publiek zich nog een laatste keer de longen uit het lijf, wat in zijn totaliteit een perfect einde opleverde. Stereophonics bracht in het Koninklijk Circus een show volgens het boekje, voor een uitzinnig publiek dat ongeveer ieder refrein van voor naar achter heeft meegezongen. Jones en co mogen dan misschien wel de braafste rockers uit het muzieklandschap zijn; ze zijn verdomd goed in wat ze doen.