Gurriers @ Club Wintercircus: Een uur lang de boel afbreken

© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)

Postpunkband Gurriers is niet bang om kritisch te zijn in songteksten en dat vertaalt zich vaak in rebelse anthems. De Ieren zijn nog niet zo lang actief, maar hebben al naam gemaakt door veel op te treden met een hechte fanbase tot gevolg. Het vijftal kwam vorig jaar nog sterk uit de hoek met debuutplaat Come and See, een veelzijdige mix van toegankelijkheid en keiharde herrie. Die energie is al zo aanstekelijk wanneer we de nummers alleen in onze woonkamer of auto luisteren, dus live kan dat alleen maar beter worden, toch? Goed nieuws, Gurriers zijn op tournee en ze zijn ons land niet vergeten! Eerste stop: Club Wintercircus te Gent.

Eerst was het aan de Nederlanders van Mood Bored, bestaande uit leadzangeres Myrte Driesenaar met basgitaar, gitarist Daan Stuyven en drummer Timo de Wit. Aan het begin van hun set was de zaal voor nog geen vijfde gevuld en het publiek sliep nog. Behalve één ‘woehoew’ was er zelfs helemaal geen reactie wanneer de bandleden het podium betraden. Ze vlogen er nochtans stevig in met een combinatie van zweverige gitaren en toch genoeg pit in de drums. De zangeres was wel nauwelijks hoorbaar in het begin, omdat ze overklast werd door de instrumenten. Geleidelijk aan tijdens de show leek de mix te worden aangepast en uiteindelijk werd ze wel beter verstaanbaar. Ook Stuyven had in het midden van de set wat technische problemen, vooral met zijn gitaarpedalen. Toch was hij het vooral die het geluid van de band bepaalde, met intense reverb-effecten die er soms voor zorgden dat zijn instrument niet meer als een gitaar klonk, maar eerder als een soort ambient ruis op de achtergrond. Die psychedelische effecten hoorden we soms ook in de zang terug, vooral in de vorm van leuke delays. Rode draad doorheen de set waren toch ook de abrupte stops om nummers te eindigen, waardoor de energie niet verloren ging. Het publiek kwam dan ook wat losser tegen het einde en de zaal geraakte meer gevuld. Toch was het duidelijk dat iedereen zijn aandacht spaarde voor de hoofdact.

De tonen van “Can’t Take My Eyes off You” van Frankie Valli zorgden voor een intromuziekje waarmee Gurriers dan eindelijk het podium betraden. Al meteen was het duidelijk dat er gerebelleerd zou worden. Drummer Pierce O’Callaghan koos voor een zonnebril, maar de prijs van gekste outfit ging naar bassist Charlie McCarthy. Die combineerde een voetbaltruitje met een Schotse kilt. Goed, er werd gelukkig ook muziek gespeeld. Het opgewekte opkomstnummer doofde uit en het contrast met het eerste nummer van de set kon niet groter zijn. Met “Close Call” toonde Gurriers meteen waarvoor het gekomen was; de boel moest en zou afgebroken worden. De energie op het podium spatte er meteen vanaf en leadzanger Dan Hoff schreeuwde de longen uit zijn lijf. Het publiek nam die energie wel pas wat later over, maar zo zie je maar dat het uiteindelijk toch beloond wordt wanneer een act alles geeft. “Nausea” en “Des Goblin” waren meer van hetzelfde, al kregen we bij dat laatste nummer een interessante break waarbij het bpm drastisch verlaagde. De drums gaven een wel héél traag tempo aan, waardoor het geheel onheilspellend en zelfs een beetje demonisch klonk. Dit duurde minstens een minuut en het hing in de lucht dat de hel elk moment kon losbarsten. Dan Hoff stond tijdens dat alles zelf in het publiek en bracht de voorste rijen op de hoogte van wat er te gebeuren stond. Toen het refrein dan eindelijk weer losbarstte aan een veel hoger tempo, sprongen die mensen dan ook hysterisch mee. Het verschil met de toeschouwers achteraan in de zaal was wel groot.

Rustmomenten zaten er amper in de set. Alleen “Prayers” was een iets kalmer nummer. Er werd nog steeds gedanst, maar in een intiemere break liet de leadzanger toch ook eens zien dat hij best goed kan zingen in plaats van enkel te schreeuwen. Waar andere nummers echt wel rebels en heftig klonken, was dit er eentje vol passie en expressie. Gurriers gingen meteen daarna verder met “Top Of The Bill”. Het is hun meest gestreamde nummer op Spotify en dat komt volgens ons doordat het een van de meest melodische nummers is. Ook live was dat duidelijk. Een gitaarriff die van ver aan Nirvana deed denken trapte het lied af en ook het drumpatroon was uniek en opnieuw iets rustiger. Die twee nummers waren een leuke manier om de set doormidden te breken, maar de fans waren duidelijk gekomen om te bewegen. “Sign Of The Times” zorgde daar weer voor en bij “No More Photos” was de eerste échte moshpit een feit, op vraag van de leadzanger die eigenlijk enkel gebaren nodig had om zijn intentie duidelijk te maken. Tijdens het anti-fascismenummer “Approachable” gooide de band nog eens alle energie eruit en het allerlaatste nummer was iets minder spetterend maar nog steeds uptempo. Geen bisnummers, dus we kunnen terugkijken op een hyperactief feest.

Het is toch altijd een voordeel wanneer je een eerste show van een tour kan meepikken, wanneer de band nog niet te vermoeid is. Openingsact Mood Bored deed zijn ding ondanks enkele technische mankementjes. Toch leek het publiek pas echt zin te krijgen om te bewegen wanneer Gurriers op het podium het goede voorbeeld gaf. Er werd gemosht, gesprongen en gedanst, en niet alleen in het publiek, maar ook op het podium. De bassist en een van de twee gitaristen vormden soms zelfs een komisch duo door samen over heel het podium in het rond te springen tijdens het spelen. Muzikaal kregen we weinig variatie, maar is dat nodig wanneer elk nummer vol woede en ongetemde energie zit? Gurriers bra het kot af, één keer zelfs letterlijk wanneer er al dan niet per ongeluk een microfoonstatief werd omgeschopt. Al bij al liet de band zien dat het klaar is om nu ook de rest van Europa te veroveren.

Setlist:

Close Call
Nausea
Des Goblin
Dipping Out
Nothing Happens Twice
Erasure
Prayers
Interlude
Top Of The Bill
Sign Of The Times
No More Photos
Dissolve
Approachable
Come and See