© CPU – Matthias Engels
Doet de bandnaam ‘HotWax’ je eerder denken aan de carwash of het schoonheidssalon? In dat laatste geval zal je allicht meer persoonlijke ervaring hebben met de onderwerpen waarover deze Britse groep zingt. Over de anticonceptiepil (“Rip it Out”) bijvoorbeeld. Het recente debuutalbum Hot Shock werd opgenomen met een volledig vrouwelijk team, onder leiding van de Australische producer Catherine Marks (van Boygenius’ The Record-faam). Hoewel HotWax vaak in één adem met Hole wordt genoemd, is er ondanks dit alles geen feministische agenda. ‘Wij willen muziek maken over wat we echt ervaren’, zegt bassist Lola Sam. Samen met haar vriendin en medebandlid Tallulah Sim-Savage (zang, gitaar) vertelde ze ons vlak voor hun optreden in Trix hoe het album er kwam na twee jaar non-stop touren.
Allereerst gefeliciteerd met jullie album! Hoe zijn de afgelopen twee weken voor jullie geweest?
Tallulah (Sim-Savage): Pretty insane! We zijn het gewoon om de support act te zijn, dus het geeft zo’n bevestiging om net onze eigen tournee in het Verenigd Koninkrijk te hebben gehad, waarbij we ons album in een aantal muziekwinkels hebben voorgesteld. Vanavond hebben we zelfs onze allereerste Europese headlineshow! Als voorprogramma probeerden we zo veel mogelijk mensen te overtuigen, want ze kenden de band doorgaans nog niet. Nu komen ze speciaal voor ons. Dat is ongelofelijk en maakt ons ook wel nerveus, want we willen een goede eerste indruk maken met ons debuutalbum. Daarom wilden we dat hij opwindend en bevrijdend zou klinken. Van heel wat bands is het vooral de eerste plaat die veel voor ons betekent, dus hebben we onszelf veel druk opgelegd. Gelukkig zijn de opnames uitstekend verlopen. Ik ben oprecht blij met het resultaat, maar nu werd het hoog tijd om weer te touren – ditmaal dus als hoofdprogramma, voor onze eigen fans. Het is hartverwarmend om te zien dat de zalen gevuld zijn met mensen die ons album hebben gekocht en die ons aanmoedigen. Het is ook leuk om fans in levenden lijve te ontmoeten, in plaats van ze te zien als cijfertjes op een streamingplatform. Zeker als ze na de show komen vertellen welke nummers hen hebben geraakt.
Jullie eerste album is natuurlijk een grote stap. Hoe was het om die muziek de wereld in te brengen?
Tallulah: Spannend en kwetsbaar. De teksten op dit album zijn heel eerlijk en emotioneel. Bij eerdere nummers hield ik me soms nog een beetje in, want ik kon tijdens het schrijven niet altijd de waarheid aan mezelf toegeven. Bij dit album was ik die al onder ogen gekomen, want het gaat over de overgang van tiener naar twintiger, over hoe ik mezelf heb leren kennen door soms wat roekeloos te zijn. De emoties en levenservaring die uit de twee jaar op tournee zijn gekomen, zitten in de nummers verwerkt.
Dus ja, de muziek is kwetsbaar en ik wil ook echt dat ze zo aanvoelt, ook in de klank. Daarom zijn veel van de opnames live ingespeeld. We wilden de energie van een liveoptreden vangen, inclusief de foutjes. Soms vergiste Lola zich op de bas of speelde ik een verkeerde noot op gitaar, waarop onze producer Catherine Marks reageerde: ‘Dat is wat dit album nodig heeft’. Die imperfecties zijn een mooie metafoor voor het leven zelf. Ook de teksten bevatten de boodschap dat je sowieso dingen gaat verbrodden, dus dan kan je er maar beter de schoonheid van inzien.
Jullie hebben de afgelopen twee jaar meer dan 150 shows gespeeld. Hoe vergelijk je de opnames met live spelen?
Lola (Sam): Op het podium voelen we ons het meest thuis. Dankzij al die shows zijn we als performers ontzettend gegroeid. We zijn echt een liveband en dat wilden we ook vastleggen op de plaat.
Tallulah: Eigenlijk zijn alle nummers op het album eerst live getest. Dat was het mooie aan het voorprogramma zijn: niemand kende onze hele discografie, dus konden we ongemerkt nieuwe liedjes in de setlist steken. Grote bands spelen hun nieuwe nummers nog niet voor het album is uitgekomen, maar leren zo pas achteraf hoe hun muziek live klinkt. Dan ben ik blij dat we onze liedjes een paar maanden live hebben kunnen uitproberen, zodat de opnames dicht bij die versie liggen.
Hoe zag het opnameproces eruit?
Tallulah: We begonnen met wat opnames in Joshua Tree, zonder te weten of die nummers op het album zouden belanden. We waren in Vegas voor een optreden voor de radio, wat waanzinnig was. Daarna schreven we er een paar nummers en hadden we enkele dagen in de opnamestudio met Stella Mozgawa van Warpaint. Gewoon kijken wat het geeft, dachten we. Uiteindelijk werden “Lights On” en “Pharmacy”, die we in Joshua Tree opnamen, twee van mijn favorieten van dit album.
Daarna waren we vrijwel altijd op tournee, dus veel tijd hadden we niet om liedjes te schrijven. Het album maken was daardoor best gejaagd en chaotisch, maar ook heel leuk. Het voelde bijna als een impulsieve ingeving aan. We namen de rest in de Londense RAK Studios op, een nummer per dag. Dat strakke schema was goed, want het dwong ons om snel keuzes te maken over wanneer we een song als afgewerkt beschouwden.
Hoe zouden jullie je geluid omschrijven na deze tijd in de studio?
Lola: Het evolueert nog steeds. Nu het album uit is, is het alsof de nummers een eigen leven leiden. Het voelt heel anders aan om ze te spelen dan toen we ze nog stiekem in onze shows staken. Op dit moment willen we vooral genieten van het album live te brengen. Door voor het eerst als hoofdact op te treden, leren we weer veel bij. We ontdekken andere manieren om deze songs te spelen en dat beïnvloedt ook hoe we nieuwe muziek schrijven.
Welke waarden willen jullie met je muziek overbrengen?
Tallulah: We willen dat mensen zich vrij voelen en plezier hebben. De wereld is een rare plek, dus wij willen escapisme bieden. Songwriting voelt als therapie: zo kan ik mijn gevoelens omzetten in kunst. Ik hoop dat het publiek dankzij onze muziek evengoed de emoties eruit kan gooien.
Lola: Onze muziek is geen expliciet politiek statement. Het feminisme in onze nummers is er niet uit activisme, maar komt voort uit het feit dat we schrijven over wat we meemaken. Ons doel is om onze echte gevoelens over te brengen. Vanuit het idee: ‘ik voel me op deze manier en wil er een punt over maken in een liedje, want hoe moet ik er anders mee omgaan?’ Als anderen daar kracht uit putten, is dat fantastisch.
Op welk moment wist je echt dat je muzikant was, dat dit was wat je wou doen?
Tallulah: Voor mij was het toen we samen begonnen te schrijven. Ik speelde al gitaar vanaf mijn achtste, maar toen ik zo’n vier jaar later Lola ontmoette, wist ik dat ik de rest van mijn leven muziek met haar wilde maken. Toen we veertien waren, deden we al alsof het onze voltijdse job was. We repeteerden voortdurend.
Lola: Veel vaker dan nu.
Tallulah: We hadden geluk om elkaar zo jong te hebben gevonden, want het klikt zo goed tussen wat we allebei willen doen. We denken elk op onze manier over muziek na, maar daardoor vullen we elkaar net aan. Lola heeft meer het brein van een producer, terwijl ik liedjes schrijven emotioneler benader. Ik denk wel na over hoe onze muziek moet klinken, maar Lola kan die klank waarmaken, ook omdat ze meer instrumenten beheerst. (richt zich tot Lola) Jij hebt gewoon zo’n visie, terwijl ik …
Lola: Ik heb een visie, maar jij kijkt zoveel verder dan alleen de muziek. Jij weet hoe je alle elementen bij elkaar moet brengen om een geheel te vormen. Daar vertrouw ik jou altijd in.
Jullie willen in je muziek een gevoel van vrijheid overbrengen, maar hebben jullie zelf nog de tijd om met andere dingen bezig te zijn?
Lola: Muziek is ons leven, zeker doordat onze vrienden ook muzikanten zijn. We hebben wel de kans om gewoon jong te zijn, maar ik blijf het liefst met muziek bezig. Zo experimenteer ik graag met andere genres en technieken wanneer ik me thuis wil ontspannen.
Tallulah: Het is waar dat we zowat elke dag aan het werk zijn voor de band, maar het is leuk om met al de verschillende aspecten bezig te zijn. We besteden bijvoorbeeld heel wat tijd aan onze outfits, want we zijn allebei dol op mode. Het is ook erg fijn dat mensen het album in fysieke vorm willen kopen, want we hebben veel moeite gestoken in het coverbeeld. We kwamen op het idee na een fantastisch optreden in een club in Madrid, waar we een piepkleine kleedkamer hadden. Op tour zien onze hotelkamers en backstageruimtes er altijd hetzelfde uit: open koffers, spullen overal, plukjes afgeknipt haar op de grond. Zoals je hier ook ziet! Die scène wilden we vastleggen, maar dan op een doordachte manier. Zo staat bijna elke dag in het teken van HotWax. Maar morgen nemen we een vrije dag!
Website / Facebook / Instagram
