In de Amsterdamse underground is er een band aan het opkomen die in een interview met ons duidelijk maakte dat ze niet graag binnen de lijntjes kleuren. Marathon is een mengeling van post-punk, shoegaze en indie maar op een manier dat altijd blijft hangen. Hun muziek snijdt, zweeft en stampt allemaal tegelijk en het is juist die combinatie van intensiteit die hen meteen op de radar zet. Een debuutalbum was natuurlijk een volgende stap voor de band en dat hebben ze eindelijk gedaan. Met Fading Image bundelen ze alles samen van wat ze in zich hebben, met een open hart en scherp kantje.
De opener van het album, “Out of Depth”, kregen we al een tijdje geleden te horen. Het nummer functioneerde als een eerste glimp in de wereld van Fading Image en liet meteen horen waar Marathon naartoe zou gaan: snijdende gitaarriffs, spanningen en rauwe emotie. Wat volgt is “Gold”, een iets rustiger nummer waarin vooral de meer indie-georiënteerde kant van de band naar voren komt. De zang van frontman Kay Koopmans klinkt emotioneel geladen, maar blijft tegelijk op afstand alsof hij iets probeert te voelen dat hij nog niet helemaal durft te benoemen. Het nummer zit muzikaal helemaal goed en gaat hand in hand met die afstandelijke intensiteit. Dit toont dat elke track wel anders klinkt, met nieuwe klanken en unieke mengelingen van genres zonder dat het geheel zijn coherentie verliest. Om dat eerste deel van het album te laten bezinken, is er ruimte gemaakt voor een instrumentaal intermezzo, “Fall” laat je op twee minuten even bekomen van wat voorafging. Een rustpunt op het juist moment met af en toe een snijdend geluid dat je toch aandachtig blijft luisteren.
Maar de band blijft natuurlijk niet stilstaan. Met “DH22” keert Marathon terug naar hun scherpe zelf en bouwen ze de spanning op. Het nummer klink als een innerlijke crisis die je op een loopband zou hebben omdat je eindeloos naar nergens loopt. De strakke drums, door deunende bas en gitaarlijnen die schuren, zorgen voor chaos. Toch is er ook controle want de productie is helder waardoor elk instrument ruimte krijgt om te ademen zonder intensiteit te verliezen.
“Idiocy” is misschien wel het meest confronterende moment van de plaat. Het is boos en cynisch maar dan op een manier die niet afweert maar juist omhelst. De teksten zijn vaag en de frustraties zijn daardoor harder voelbaar in elke toon en elke drumslag. De single voelt aan al een vermoeid soort verzet tegen absurditeit van het dagelijks bestaan. Marathon laat hier horen dat ze niet alleen goed zijn in sfeer en instrumentatie maar ook in timing. Ze weten perfect wanneer ze verandering in het geheel moeten brengen en ook wanneer het sneller of trager mag.
Dan komt het slotnummer “Away From Home”, dat aanvoelt als een afscheid zonder reden. De band verlaagt het tempo een tikkeltje lager, maar niet zonder nog een keer diep in je ziel te kijken. De laatste woorden ‘I’ll never let you go’ blijven in het hoofd hangen, voor de instrumenten nog één laatste keer hun ding doen. Het is geladen maar bouwt af naar een open einde dat evenveel afsluit als uitnodigt om de plaat opnieuw te beluisteren. Marathon vangt zo op hun debuutal Fading Image, de rusteloze energie van het nu met open ogen en een groot hart. Het is een album dat je niet dwingt om alles te begrijpen, maar wel uitnodigt om te voelen. Voor wie durft te voelen, hoort iets dat bijblijft en anders moet je het even laten bezinken en herbeluisteren.
Wie Fading Image live wil ervaren, krijgt binnenkort meer dan genoeg kansen. Op 12 april staat Marathon in Bitterzoet in Amsterdam en op 24 april in Trix in Antwerpen. Daarnaast is de band ook terug te vinden op de line-ups van Paaspop, Eupen Musik, Rock Olmen, Dour Festival, Lowlands, Vestrock, Dauwpop en Pelter Skelter Festival.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “DH22”, ons favoriete nummer van Fading Image, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
