© Ineke Kamps
Marathon is Nederland in rap tempo aan het veroveren. Het Amsterdams vijftal heeft een sterke live reputatie opgebouwd en ook de singles doen het goed. Het lijkt een kwestie van tijd dat de rest van Europa valt voor de eigenzinnige mix shoegaze, post-punk, grunge en wat al niet meer. En morgen verschijnt er eindelijk hun langverwachte debuutalbum Fading Image. Als een grote tussensprint waarbij het parcours belangrijker lijkt dan de finish.
Marathon stond een half jaar geleden op het Bruis Festival in Maatricht. De eerste ep was uit en het optreden was in één woord ‘spetterend’ te noemen. Na afloop spraken we even met het sympathieke vijftal. In alle spontaniteit ging het vooral over de muzikale zoektocht van de band, in positieve zin. Nu zitten we vóór een optreden, dit maal op het festival Geleen Calling, eveneens in Nederlands Limburg. Waar de gedachten ook uitgaan naar het afgelopen half jaar, én die muzikale zoektocht. Die is uitgemond in het debuutalbum Fading Image. Zanger/gitarist Kay Koopmans neemt zijn rol als frontman meteen serieus en trapt af. “Ik denk dat we weer een paar stappen verder zijn in die zoektocht. Bassiste Nina Lijzenga nuanceert de tijdlijn die we volgen: “Toen op Bruis hadden we al wat nummers opgenomen voor de plaat. Maar wisten nog niet of de mensen het ook vet zouden vinden.” “Klopt, vervolgens zijn we in november begonnen met het releasen van de singles. Dat was heel spannend. Ook omdat het tracks waren die we eigenlijk nagenoeg nooit live hadden geprobeerd.” Zo stond op de Bruis setlist ook het nummer “Shadow”, een song die net was opgenomen en ook live zeer goed bleek te werken. “Het staat nu als “Shadow Raised A Star” op het album. Ook als single sloeg het goed aan. Het is eigenlijk wel onze nieuwe favoriet”, bekent Kay. Toetseniste Sofie Ooteman verwoordt het op háár manier: “We voelen dat nummer het meeste, als we live spelen.” Spontaan ontstaat er een discussie of “Shadow Raised A Star” de song is die het meest ‘Marathon is, anno nu. Drummer Lennart van Hulst en gitarist Victor Dijkstra mengen zich voor het eerst in dit zeer amicale en gezellige gesprek. De uitkomst is een bevestiging van de stelling. Maar wat is er zo ‘Marathon’ aan “Shadow Raised A Star”? “De opbouw”, “de emotie”, “muzikaal: het blijft maar doorgaan, maar met steeds meer intensiteit.” ”Het is de verbinding die je zelf ook voelt als je hem speelt. Alles komt bij elkaar.” Uiteindelijk wel, ja… “Het is niet voor niets het nummer waar we het langst aan hebben gewerkt.”
© Ineke Kamps
De songs op Fading Image kenmerken zich door de vrij radicale opbouw. Gedurende een song wordt vaak, en plots, gewisseld van stijl en daarmee ook van intensiteit en emotie. “Dat vinden wij gewoon leuk” De kurkdroge opmerking van Lennart roept luid gelach op. Maar ook bijval van Kay: “Ik vind het mooi als een nummer ergens naar toe gaat, maar niet meteen alles prijsgeeft. Meer doceren, in plaats van door, door, door.” Ook Nina mengt zich ertussen: “De songs op de plaat zijn ontstaan door het samenvoegen van verschillende jamsessies. En dan gebeurt er zoiets. Ze worden geschreven op drum, bas, gitaar. Dat zijn vaak puntige recht toe recht aan riffjes. Dat is de onderlaag, waarop je met extra gitaar en keys verder kunt invullen.” “Iedereen krijgt daarin ook de ruimte. We hebben heel bewust gekeken: Hoe komen we niet in elkaars vaarwater terecht ?” En dat lijkt parallel te lopen met de bezetting van de band. Marathon begon ooit met de kernleden Kay, Lennart en Nina. Voor de live optredens kwamen Sofie en Victor erbij. Hun invloed lijkt ook steeds groter te worden. “We kijken heel bewust wat een nummer nodig heeft, en wat vooral níet. We houden van die explosiviteit, kracht en vol, maar het moet niet te druk worden. Dat alles dicht gesmeerd is. Er moet wel ademruimte zijn.”
De plaat en de live optredens wekken vaak intense emoties op, welke dan ook. “Het is belangrijk dat ieder zijn eigen emotie kan koppelen aan onze muziek. Zodat je je eigen fantasie gaat opwekken, je eigen verbeelding eraan koppelt. Dat niet alles op een presentatieblaadje ligt: Hier gaat het album over, dit is de tekst, dat is het thema. Het gaat juist heel erg tussen de regels door. De tekst is een instrument, maar het gevoel is de hoofdmoot. Dat zweeft tussen alles door.” Kay heeft gesproken… en Nina vult nog even aan: “Maar ik vind het wel een hoopvol album, melancholisch hoopvol… Maar Kay zingt soms juist ook heel puntig, bijna staccato. Waarbij irritatie of woede de boventoon lijken te voeren.. “Het is niet per se dat ik iets kwijt wil. De muziek wekt juist iets op. Dat wordt dan in tekst of zang vertaald. De muziek als basis en van daaruit raggen waar je kunt raggen, boos zijn waar je boos kan zijn. Maar het is inderdaad ook hoopvol… en klein, als het kan.”
© Ineke Kamps
De twintigers van Marathon zijn geen fulltime muzikanten, tenminste nóg geen… Kay: “We vinden het mooi dat we daarnaast ook iets anders hebben.” De rest knikt instemmend. “We zijn niet van afhankelijk van de band. Daarom kunnen we vrijuit muziek schrijven. We hebben nu ook een nieuwe studio, waar we veel meer ruimte hebben om te schrijven en te experimenteren. Maar dan triggert dat ook wel weer: “Wat als we wél vol de tijd zouden hebben? Als we er echt helemaal in gaan duiken? Niet meteen voor het hele leven. Maar geef me eens een periode, waarin ik helemaal niet aan werk hoef te denken. Wat zou er dan gaan gebeuren? Ja, dat kriebelt ook wel.” “Maar we hebben gelukkig al mooie optredens en festivals op de agenda staan.” Waarbij er wel nog een duidelijk tempoverschil ligt tussen Nederland en ‘het buitenland’. “Maar die afwisseling is ook heel leuk. En zo blijf je met beide benen op de grond. Als je na een eigen show in Nederland weer op een bandavond staat in Engeland of Frankrijk.” “Het is het avontuur dat je met elkaar aangaat” “Het is ook niet ons doel om steeds maar grotere zalen te doen om dan in de Ziggo Dome te kunnen staan.” “Het is juist mooi om samen onderweg te zijn, de muzikale reis, zeg maar.”
Die muzikale reis is verdomd interessant. Maar maakt het soms ook moeilijk om Marathon ‘in de markt te zetten’. Waar staat de band muzikaal voor? “Het zou leuk zijn als we wat breder worden geafficheerd. We zijn meer dan alleen maar post-punk of shoegaze. En dat we willen we ook uitstralen. De albumcover is bijvoorbeeld best wel licht, met felle kleuren. Dat zijn duidelijke keuzes om te laten zien dat het niet alleen maar zwartgallig is, of donkere post-punk. Marathon is meer dan dat.” “Er zit ook een grunge- en indiekant aan, of gewoon alternative. Misschien is het wel het post- subcultuur tijdperk. Vroeger had je echt: je bent dit, of je hoort daarbij. Dat is nu niet gelukkig niet meer.”
© Ineke Kamps
Tijd om naar Fading Image te gaan, hun langverwachte debuutplaat. Waar de post-subcultuur is geperst in de donkere groeven van het vinyl. Midden op die plaat, het laatste nummer van kant A, staat “Fall”. Het heeft geen duidelijke songstructuur. Het klinkt creepy, als een hartslag, met veel galmen en distortion, maar zonder zang… “Dat is een interlude. Even op adem komen. Na alles wat er op je af is gekomen. We hebben dat in de studio, ‘in the moment’, geschreven. Dit moest er nog op.” ”Maar het is ook de overgang naar het volgende nummer “Shadow Raised A Star”, Het is een volledige omkering. Dat contrast vinden wij juist zo leuk.” Ook over de slotsong is goed nagedacht. ”Away From Home” sterft op het einde helemaal weg. De band gaat door en door, maar het volume wordt lager en lager. “De luisteraar hoort dat de muziek langzaam weg ebt en denkt, “Is de plaat afgelopen? Waar heb ik naar geluisterd. Juist zo blijven de plaat eigenlijk hangen en vul je hem misschien zelf verder in.”
Het zijn slechts twee songs die aantonen hoe breed Fading Image uiteindelijk is geworden. “We hadden ook best moeite om de singles te kiezen. Omdat het voor ons juist één plaat is, één geheel in verscheidenheid.” Lennart mag het laatste woord: Fading Image vat gewoon samen wat wij de laatste tijd leuk vinden om te maken. En ieder nummer omschrijft iets anders van ons.” Marathon is zeer goed onderweg en ligt duidelijk op schema. En de finish? Die is voor Marathon gelukkig nog lang niet in zicht.
De release van Fading Image vindt plaats op 12 april Bitterzoet Amsterdam.
