Er hoeft muzikaal niet altijd wat te veranderen. Bij MICH is dat eerder regel dan uitzondering. De newwaveband uit Amsterdam ziet zichzelf het liefste als een oude Fiat Panda. Maar weet je wat het is, zo’n Panda is gewoon oerdegelijk. Geen gedoe, geen hoge kosten, gewoon rijden met die bak. Bij MICH is dat ook zo. Al jaren volgens hetzelfde procedé. Bastiaan Bosma en Sofie Winterson schrijven de teksten. Die sturen ze op naar Piet Parra, die bedenkt dan het ene stekelige gitaarriedeltje na het andere. Vervolgens beluistert Mick Johan de demo’s en bedenkt er een drumpartij bij. Tot slot kleurt Rimer London de nummers met zijn keyboard en kleedt ze aan als producer.
Zo gaat dat dus ook op het nieuwe album Chair. Negen liedjes uit de pen van Bosma en vijf uit de pen van Winterson. Ze zijn een mix van duisternis en melancholie. Toch komt deze plaat niet voor niks uit in het voorjaar en schijnt er wat licht tussen de regels door. Daarnaast klinkt MICH volgens zichzelf broeieriger, complexer en gelaagder dan we van ze gewend waren.
Openingsnummer “Album Number Four” mag gelijk in het lespakket ‘Hoe klinkt een typisch MICH-nummer?’. Parra heeft een heerlijke intro bedacht op zijn gitaar en daaromheen ontstaat langzaam een oorwurm die maar lastig uit je hoofd gaat. Bastiaan Bosma bromt ouderwets en Sofie Winterson zorgt voor wat lichtheid. Ook haar teksten bevatten meer ademruimte dan die van Bosma. Zoals die voor “Bump In The Road”, dat meer een liedje in de traditionele zin van het woord is. Muzikaal is het inderdaad wat broeieriger en gelaagder dan we van ze gewend zijn.
Bosma schrijft namelijk liedteksten met vrij korte zinnen die het nummer in een stevige greep houden. Hij voelt zich het best thuis in tweeminutenliedjes – en “Auto Reply” duurt nog geen minuut. Daarbij moet MICH oppassen dat de nummers niet te eentonig gaan klinken. De groep kant zich ook in de teksten tegen verandering, met liedjes die gaan over ouder worden, hetzelfde blijven en zich verzetten tegen vernieuwing.
Waar MICH meer woorden gebruikt, gaan gelijk de luiken open. Wanneer Bosma eens meer dan drie woorden achter elkaar zet, zoals op “Roman Soldiers”, dan ontstaat er gelijk een toegankelijker liedje dat luchtiger aanvoelt. Dat staat in tegenstelling tot de meeste nummers, waarop we in de donkere krochten van Bosma’s gedachtes rondkruipen, bijvoorbeeld op “Violent Moodswing”. Het album sluit opvallend af met het instrumentale “Northern Strikes”. Dit keer geen stuwende drums of herkenbare Parra riffs, maar alleen het keyboard van Rimer London, die zijn momentje pakt.
Muzikaal veranderen doet MICH ook op Chair niet. Dat is niet erg, dat is typisch voor MICH, maar daardoor is de verrassing er nu wel een beetje af. De muzikanten spelen live wel als band, maar ze zoeken elkaar in het opnameproces nog steeds niet op. Het is ieder voor zich en het zou al een keer een leuk experiment zijn als dat wordt doorbroken.
MICH gaat ter promotie van het album op tour. Op 16 april in EKKO te Utrecht, 17 april in Simplon te Groningen, 18 april in Effenaar Eindhoven en op 19 april op Motel Mozaïque in Rotterdam.
Luister naar “Bump In The Road”, ons favoriete nummer van Chair, in onze in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
