Toen Hendrik Willemyns en John Roan in 1999 Arsenal boven de doopvont hielden, konden ze alleen maar hopen dat hun project meer dan een kwarteeuw later nog steeds zou bestaan en bovendien een van de meest geliefde bands van het land zou zijn. Het duo heeft met hun karakteristieke mix van elektronica, wereldmuziek en indie-invloeden door de jaren heen dan ook een stevige reputatie opgebouwd binnen de Belgische muziekscene. Na enkele losse singles introduceerden ze met eerste langspeler Oyebo Soul in 2003 hun veelzijdige geluid dat ze op de daaropvolgende albums verder perfectioneerden met inspiratie uit verschillende culturen en diverse samenwerkingen. Na The Rhythm of the Band (2021) ging de groep even in de ijskast en trokken Roan en Willemyns elk hun eigen weg op. Roan richtte zich met lalma zelfs even op stevigere gitaren. Maar nu is Arsenal dus weer helemaal terug, opgefrist en klaar met een langverwacht nieuw album.
Als we de soundtrack van De Poolreizigers buiten beschouwing laten, is Okan Okunkun het achtste album van Arsenal. Voor de opnames trok het team opnieuw de wereld in op zoek naar frisse invloeden en authentieke klanken. De titel voegt een diepere laag aan het geheel toe, want ze betekent ‘hart van de duisternis’ in het Yoruba, de taal die voornamelijk in Lagos (Nigeria) wordt gesproken. Omdat de percussionisten van de groep afkomstig zijn uit Lagos en een groot deel van de ritmische basis in die stad werd gelegd, is de titel dan ook geen toeval. Willemyns en Roan koppelen er bovendien nog een extra verhaal aan. In Jungle Hotel, hun filmproject van vorig jaar, is de Okan Okunkun een mythische zwarte nachtvogel die enkel bij volle maan te spotten valt. Het zal je dan ook niet verbazen dat de nieuwste lp van Arsenal een behoorlijk duister beestje is geworden.
Hoewel Arsenal altijd een zekere melancholie in zich heeft gehad, is Okan Okunkun ongetwijfeld de donkerste worp van de groep. Het sobere, zwarte hoesontwerp met een eenvoudige witte vogel erop, is al beduidend minimalistischer dan de doordachte foto-ontwerpen op eerdere platen. Maar ook muzikaal is er sprake van een zekere zwaarmoedigheid. Vanaf de pulserende bassen en aanstekelijke claps van opener “Mendeleev” klinkt Okan Okunkun desalniettemin onmiskenbaar als Arsenal. Toch voegt de neerslachtige zang van Tin Fingers-frontman Felix Machtelinckx meteen een weemoedige sfeer toe, die compleet wordt gemaakt door de speelse backings van Lindy Versyck. Op de dreunende, dreigende bas van “Hey Ghost” valt de duisternis vervolgens helemaal in. Het nummer doet denken aan een sjamaan die zijn publiek in trance brengt, en op ons had die bezwering in elk geval veel effect: een topsong!
Er is nog meer moois te vinden tussen de acht nummers op deze lp. De vooruitgestuurde single “Moonlight Calls” kenden we al even en was de afgelopen weken niet weg te denken uit onze nachtelijke afspeellijst. “Swim By” is een kleinood van amper drie minuten, een pareltje waarin de zachte zang van Versyck uitnodigt tot aandachtig luisteren. “Barbara” is daarentegen een indrukwekkende song met een opzwepende intro van fonkelende gitaren en jachtige ritmes die meteen de aandacht grijpt. Pas in de laatste twee minuten breekt de zang door, waarbij het publiek letterlijk wordt aangespoord om te applaudisseren en te dansen. Wedden dat dit live voor vuurwerk zorgt?
Ook al is de hele plaat duidelijk geïnspireerd door de Afrikaanse ritmes, toch zijn er enkele nummers waarin Arsenal een diepe duik neemt in de wereldmuziek. Dat gebeurt nadrukkelijk in het knappe “Baba (Father)” en “Okan Okunkun”. Eerstgenoemde is het langste nummer van de plaat en tevens een sprong in de Afrikaanse songcultuur, met sfeervolle chants, warme ritmes en zachte gitaren. Of de bezongen vader nu God is of een papa die vereerd wordt, de gevoelens in het nummer komen op een overtuigende manier tot leven. Het afsluitende titellied wordt daarentegen gedragen door nerveuze Afrikaanse beats en gitaarriedels en mondt via een zweverige brug uit in een donderende house-finale. Je moet het horen om het te geloven, maar het eindresultaat klopt wonderwel.
Is dit achtste album de ultieme Arsenal-plaat geworden? Misschien niet helemaal, want daarvoor mist de lp net dat beetje hitpotentieel in vergelijking met klassiekers als Outsides, Lotuk of Lokemo. Commerciële toegankelijkheid is natuurlijk geen graadmeter voor kwaliteit, en die blijft gelukkig onverminderd hoog. De langspeler is wat ons betreft een sterke comeback na enkele jaren van afwezigheid, een muzikale trektocht naar een duistere bestemming die bij elke beluistering dieper onder je huid kruipt. De focus op percussie en het creëren van een donkere sfeer sluiten naadloos aan bij de identiteit van de groep, maar worden hier op een geslaagde manier verder uitgediept.
Met Okan Okunkun bewijst Arsenal opnieuw waarom ze al meer dan twee decennia een vaste waarde is binnen de Belgische muziekscene. Dit achtste album laat een band horen die zichzelf niet opnieuw hoeft uit te vinden, maar wel blijft evolueren en verdieping zoekt in haar karakteristieke mix van elektronica, wereldmuziek en rock. Misschien mist het album bij een eerste beluistering nog de instant hits die je zou verwachten, maar de artistieke kracht en emotionele impact maken dat ruimschoots goed. De melancholische sfeer, de gelaagde percussie en de meeslepende arrangementen zorgen ervoor dat de plaat na elke luisterbeurt groeit. Ontsteek het vreugdevuur, Arsenal is terug!
Van 24 tot en met 28 juni stelt Arsenal het nieuwe album voor tijdens vijf concerten in De Roma. Tijdens de zomer kan je hen ook aan het werk zien op diverse festivals, check zeker hun website voor de volledige agenda.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Barbara”, ons favoriete nummer van Okan Okunkun, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
