© Ward Mevis
De naam Clairo staat ondertussen als een huis binnen de sad girl indiescene, en daarbuiten. Afgelopen zomer zette ze haar derde album Charm op de wereld. Dat komt ze nu eindelijk in Europa voorstellen. Alleen, helaas voor ons, stond België niet op haar tourkalender. Dus als de berg niet naar Mohammed komt, moet Mohammed naar de berg gaan. Onder dat motto begaven we ons gisteren dan ook naar Utrecht.
Bij onze aankomst had er zich al een honderden meters lange rij gevormd voor de inkom. Wie de voorste rijen zou bemannen was dus al meteen duidelijk. Na nog een uurtje wachten was het echter eerst aan June McDoom om de ongeduldigen te bespelen. Uitgedost in een eclectische hippieoutfit kwam ze met haar tweekoppige band op het podium. Met hun trage snaarwerk wisten ze de zaal in een mum van tijd te betoveren. Het drietal vuurde daarbij nog eens een aardige golf aan geluid op ons af en we waanden ons zo terug in de sixties. Dat ook dankzij McDooms etherische stemgeluid. Helaas zat de geluidsmix niet altijd snor en even gaf de installatie kortsluiting, maar we konden haar dat allemaal vergeven. Want met haar aandoenlijke charmes en lichtvoetige set was de singer-songwriter tenslotte het ideale aperitief voor de zwoele liftmuziek van Charm.
© Ward Mevis
Toen de lichten een tweede maal doofden om de entree van Clairo aan te kondigen, ontstond er een spontaan gekrijs. De toon voor de avond was bij deze gezet. Het Amerikaanse fenomeen kwam samen met haar band het podium opgewandeld met elks een glaasje wijn in de hand. Ze zetten zich in een lange zetel en hielden de spanning er nog even in. Achter hen verscheen ook een lange, vergulde art deco achtergrond. De Ronda bleek helemaal omgevormd tot loungebar. Uiteindelijk werd de aftrap gegeven met “Nomad”. Een massieve ‘wall of sound’ kwam op ons af en iedereen kon meteen meezingen. Hier had zich een schare trouwe fans verzameld, dat was duidelijk. We gingen nog even verder met nieuwe nummers en Clairo kwam langzaam, maar zeker meer uit haar schulp. Ze moedigde het publiek aan en maakte hier en daar al wat uithalen in haar anders tedere zang.
Vanaf “Thank You” begonnen we ons stilaan af te vragen of Clairo geen koor had uitgenodigd als toeschouwers. Backing vocals waren hoegenaamd niet nodig, daar zorgde het publiek wel voor. Iedereen at ook meteen uit haar hand en werd wild bij de minste interactie, maar wie zou er nu niet zwichten voor Claire Cotrill? Daarna was het even terug naar het begin met “Close”, gevolgd door “Flaming Hot Cheetos”. Het oudere werk was voor de gelegenheid ook in een loungejasje gestoken en dat zorgde voor een mooie continuïteit. De nummers uit het lo-fi tijdperk maakten duidelijk wat los. Het was voor Clairo daarom eventjes moeilijk om boven het publiek uit te komen.
© Ward Mevis
Dan gingen we naadloos over naar “Bambi”, dat ronduit hypnotiserend klonk. Het nummer meanderde heerlijk verder terwijl de zang van de Amerikaanse er als een rode draad doorliep. Tussendoor passeerde ook het gros van Charm, hoewel het deugd deed dat er hier en daar wat ouder materiaal tussen zat. Na drie nieuwe songs begon het namelijk steeds te dagen dat er toch wat weinig variatie op het derde album te vinden valt. Wat passeerde uit Sling, wist dan weer makkelijker de show te stelen. Zeker dankzij de ijzersterke band. Met “Partridge” zette die een onmiskenbare topprestatie neer. Het ingetogen nummer werd getransformeerd tot een psychedelisch meesterwerk en de uithalen van de saxofoon deden ons aan Pink Floyd denken.
© Ward Mevis
Stilletjesaan was de tijd dan aangebroken om richting de hitparade te schuifelen. Die werd ingezet met “4EVER”. Voor de gelegenheid schakelde zowel publiek als artiesten nog een versnelling hoger. De band toonde zich meester over hun instrumenten en Clairo palmde als een echte frontvrouw de zaal helemaal in. Een tweede oerklassieker kwam tevoorschijn met “Bags”, een moment dat iedereen moest vastleggen voor de ‘stories’. Van “Sexy To Someone” ging het over “Juna” uiteindelijk naar de echte apotheose van de avond. Geen ander nummer dan “Sofia” kon dan ook een einde aan de show breien. Na die iconische gitaarriff, en twintig nummers later, gingen we gelouterd de zaal uit.
De zegetocht van Clairo in Utrecht stond op voorhand al in de sterren geschreven. Ze verweefde haar verschillende tijdperken tot een naadloze show en trok een loungebar-vibe door de ganse avond. Na twintig nummers voelden we ons weer volledig verlost van onze demonen en konden we gerust gaan slapen. Want we waren er helemaal zeker van: ons ritje naar Utrecht was de moeite waard geweest.
Setlist:
Nomad
Second Nature
Thank You
Softly
Flaming Hot Cheetos
How
Bambi
Terrapin
Add Up My Love
North
Echo
Glory of the Snow
Slow Dance
Partridge
4EVER
Amoeba
Bags
Sexy To Someone
Juna
Sofia
