© CPU – Marvin Anthony
Iedereen kan wel een aantal one hit wonders opsommen, maar two hit wonders is een andere zaak. Als we het in Scandinavië gaan zoeken, dan is Loreen een goed voorbeeld. De Zweedse won in 2012 met “Euphoria” het Songfestival en deed dat elf jaar later nog eens met “Tattoo”. Haar stijl in zowel performen als muziek is met die twee nummers vrij duidelijk, al sloeg ze er nog niet in om een even grote hit te scoren los van die liedjeswedstrijd. Loreen zou al een tijdje bezig zijn aan nieuwe plaat, maar neemt toch al de tijd om uitgebreid doorheen Europa te touren. Haar laatste nieuwe album is trouwens al acht jaar oud, maar is niet iedereen hier gewoon voor die twee liedjes? We trokken dus naar de Ancienne Belgique met de vraag of Loreen ook los van die twee nummers een sterke show weet neer te zetten.
Een uurtje voor de Zweedse het podium betrad was het de beurt aan de Poolse Eurovisie inzending van het afgelopen jaar. LUNA strandde onderaan in de halve finale, dus de verwachtingen waren niet hoog. Met een verschijning die wat deed denken aan een blonde Chappell Roan misten we toch wat eigenheid in de vaak platte pop. Het had wat meer weg van Camille, maar het vuurwerk in de muziek was meer dan eens zoek. Er werd niet echt een connectie gemaakt met het publiek, ook niet bij de betere nummers. Het hoogtepunt werd vreemd genoeg de Franse Eurovisie inzending van vorig jaar waarna haar eigen “The Tower” aanbrak. Met haar performance van dat nummer toonde ze aan waarom ze niet door mocht naar de finale en na een goeie twintig minuten was het ook welletjes geweest. Luna had wel een grote verrassing mee naar Brussel en dat waren de Franse bindteksten, waardoor de helft van de zaal met vertraging reageerde. Vreselijk was het niet, maar memorabel ook niet. Zoek nog een beetje een eigen stijl en ‘good luck, Luna’.
© CPU – Marvin Anthony
Iets voor negen ging het licht weer uit en werd “Jupiter Drive” door twee muzikanten in gang gezet. Op het podium stond een grote cirkel waar Loreen in verscheen. De wind in haar weelderige haardos en nagels om u tegen te zeggen. Het openingslied bouwde gestaag op waarbij er op het einde ruimte was voor het harde drumwerk en flitsende lichten. De opbouw werd verder gezet tijdens het snel volgende “Graviyy” en “Forever”, waarbij het steeds wat uitbundiger – euforischer als je wilt – werd. Loreen maakte mysterieuze bewegingen met haar armen en telkens de beat wat harder ging tijdens het refrein werd het publiek net iets enthousiaster. Tijdens laatst genoemde zong het hier en daar al wat mee en zo ging het feestje van start. De AB was klaar voor de volledige Loreen-ervaring.
Alleen duurde het niet lang voor bleek dat dat de volledige ervaring al was. De daarop volgende nummers waren meer van hetzelfde: Loreen stond in het midden van het podium met haar armen te zwaaien terwijl haar haar wapperde in de wind. De stem van de zangeres was meer dan eens niet echt goed te horen, want die verdween in de muziek of in de echo op haar zang. De refreinen kwamen telkens met een stevigere beat en werden aardig onthaald, maar dat was telkens maar van korte duur. Het leek niet zo lang te duren voor iedereen zag dat Loreen een one trick pony blijkt te zijn met vooral nummers die niet zo aanstekelijk als “Euphoria” en “Tattoo” zijn. Toch kreeg de Zweedse het publiek eventjes aan het klappen terwijl er enkele lijnen uit “Another Brick in the Wall” passeerden en we moeten toegeven dat Pink Floyd een verrassing was tijdens het concert. Jammer genoeg een van de weinige.
Loreen voorzag ook een rustig momentje waarbij ze het met niet veel meer dan pianobegeleiding deed. De overmatige echo op haar stem joeg eventuele intimiteit weg en op den duur leek het alsof ze haar zangprestaties wilde verbergen. We hielden Loreen aan voor een goeie zangeres, maar het duurde tot het einde van het concert voor ze dit liet horen. Nadat ze met “Dreams” van rustig naar uitbundig ging was het bijna tijd voor “Euphoria”. Die hit zette ze in als een soort van balladeversie die omsloeg in een vreselijke remix, waarbij Loreen moeilijk te horen was. De ‘up up up’ werd echter vlot meegezongen, maar voldaan waren we toch niet na deze eigenaardige versie van de hit. Nadat Loreen eventjes deed alsof het gedaan was, bracht ze “Is It Love” op aardige wijze en kreeg “Tattoo” een lange en coole intro. Het nummer diende als slot en bracht de zaal in een euforische staat waarbij Loreen toch eens haar stem goed liet horen. Leuk einde, maar het was al een beetje een verloren zaak.
© CPU – Marvin Anthony
Loreen kwam met een verrassend eentonig concert waarbij haar stem de verwachtingen niet inloste en de momenten van euforie telkens van zeer korte duur waren, als een kaartenhuis dat keer op keer inzakte eens de beat verdween. De iconische haren en nagels waren aanwezig, net als liedjes die zich veelal niet van de rest wisten te onderscheiden. Loreen bleek dus een one trick pony te zijn met twee hits. Dat ze er een half uur te vroeg mee ophield vonden we helemaal oké, want we waren tegen dan al uitgekeken op het statische optreden en de matige lichtshow. Kan je Loreen binnenkort op een festival aan het werk zien? Ga dan gewoon de laatste tien minuten kijken en geniet daarvan.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Jupiter Drive
Gravity
Forever
Warning Signs
Hate The Way I Love You
Statements (met een stukje uit “Another Brick In The Wall” van Pink Floyd)
I’m in It with You
Dreams
Coming Close
Euphoria
Is It Love
Tattoo
