Silverstein @ Ancienne Belgique (AB Box): 25 kaarsjes uitblazen

Silverstein zakte af naar Brussel met een twaalfde langspeler, Antibloom, onder de arm. Dat het album nog nagelnieuw is, is een understatement – het verscheen anderhalve week geleden pas. De tour werd aangekondigd onder de naam ’25 Years of Noise’. Veel ruimte voor verbeelding liet die deze titel niet; heel de avond zouden gitaren onze oren teisteren, gelukkig enkel in de positieve betekenis. De avond begon echter niet zoals verwacht. Door omstandigheden misten we de optredens van zowel Bloom als The Callous Daoboys, waardoor we zonder opwarmronde en zonder die eerste muzikale dreunen in de AB terechtkwamen. Onze kennismaking met deze jubileumshow begon direct bij Thursday, een band die zelf een verleden heeft dat zwaar weegt op de schouders van de posthardcoregeschiedenis. Geen slechte plek om te starten, integendeel. Het was een krachtig begin van onze avond die vooral in het teken stond van herinneringen naar de goeie oude tijd.

Dat Thursday de perfecte voorbode was voor wat nog moest komen, stond vanaf de eerste noten buiten kijf. Ondanks dat ze samen met Silverstein groot werden onder het vaandel van Victory Records, was het opmerkelijk dat beide bands nooit eerder samen een tournee afwerkten. Een omissie die deze avond in de Ancienne Belgique eindelijk werd rechtgezet. Van bij de eerste tonen van “The Other Side of the Crash/Over and Out (of Control)” eigende de band zich de ruimte toe. De gitaarlijnen klonken als een scherpe, ongefilterde aanval op de zintuigen, Rickly’s stem sloeg over van emotie en de ritmesectie dreunde als een donderpreek. Het publiek gaf zich snel over. Bij “Cross Out the Eyes” zwol de energie in de zaal aan. Rickly, met zijn karakteristieke nervositeit en onwrikbare passie, vulde de stiltes tussen de nummers met scherpe welgemikte maatschappijkritiek over de staat van de wereld. Het gaf het optreden een extra laag, een herinnering dat posthardcore altijd een brug is geweest tussen woede en idealisme.

De setlist zat boordevol oud werk. Ondanks dat Thursday de laatste tijd na meer dan een decennium terug nieuwe muziek uitbrengt was er van de drie nieuwe singles geen spoor te bekennen. Daardoor kregen we toch een beetje het gevoel dat het vijftal in het verleden is vastgeroest. Toch kwam die nostalgie hard binnen: “War All The Time” sloot de set af met een genadeloze intensiteit die zelfs de jongste toeschouwers – voor wie deze band een bijna mythische status heeft – niet onbewogen liet. Of deze heropleving leidt tot een nieuw album, blijft onduidelijk. Maar als deze gisteravond iets bewees, dan was het dat Thursday nog steeds een noodzaak is in dit genre.

Een kwart eeuw. Zo lang al is Silverstein een onwrikbare kracht binnen de posthardcore. Als jonge veulens stonden ze in een bijna uitverkochte AB Box met een ontembare energie alsof de tijd hen niet kon deren. Waar zoveel bands onder het gewicht van hun eigen geschiedenis bezwijken, leek Silverstein dat verleden enkel als brandstof te gebruiken. We kregen geen steriele nostalgietrip, maar een viering van verleden én toekomst.

De show startte op zelfbewuste wijze. Een montage van oude videofragmenten – inclusief beelden van fans die ooit hun cd’s in brand staken – zet de toon: humor en zelfspot hebben Silverstein nooit verlaten. Wanneer zanger Shane Told vervolgens het podium betrad, met een haardos die rechtstreeks uit 2005 lijkt geplukt, explodeert de AB Box op de eerste noten van “Skin & Bones” en “Confession”, beide splinternieuwe beukers uit Antibloom. Een signaal: Silverstein is geen band die op oude successen teert. Ze zijn hier, nu, en ze eisen aandacht op hun eigen voorwaarden.

Doorheen de set wordt de vijventwintig jaar oude geschiedenis van de band zorgvuldig ontleed. Van klassiekers als “Bad Habits”, “Aquamarine” en “Massachusetts” tot het obscure “One Last Dance” uit Short Songs, bijna elke track werd ontvangen met nodige enthousiasme. Told deelde anekdotes over het prille begin, toen Silverstein nog obscure shows speelde in kleine zalen terwijl hij een moment later uitkijkt over de kolkende mensenmassa in de AB. Het contrast kan nauwelijks groter zijn. Het toont enkel aan dat Silverstein hard is blijven werken en op tijd en stond een goeie song neergepend heeft.

Stilaan werd het duidelijk dat de songs in omgekeerde chronologische volgorde werden afgevinkt. Voor wie traag van begrip is; van nieuw naar oud. Het tempo bleef moordend hoog. “Sacrifice” en “Vices” openden de pit volledig. Na al dat gebeuk volgde dan toch een welverdiend moment van ademruimte: Told keert solo terug met zijn akoestische gitaar en brengt een intieme versie van “The End” van A Shipwreck in the Sand. Zonder gastzangeres Lights nam het publiek haar zanglijn moeiteloos over, en de collectieve samenzang deed de AB recht naar de keel grijpen.

Met “Your Sword Versus My Dagger” en “Smile In Your Sleep” leek de set naar een natuurlijke conclusie te gaan, maar Silverstein had nog een ultieme salvo achter de hand. De encore opende met het ingetogen “My Heroine”. Ook hier mocht het publiek luidkeels meebrullen. Told liet iedereen als een ware entertainer uit zijn hand eten. Daarna vulde de virtuele confetti op de ledschermen tijdens “Smashed Into Pieces”. Afsluiter “Bleeds No More” fungeert als een definitief eerbetoon aan hun roots, een erkenning van het pad dat ze hebben afgelegd én een belofte dat dit geen eindstation is. 25 jaar in de running, en nog steeds klinken ze even urgent als toen ze voor het eerst op een krakkemikkig podium stonden. Dat is geen toeval. Dat is pure toewijding.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Skin & Bones
Confession
The Altar/Mary
Infinite
Bad Habits
The Afterglow
Aquamarine
A Midwestern State of Emergency
Massachusetts
Toronto (Abridged)
One Last Dance
Sacrifice
Vices
The End
My Disaster
Your Sword Versus My Dagger
Call It Karma
Smile in Your Sleep