© CPU – Mathias Verschueren (archief)
Onze Noorderburen hebben door de jaren heen veel succesvolle, muzikale exportproducten gehad, maar voor het luidste gebulder moeten we bij Distant zijn. De Rotterdams-Bratislavaanse deathcoreformatie heeft de afgelopen jaren flink zijn stempel gedrukt op de internationale metalscene en blijft onverbiddelijk terrein winnen, terwijl het met mensen als Will Ramos (Lorna Shore), Matt Heafy (Trivium) en Kyle Medina (Bodysnatcher) behoorlijk wat grote namen in zijn fanbase heeft. Dit jaar doet de groep er echter nog een schep bovenop en flikt het iets dat weinig harde bands uit de Lage Landen voor elkaar kunnen krijgen, want samen met co-headliner Enterprise Earth trok het de afgelopen maanden met de ‘The Origin Of Madness’-tour doorheen Europa. Gisterenavond was de laatste stop en wel met ons landje als bestemming, waar het in de Club van Trix nog een keer alle registers opentrok.
Als opwarmer hadden de twee groepen het Amerikaanse The Last Ten Seconds of Life meegenomen en met zo’n bandnaam kon je er vergif op innemen dat het bruut ging worden. Dat werd het uiteindelijk ook, al had de groep wel even nodig om erin te komen. Opener “Of All Humanity, the Sum” en het daaropvolgende “Liberation” leken hier en daar wat stroef te lopen en de band leek even de tijd nodig te hebben om zich te acclimatiseren, maar toen het eenmaal op gang kwam, leek er geen vuiltje meer aan de lucht. Met lompe breakdowns en loodzware riffs trok The Last Ten Seconds of Life de naar intensiteit geurende show gestaag door en tegen de helft van de set had het de al vroeg aanwezige toeschouwers in zijn greep. Afsluiten deed het met “The Box”, waarbij de heren van Distant het podium op stormden met een lading kartonnen dozen en iedereen op het podium een mooi hoofddeksel gaf. Ach, het was de laatste van de tour, dus dan mocht het allemaal een tikkeltje losbandiger.
Tijdens hun gezamenlijke tour wisselen Distant en Enterprise Earth de afsluitende plek met elkaar af en gisteren was het de beurt aan Distant. Hoewel het gisterenavond allemaal rondom die band ging, kon je merken dat co-headliner Enterprise Earth ook het nodige volk op de been had gekregen. Het publiek voor het podium stond namelijk al ver voor de eerste klanken paraat om los te gaan en had er duidelijk zin in om hun hoofd vanaf het startschot heen en weer te gooien. Dat startschot kwam er uiteindelijk rond kwart over acht, toen Enterprise Earth met “Reanimate // Disintegrate” meteen furieus opende en de eerste nekspieren aan hun avondshift begonnen. De toon was gezet en met brute beukers als “Spineless” en “King of Ruination” werd het tempo alleen maar verder opgeschroefd, terwijl de harde gitaarriffs en razende blastbeats als mokerslagen doorheen de zaal dreunden.
Niemand had raar opgekeken als het deze keer Enterprise Earth had geweest die de avond mocht afsluiten. De inmiddels tien jaar oude groep was gisteren namelijk ijzersterk en had het volledige publiek mee, dat van de ene na de andere breakdown moshte alsof hun leven ervan afhing. Het was hard, luid en iedere track sloeg in als een mokerslag, waarvan de meeste slagen vooral afkomstig waren van het pas uitgebrachte Descent Into Madness, de nieuwe ep. Met nummers als “I. The Descent” en “V. Enough” bewees Enterprise Earth dat het zowel op plaat als live absoluut geen gas terugneemt en misschien wel op zijn bruutst klinkt sinds de oprichting. Ergens wel logisch, want in de huidige line-up is geen enkel lid te vinden dat de volle tien jaar aanwezig was. Toch zagen we gisterenavond passie in de ogen van het viertal, dat met “You Couldn’t Save Me” nog een keer alles gaf voordat het ons richting Distant stuurde.
Distant wist dat het de allerlaatste show van de tour was en liet er vanaf seconde één geen twijfel over bestaan dat het een afsluiter in stijl ging worden, want de zaal was nog maar net donker of de groep zette de aanval in. Met beukende gitaren en blastbeats die rechtstreeks doorheen de betonnen muren beukte, het is een wonder dat Trix nog overeind staat, trok het met opener “The Pale Moonlight” meteen alle registers open. Frontman Alan Grnja had het publiek vanaf de eerste brute uithaal bij de keel en weigerde ook maar een seconde los te laten, terwijl hij de ene na de andere grunt aan elkaar reeg. Gevolg? Een moshpit die volledig openging en langzaam steeds meer terrein opslokte.
Tijdens het optreden kreeg het podium nog bezoek van de voorgaande bands. Enterprise Earth-frontman Travis Worland schreeuwde een stukje mee op “Torturous Symphony”, terwijl enkele nummers later Tyler Beam op het podium verscheen bij “Heirs of Torment”. Harbinger was eveneens een groot gedeelte van de tour aanwezig, maar ontbrak gisterenavond, waardoor “Acolytes of Damnation” het zonder de gebruikelijke gastbijdrage van frontman Dilan Alves moest stellen. Toch was er wel plek voor een dankwoord van Grnja, die even stilstond bij de bands waarmee Distant de afgelopen maanden het podium had gedeeld, voordat hij de zaal met een vernietigende grunt opnieuw in beweging zette. Het was een soort gekkenhuis op steroids, waarin geen seconde rust werd gegund en de intensiteit alleen maar verder werd opgedreven.
Distant had nog één missie: de laatste brokstukken van Trix verpulveren. “Hellmøuth” en “Born of Blood” sloegen stuk voor stuk in als een reeks bommen om U tegen te zeggen, terwijl de moshpit zijn grootste en meest chaotische vorm van de avond aannam. Wel leek de groep iets te snel doorheen zijn setlist te zijn gegaan, want met nog twintig minuten op de klok kondigde het met “Endgame” al de laatste track aan. Toch was dat perfect uitgekiemd, want door de bruutheid van de show moesten de toeschouwers hun laatste restjes energie voor de afsluiter van ver halen. De pit werd nog één keer volledig opengetrokken, lichamen vlogen alle kanten op en met een allesvernietigende laatste breakdown sloot Distant de show af in pure chaos, waarna het met een laatste opgestoken duivelshoorntje verdween in de coulissen en de Trix Club achterliet als een slagveld.
