© CPU – Jitte Davidson
Last Train heeft al snel begrepen dat je als rockband gerust een aantal metamorfoses mag doorstaan om het spannend te houden. Het viertal uit een bescheiden stadje in de Alsace heeft doorheen de jaren behoorlijk wat kilometers gemaakt en mocht onder meer openen voor Placebo en Muse. Voor hun derde album III wilden ze het toch eens over een andere boeg gooien en dat deden ze in een desolaat kasteel ergens in het midden van Frankrijk. Van de mondaine ruimtes maakten ze optimaal gebruik om het album die snedige en tegelijk kille kant te geven die we van hun liveshows kennen. De tijd geeft ze in ieder geval gelijk, want alle shows op hun tour zijn momenteel uitverkocht. Ook voor de show in de Botanique waren alle kaarten al geruime tijd de deur uit en dat wist Last Train duidelijk te appreciëren. Het werd een intens en met momenten emotioneel optreden.
De RTBF omschreef Aucklane onlangs als de rocksensatie van België die je absoluut moet leren kennen. Met zulke grote woorden kan je niet anders dan een knaller van een optreden neerzetten, maar de realiteit was gisteren toch iets minder. We kregen vrij standaard rockmuziek die een halfuur lang nogal in dezelfde dimensie bleef hangen zonder ook maar een moment voor opwinding te zorgen. De gitaren ronkten net iets te weinig en Charlotte Maquet bracht met haar zang te weinig gewicht in de schaal om echt een onuitwisbare indruk achter te laten. Het publiek reageerde desalniettemin enthousiast, wat dan weer vooral kan liggen aan het feit dat er ook een hoop kennissen in de zaal hadden postgevat. Als Aucklane daadwerkelijk de toekomst zou moeten voorstellen van de Belgische rockmuziek, dan gaan wij het wel ergens anders zoeken.
© CPU –
In de Botanique reden ondanks de staking de treinen wel gewoon en dat ook nog stipt op tijd. Last Train arriveerde om negen uur op het perron met de gitaren en twee drumsticks in de aanslag. Met “Home” gingen ze atypisch van start. Het nummer is niet er niet meteen eentje dat je helemaal in het begin van een show zou verwachten omwille van haar lange aanloop. Het toonde meteen dat het viertal meer dan ooit risico’s durfde te nemen. De rustige intervallen werden telkens weer onderbroken door abrupte en snoeistrakke intervallen waarbij het publiek meermaals schrok van de intensiteit. De overgang naar “The Plan” werd mooi doorgevoerd en bracht al meer schwung in het concert. De herhalende stukken maakten het geheel nog intenser en zorgden voor een al vroeg enthousiast wordend publiek.
Twee jaar lang stond Last Train niet op het podium om in alle rust aan III te kunnen werken. Het verwonderde dus niet dat de band vooral focuste op het nieuwe werk en dat ook nog eens met een enorme grinta bracht. Echter was er ook plaats voor een aantal gedoodverfde publieksfavorieten, waarvan “On Our Knees” het eerste beklijvende hoogtepunt van de avond werd. Het nummer had even tijd nodig om op dreef te komen, al voelden we wel meteen bij de eerste noten dat er elektriciteit in de lucht hing. De opbouw richting catharsis was bijna minstens even pakkend als het slot op zich. De emoties dropen van het gezicht van Jean-Noël Scherrer en het zou niet bij die ene keer blijven. Voor de fans van het eerdere werk was er tevens ook een knappe versie van “Way Out” en een uniek rustmoment genaamd “Golden Songs”.
© CPU –
In alles voelden we dat het nieuwe album een speciaal plekje had in het hart van de vier bandleden. “I Hate You” zorgde voor rauwe emoties die niemand onberoerd lieten, terwijl een splijtende drumintro op “One By One” de hoeken nog scherper maakte. Als onvervalste liveband wisten ze de nummers op de planken van de Botanique keer op keer naar een hoger niveau te tillen. Dat de versterkers er niet voor niets stonden, illustreerden ze tijdens “Fire”. Een solootje hier of een versnellinkje daar; het Brusselse publiek at al lang gulzig en met een onstilbare honger uit de hand van de in Lyon zetelende band. Het tweeluik “Between Wounds / One Side Road” gaf de set nog wat lengte en diepgang, maar maakte ook een nieuwe energie los. Jean-Noël Scherrer liet zich al gitaar spelend op handen dragen door de Botanique en haalde met deze stunt de allerlaatste twijfels – moesten die er ooit al zijn geweest – helemaal weg.
Last Train verstopt zich niet achter emoties en liet die in de laatste twee nummers ongebreideld de vrije loop gaan. “This Is Me Trying” raakte elk vezel in ons lichaam en klonk live nog net iets ruwer dan op plaat. Scherrer schreeuwde onversterkt zijn frustraties eruit en herleefde op het podium de gevoelens toen hij het nummer schreef. Het kwam binnen, liet ons niet onberoerd en deed onze respect voor de band nog hoger de lucht in schieten. Na een laaiend applaus kon een bisronde niet uitblijven en daar had Last Train hun grootste parel voor voorbehouden. Na een uitgebreide bedankingsronde aan heel het team ging Last Train onder impuls van een geëngageerd publiek naar ongekende hoogtes. Twaalf minuten lang had “The Big Picture” ons en de band helemaal in haar ban. Een ontroerend mooie manier om het optreden te eindigen en waarvoor ze een oververdiende minutenlang ovatie oogstte.
© CPU –
In ruim honderd minuten demonstreerde Last Train waarom ze in hun thuisland al een tijdje behoren tot de smaakmakers binnen de rockmuziek. De korte afwezigheid van een tweetal jaar heeft de band nog dichter bij elkaar gebracht en dat hechte gevoel hoorden we in elke toon die ze sloegen. Met name het nieuwe werk werd met ongelofelijk veel overgave en energie gebracht, terwijl ook de oudere nummers wederom uitgroeiden tot echte hoogtepunten. We kunnen dan ook alleen maar iedereen aanraden om op zaterdag 21 juni op tijd op te staan en richting de Jupiler Stage te trekken, want Last Train brengt een frisse draai op hun gitaren en heeft alles in huis om nog veel groter te worden.
Op zaterdag 21 juni staat Last Train voor het eerst op Graspop en dat op de Jupiler Stage. Op vrijdag 18 juli staan ze dan weer op Dour.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Home
The Plan
Way Out
On Our Knees
Disappointed
I Hate You
Golden Songs
One By One
All to Blame
Fire
Between Wounds / One Side Road
This Is My Trying
The Big Picture
