Tommy Emmanuel, CGP @ De Roma: De ultieme instrumentale one-man band

Spelen in de zandbak, van een glijbaan gaan en je ouders om een ijsje smeken wanneer de ijskar door de straat heen rijdt; het zijn zo ongeveer de gemiddelde activiteiten van zesjarigen, tenzij je Tommy Emmanuel heet. De Australische gitarist trad op die leeftijd al op met zijn familieband The Emmanuel Quartet, die in de jaren zestig The Midget Surfaries en The Trailblazers werd gedoopt (niet te verwarrend met de countryband The Trailblazers uit de jaren vijftig). Mocht je denken dat de Emmanuel al in de baarmoeder begon met gitaarspelen, dan zit je ernaast, maar toch ook niet zo heel ver van af, want als vierjarig ukkie leerde Emmanuels moeder hem al de grondbeginselen van de gitaar. Het wierp zijn vruchten af, want de Australiër wordt door veel gitaristen aanzien als een van de allerbesten ter wereld en werd zelfs door de legendarische Chet Atkins uitgeroepen tot Certified Guitar Player, of kortweg CGP; een eer die slechts voor drie andere gitaristen was weggelegd.

De Roma mocht dan ook vereerd zijn dat de gitaargrootmeester na drie jaar nog terug op haar planken stond, want ook bij zijn vorige Belgische passages in 2014 en 2022 viel de keuze op de voormalige bioscoop. Om acht uur werd de avond op gang getrapt door Emmanuels Britse evenknie, Mike Dawes en zeggen dat we nadien opgewarmd waren voor de grootmeester zelve, zou een groot understatement zijn. Dawson opende met “Cloud Catcher”, tevens ook het openingsnummer van zijn recentste album Galactic Acid. De Brit illustreerde daarmee meteen zijn buitengewone kunnen op gitaar en dronk zowaar zelfs een kopje koffie terwijl hij speelde. Met “Jump” bracht hij een heerlijk eerbetoon aan Van Halen, waarna hij het publiek stap voor stap leerde hoe “Somebody That I Used To Know” te spelen. Eerst bas, vervolgens akkoorden en dan nog de melodie; een taakje waarvoor normaal gezien minstens drie muzikanten nodig zijn.

Met zijn The 1975-cover “Be My Mistake” nam hij even gas terug, nadat hij het publiek had doen schaterlachen met een verhaal over hoe een van zijn pedalen ooit ‘yeah’ schreeuwde midden een optreden. Daarna blies hij het publiek voor de inmiddels al zoveelste keer omver door met beide handen in verschillende ritmes te spelen met het lied dat zo toepasselijk – voor gewone stervelingen dan – “The Impossible” heet. Afsluiten deed hij dan weer met “All Along The Watchtower”, opgedragen aan Jimi Hendrix en Bob Dylan en wederom net zo wervelend en adembenemend snel als daarvoor. We hebben nog maar zelden een voorprogramma een staande ovatie zien krijgen, maar die die Mike Dawes voor zijn virtuositeit in ontvangst mocht nemen. Dat er tijdens de pauze een ferme rij stond om bij de merch cd’s van Dawes te kopen onderstreepte de kwaliteit van zijn performance des te meer.

Wat gitaarspel betreft was Tommy Emmanuel minder flashy dan zijn voorprogramma, maar hij compenseerde dat ruimschoots met een ferme dosis schwung. Zijn linkerheup swingde op de maat van de muziek, terwijl de lichten bij tempoversnellingen zalig overstag gingen. Ook bij hem viel een fikse scheut humor te bespeuren, zoals toen hij zijn microfoonstatief verplaatste alvorens het laatste woord ‘blues’ van “Deep River Blues” te zingen. Op “Halfway Home” liet hij zich dan weer verleiden tot het meescatten van zijn gitaarlicks, of waren het de licks die zijn gescat volgden? Hoe je het ook bekijkt; zijn kalme en rustgevende stem sloot uitstekend aan bij de klank van zijn akoestische gitaar.

Ook Emmanuel leverde kalmere momenten af en deed dat met de melancholische melodie van “Song For a Rainy Day” en het wonderschone “Lewis & Clark”, dat hij opdroeg een Evelien en haar moeder Sandra, die Emmanuel had gevraagd om het lievelingslied van haar dochter te spelen. Daarna gingen alle remmen weer helemaal los, met een ferme percussiepartij op gitaar, bijgestaan door enkele kopstootjes aan de koptelefoon, als het ware als een basdrum. Emmanuel haalde er zelfs een drumborsteltje bij; enfin, om maar te tonen wat je allemaal met een gitaar kunt doen.

Toch deed de Australiër het heel even ook zonder gitaar, toen hij a capella “Today Is Mine” van Jerry Reed bracht. Het was een wat bizar bijkomstigheidje, maar Emmanuel beleefde er wel plezier aan en dat zorgde ervoor dat het publiek dat automatisch ook deed. Ze werden daarvoor beloond met de mogelijkheid tot het meezingen van “Imagine”, waarna Emmanuel vroeg of er ook The Rolling Stones-fans in de zal waren. Het antwoord luidde volmondig ja, dus besloot de gitarist dan maar laconiek om een geweldige Beatles-medley te brengen, waarin “Lady Madonna”, “I Feel Fine”, “Please, Please Me”, “While My Guitar Gently Weeps” en “Day Tripper” de revue passeerden. We hadden nooit durven denken dat het geluid van vier Beatles ooit uit één gitaar zou komen.

Voor het slot werd Mike Dawes weer het podium opgehaald en werden er nog snel wat makkelijke puntjes gescoord met hun versie van het na al die jaren nog even mooie “Fields of Gold”, maar ook een pijlsnelle “Smells Like Teen Spirit”. De ultieme afsluiter was weggelegd voor “Slow Dancing In A Burning Room” van John Mayer, dat onder gitaristen – die zowat de halve zaal vulden – een heilig nummer is. Beide heren trapten niet tegen dat heilige huisje en bleven dicht genoeg bij het origineel, met toch genoeg fingerpickmagie. Emmanuel en Dawes mochten ook nog een staande ovatie in ontvangst nemen na een werkelijk subliem concert. Dawes noemde Emmanuel tijdens zijn set nog de beste gitarist ter wereld en hoewel het altijd wat dom is om een ‘beste’ te gaan zoeken binnen zo’n breed spectrum, zou hij toch wel eens gelijk kunnen hebben. De gitaar heeft geen enkel geheim meer voor de Australiër, die ook in De Roma bewees dat hij een absolute meester van zijn instrument is.

Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!