Zeven jaar; zo lang was het geleden dat Tomatito nog eens een optreden op Belgische bodem gaf. De flamencolegende treedt sowieso al niet heel vaak op en deze keer kregen enkel Antwerpen en Keulen de eer. Het zorgde ervoor dat De Roma – waar ook de vorige passage van de Spanjaard plaatsvond – zonder enige moeite werd uitverkocht en ook heel wat Fransen, Nederlanders en Spaanstaligen de weg vonden naar Borgerhout en diens prachtige concertzaal.
Om iets na acht uur verscheen José Fernández Torres, bijgenaamd Tomatito op het podium, bijgestaan door zijn zoon José del Tomate op tweede gitaar en Israel Suárez “Piraña” op percussie. De zang werd voorzien door Morenito de Íllora en Kiki Cortiñas, terwijl we daar ook, jawel, dans van Karime Amaya bij kregen, al moesten we voor dat laatste wel wachten tot het slot van het concert.
Tomatito trapte het concert in zijn eentje op gang, met enkele vervoerende gitaarmelodieën die net zo technisch begaafd klonken als dat ze melodisch waren. De eerste keer kippenvel was een al een feit nog voor de band inviel. Die band klapte vervolgens wel doorheen het hele optreden – palmas, zoals ze dat in flamencotermen noemen – waar nodig om zo voor een solide ritmesectie te zorgen in combinatie met de zwoele ritmes van Suàrez. José del Tomate stelde dan weer zijn muzikale genen tentoon door in de stijl van zijn vader vakkundig de lead voor zich te nemen.
Het spelplezier spatte er bij de gehele band van af, maar bij Tomatito was dat nog net dat tikkeltje meer het geval. De Spanjaard speelde constant met een glimlach op zijn gezicht, al zouden we zelf ook wel een eeuwige glimlach hebben mochten we het gitaartalent hebben van de beste man. Die glimlach en dat gitaarspel leidde ons zelfs heel even af van het muzikale totaalplaatje, tot we opeens zagen dat José del Tomate zijn gitaar op een bepaald moment niet beroerde en Tomatito dus alles voor zich nam en zodoende zijn instrument als een tweevoud deed klinken. Normaalgezien is het bij een rechtshandige gitarist het interessantst om naar de linkerhand te kijken, namelijk die die de nek bespeelt, maar bij Tomatito kwamen we door zijn pijlsnelle rechterhand simpelweg ogen tekort.
Het wordt bij de flamencolegende echter nooit een overdaad aan noten en alles blijft strak gericht, met mooie en toch ook steeds weer indrukwekkende melodieën als absolute hoofddoel. Samen met zijn zoon bracht hij dan ook eerbetoon aan Paco de Lucia, zijn leermeester en misschien wel de allergrootste flamencogitarist aller tijden. Het dansbare gehalte werd opeens ingeruild voor een ingetogen, maar mooie performance.
Het tempo schoot nadien wel weer ferm de hoogte in, nadat Tomatito met een percussieve intro dat tempo had aangegeven. Vervolgens was het aan José del Tomate de beurt, die helemaal alleen een streepje muziek bracht, nadat zijn vader de muzikale genen aanhaalde die del Tomate van zijn vader, grootvader en overgrootvader overkreeg. Die laatste twee heetten overigens ook El Tomate. Moest een boer hier tomaten kunnen kweken zoals ze dat in Spanje binnen de familie Fernández Torres doen, dan zou hij een rijk man zijn.
Naar het einde toe kwamen ook de zangers wat meer op de voorgrond, met name tijdens “Tres Luceros”, waarbij Morenito de Íllora, de oudste van de twee zangers, enkele keren heerlijk uithaalde. Hoewel de versie van Camarón de la Isla, voor wie Tomatito tot zijn dood speelde, iconisch is, bracht de Íllora het op straffe wijze tot een goed einde. De laatste om in de spotlights te gaan staan – en dat mogen we hier vrij letterlijk nemen – was Karime Amaya, die tot dan toe enkel aan palmas deed. Met fenomenale baile flamenco, het Spaanse equivalent van tapdansen, schroeide ze het tempo ongelooflijk omhoog en kreeg ze de handen meerdere malen nog tijdens haar performance op elkaar. Zo indrukwekkend dat we haar zelfs meteen vergaven dat we Tomatito door haar dans niet meer konden zien zitten. Finaal kreeg de hele band een minutenlange staande ovatie, waarna ze nog voor een kort nummertje, dat wederom ieders talent in de verf zette, terugkwamen en de tweede en laatste staande ovatie in ontvangst namen.
We hadden op voorhand al verwacht dat Tomatito er een mooie avond van zou maken, maar de kleine tomaat maakte er simpelweg een legendarische avond van. Met zijn vingervlugge gitaarwerk, straffe begeleidingsband en een rugzak vol flamenco en jazzinvloeden blies hij het publiek in De Roma ruim anderhalf uur weg. We kunnen enkel maar hopen dat we niet nog eens zeven jaar moeten wachten.
