Als je in België een talentenconcours wint, dan is de kans dat de bal ietwat sneller aan het rollen raakt, vrij groot. Voorbeelden zijn natuurlijk legio, met De Nieuwe Lichting als bekendste, maar net een trapje lager prijkt sinds kort ook Sound Track. Muziekplatform VI.BE organiseert die wedstrijd tweejaarlijks, met voorrondes en uiteindelijk ook drie winnaars per provincie. Een van de Limburgse winnaars van de voorlaatste editie draagt de naam Sevens, en die sprong er eigenlijk toen al met kop en schouders bovenuit, maar om het nu misschien wat kort door de bocht te zeggen: eigenlijk kwam die overwinning iets te vroeg. Om alle verwarring uit de weg te gaan; dat was toen wel volledig terecht, maar als je nu naar de muziek van Thibaut Sevens luistert, dan voel je aan alles dat de jongeman nog even moest sudderen voordat hij helemaal tot een kookpunt kwam.
En daar maakte Sevens natuurlijk ook meer dan uitgebreid de tijd voor na de release van zijn eerste ep Poetry In Motion. Hij werkte in alle stilte samen met onder andere Willem Ardui (wiens voorprogramma hij al mocht verzorgen), producer Tobie Speleman (The Haunted Youth, BLUAI…), David Poltrock en Frederik Daelemans, en uit al die ervaringen bloeit nu Sincerely, Sevens; een debuutalbum waarmee de jonge Limburger zichzelf helemaal op de kaart wil zetten. Afgelopen week sprak hij in Humo bijvoorbeeld al zijn torenhoge ambities uit, en als je na het luisteren van de plaat met vergelijkingen als James Blake, Sampha of Jordan Rakei in je hoofd zit, dan weet je dat die ambitie niet onterecht is.
Sincerely, Sevens telt maar negen nummers, maar dat zijn wel songs die elk in een geheel eigen badje worden ondergedompeld, vol met water dat zich binnen de genregrenzen, die Sevens zelf heeft uitgezet, bevindt. De rode draad in dat geheel is vanzelfsprekend neo-soul en -jazz, een zekere zwoele cool, alsook een aangename dromerige bries. Opener “Pride” vinkt al die vakjes bijvoorbeeld al af, tot het getokkel op de koop toe. Op zich al een sterk begin, maar als je dan de plaat in z’n geheel luistert, merk je dat Thibaut Sevens er van dan af aan telkens een paar elementen aan toevoegt. Het daaropvolgende “Bloom” baadt bijvoorbeeld in een goudgeel randje, en wordt dankzij een blazer en een baslijn meteen een tikkeltje zomerser. Een mooi voorbeeld van wat het zou moeten zijn.
Absolute hoogtepunt in dat verhaal is “Upstate”, dat het hele process van neo-soul volgens het boekje lijkt de doorlopen, maar waar Sevens uiteindelijk toch nog eens buiten de lijntjes schuift. Het nummer raakt initieel dankzij zijn minimalistische sound en de afwisseling tussen hoog en laag, maar breekt dan uiteindelijk open aan de hand van een elektrische gitaar, om je op een heel andere manier bij de keel te grijpen. En het is met die gedachte dat Thibaut Sevens probeert te spelen in Sincerely, Sevens. “Passerby” is bijvoorbeeld zo’n nummer dat op het eerste gehoor wat dromerig voortstrompelt, maar je dan plots met je hoofd in een heelal vol twinkelende sterretjes brengt.
Nadat “Wither” balanceerde op de grens tussen licht en donker, en “Exit Wounds” je hoofd heeft laten voelen hoe het begrip ‘eenzame hoogte’ klinkt, krijgen we met “It Could Be Simple” nog een afsluitend hoogtepuntje. An sich duurt het nummer niet eens zo lang, maar doordat het zo donker en ingetogen begint, om dan open te breken aan de hand van strijkers, voelt het toch aan als een soort van duistere energie die in het lichtroze wordt ontketend. Het is een kunst om muziek goed te maken, maar het is een nog grotere kunst om de luisteraar de muziek ook te kunnen laten voelen. En die lijkt Seven ondertussen toch wel in de vingers te hebben.
Met Sincerely, Sevens levert de Limburger dus een uiterst degelijke debuutplaat af, waarmee duidelijk wordt dat hij sinds zijn ep toch heel wat grote stappen heeft gezet. Thibaut is volwassen geworden, en dat vertaalt zich in een album dat trouw blijft aan zichzelf, maar hier en daar ook niet vies is van een beetje avontuur. De fundering is met andere woorden gelegd, want als je weet dat bepaalde nummers het al tot in internationale Spotify-playlists hebben geschopt, dan is daar zeker iets om op te bouwen. Sincerely, Sevens mist alleen nog een echt groots nummer, met internationaal hitpotentieel, en dan lijkt het slechts een kwestie van tijd voor Sevens ook effectief in een adem wordt genoemd met al die grote namen die in de tweede alinea aan bod kwamen. Al is het maar door de liefhebbers van het genre, het is verdiend.
Ontdek “Upstate”, ons favoriete nummer van Sincerely, Sevens, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
