Noctambulist laat zich niet graag in hokjes stoppen. Hoewel de Tilburgse band in black metal geworteld is, kan je hun muziek er niet volledig onder scharen. De groep klampt zich namelijk niet vast aan de regels van één genre, maar kiest eerder voor een brede waaier aan stijlen en laat het samensmelten tot één geheel. Op het debuutalbum Noctambulist I: Elegieën wist de groep al een brug te slaan tussen de verstikkende atmosfeer van black metal en de meeslepende melancholie van shoegaze, zonder dat het een enkel moment te geforceerd aanvoelde. En nu doet de Tilburgers het nog eens dunnetjes over met Noctambulist II: De Droom.
Toch is De Droom nog steeds in de kern een blackmetalplaat. De fundamenten liggen nog steeds in het genre, met razende riffs, beukende blastbeatsdrums en een beklemmende sfeer die als een donkere, duistere deken over de gehele plaat hangt. De screams van frontman J.D. Kaye zijn onmiskenbaar een constante dreiging, die het album zonder enige moeite voorziet van een intensiteit die door merg en been gaat. Zijn rauwe vocalen creëren onderhuidse onrust, het gevoel van ongemak en de drang om weg te willen, maar tegelijkertijd houdt zijn stem ons in een houdgreep. Bij iedere uithaal wordt de beklemming groter en groter en in combinatie met de blackmetalsound is er bijna geen ontsnapping mogelijk. Dat gevoel wordt extra tastbaar op een track als “Godvormig Gat”, waar de band zich volledig overgeeft aan dreigende spanning en diep snijdende screams, terwijl het verpakt is in een geluidsmuur die je langzaam opslokt.
Wat De Droom echter echt naar een hoger niveau tilt, is niet de pure black metal, maar de momenten waarop de groep zijn shoegaze-jas aantrekt. Als tijdens onze eerste luisterbeurt tracks als “Lichteter” en “Aderlating” passeren, denken we in eerste instantie dat Spotify per ongeluk een totaal andere artiest afspeelt, maar toch zijn het de Tilburgers die het doen en de tracks laten zweven met fijne gitaarmelodieën. De furie waar de band normaal mee in de rondte zwaait, sijpelt hier juist mooi doorheen de track. Dit maakt ook de momenten dat de groep terug richting de blackmetalsound gaat een stuk sterker. Het biedt contrast, geeft adempauzes en laat ook de muziek zelf ademen, waardoor ze een stevige indruk achter laten. De twee zijn ook verre weg de beste songs van heel het album. Niet doordat de rest slecht is, maar omdat deze juist zo goed zijn.
Dat blijkt ook uit een track als “Vinex”, waarin Noctambulist thematisch een andere, maar net zo beklemmende kant op gaat. De titel verwijst naar de Nederlandse woonwijken die ooit symbool stonden voor een zorgeloze toekomst, maar hier eerder als verstikkende gevangenis worden neergezet. De band vertaalt dat gevoel perfect naar de muziek, met een slepende opbouw die steeds dreigender wordt en een riff die als een onontkoombare cyclus aanvoelt. Afsluiter “Lang Leve De Droom” maakt het plaatje compleet: een bittere zwanenzang die langzaam vervaagt in een allesomvattende geluidsmuur, alsof Noctambulist ons met open ogen een eindeloze droom in sleurt. Eentje waaruit ontwaken geen optie meer is.
Tekstueel zit de plaat ook sterk in elkaar. De groep is gekenmerkt door zijn Nederlandstalige teksten en die werken ook hier in hun voordeel. De thematiek die de groep in zijn muziek wilt stoppen gaat niet verloren in de vertaling, waardoor de woorden die het kiest directer binnen komen. De teksten balanceren tussen poëtische vaagheid en confronterende eerlijkheid, met thema’s als verloren idealen, beklemming en existentiële twijfel die doorheen het album sijpelen. Of ze nu zachtaardig worden gedeclameerd of met rauwe intensiteit worden uitgespuugd, de woorden blijven snijden en laten diepe wonden achter.
Met De Droom laat Noctambulist horen dat het zijn eigen pad blijft volgen. De band blijft stevig geworteld in black metal, maar durft meer dan ooit ruimte te laten voor melodie en sfeer, zonder aan intensiteit in te boeten. Het zijn duistere dromen die de leden hebben, maar ze worden wel op een meeslepende en doordachte manier tot leven gebracht. De balans tussen furie en melancholie, tussen verstikking en ademen, maakt De Droom een album dat verslavend werkt. Sorry Noctambulist dat jullie streamingcijfers ineens omhoog zijn gevlogen, maar onze afspeelteller geeft inmiddels een error aan.
Ontdek “Aderlating”, ons favoriete nummer van Noctambulist II: De Droom, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
