Toto @ Vorst Nationaal: De kitsch en clichés helemaal omarmd

© CPU – Nathan Dobbelaere

Wie Toto zegt, zegt in één adem ook “Africa”, terwijl in het achterhoofd nog een hit of tien net wat langzamer je gedachtengang te binnen schiet. Die successen zijn ook wat ervoor zorgt dat de band anno 2025 zonder moeite een zaal als Vorst Nationaal kan uitverkopen, zij het wel in zittende formatie en dus met stoelen op het middenplein. De fanbase van de band bestaat dan ook uit heel wat fanatiekelingen, die in Vorst Nationaal zeker aan hun trekken kwamen als het op nostalgie aankwam.

Als voorprogramma kregen we vijftig minuten Christopher Cross voor de kiezen; een licht voorgerecht voor Toto ons de hoofdmaaltijd zou serveren. De Amerikaanse zanger opende met “All Right” meteen met een van zijn bekendste hits en kreeg daarmee het publiek, dat voor een vierde nog op zoek was naar zijn plaats, makkelijk mee. Tijd voor applaus was er niet, want het lied vloeide meteen door in “Never Be the Same”, voorzien van een leuke saxofoonsolo op het einde. Zo eentje werd ook gespeeld tijdens  “I Really Don’t Know Anymore”, evenals een bassolo (als intro) en een pianosolo. Dat de begeleidingsband stuk voor stuk uit uitstekende muzikanten bestond, was dus wel al snel duidelijk.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Én toch bliezen Cross en band ons geen enkel moment echt van onze sokken. Een gebrek aan visuals voelt in een zaal als Vorst Nationaal al sneller als afstandelijk aan dan in een zaal van kleiner formaat. Muzikale risico’s en dergelijke moesten we evenmin verwachten, waardoor Cross toch vooral klonk zoals hij op een cd doet, en laat cd’s van Cross nu net iets zijn dat eerder op de achtergrond wordt opgezet dan waar actief naar geluisterd wordt. Met momenten was de Amerikaan net zo spannend als het kijken naar drogende verf op je muur. Het door Burt Bacharach gecomponeerde “Arthur’s Theme (Best That You Can Do)” greep onze aandacht wel weer even, terwijl afsluiter “Ride Like the Wind” het publiek in één keer deed meeklappen en hij het zo finaal wel warm kreeg voor Toto.

Nog voor Toto er echt aan begonnen was, kregen we met de flikkerende kleurlichten al meer visueel spektakel dan we in een klein uurtje van Christopher Cross hadden gekregen. “Child’s Anthem” bleek met de epische gitaren een ideale opener, die vervolgens moeiteloos in het heerlijk snedige “Carmen” overging. Na een valse start, waarbij de fans al gingen rechtstaan, werd met “Rosanna” de eerste hit gebracht en dat was – net zoals het merendeel van de hits – in een extra lange uitvoering. De groove van het lied is er eentje die je ook voor uren zou kunnen aanhoren, zeker wanneer die vergezeld worden door gitaarsolo’s zoals Steve Lukather ze in Vorst speelde.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Met “Mindfields”, dat op deze tournee voor het eerst in de geschiedenis van Toto op de setlist staat, werd wat gas teruggenomen en kabbelde het concert vrolijk verder. Ook “I Will Remember”, met voortreffelijke vocals van Lukather, was aan de kalmere kant, maar werd wel gretig meegezongen. Joseph Williams zorgde er dan weer volledig a capella voor dat het publiek hem Freddie Mercury-gewijs zou nazingen voor “Pamela”. Toch was het Dennis Atlas die ons het meest van al omverblies met zijn stem, die op straffe wijze de hoogte in ging tijdens “Angel Don’t Cry”, voordat hij het publiek nog op een straffe pianosolo had getrakteerd. Zowel de hoge zang als de vingervlugge gitaren katapulteerden ons naar de wereld van Van Halen.

Gezien het met name Lukather en Williams waren die de aandacht naar zich toe trokken, kregen ook Greg Phillinganes en Shannon Forrest net zoals Atlas de kans om met een solo op hun keyboards en drums het publiek in te palmen; en beide deden dat dan ook moeiteloos. Dat de clichés, die een rockband met synthesizers als Toto altijd met zich meedraagt helemaal omarmd werden, bleek dan weer tijdens “I’ll Be Over You”, waarbij Williams zelf op het podium stond te zwaaien met het zaklampje van een smartphone.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Het voorstellen van de band deden de Amerikanen dan weer op een wijze die zo uniek was, dat we ze nog nooit eerder zagen. Lukather stelde zijn bandleden voor aan de hand van artiesten waarvoor ze hadden gespeeld. “Beat It” van Michael Jackson was voor de hand liggend, maar ook Michael McDonald en zelfs “Hakuna Matata”, origineel gezongen door Joseph Williams, passeerden de revue. Met “Don’t Chain My Heart”, opgedragen aan de inmiddels al twee jaar overleden Jeff Beck op wiens stratocaster Lukather speelde, hadden we daarvoor al een knaller van formaat gehad, maar het slotoffensief bestaande uit de oerhits lag nog voor ons.

Voor “Stop Loving You” ging iedereen weer rechtstaan en werd er zo luid als maar kon meegebruld, terwijl van “Hold the Line” zelfs de gitaarriff werd meegezongen. Het absolute slot was natuurlijk weggelegd voor “Africa”, waarbij enkele stemmen van fans al helemaal overstag gingen. Dat er sommigen morgen geen stem zullen hebben, is haast zeker, maar het zal het wel waard geweest zijn. Toto bracht in Vorst Nationaal namelijk een subliem concert, wat haast niet anders kan met zo’n getalenteerde bezetting. De muziek van de band komt live een pak beter over dan de clichématige en kitscherige wijze waarop het op plaat soms overkomt, en dat bedoelen we op de best mogelijke manier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!