We zouden liegen als we beweerden dat we nooit onze diepste gevoelens en donkerste gedachten van ons af hebben geschreven. Onze problemen op papier laten vloeien blijft immers vaak het beste medicijn tegen de zwaarte van het leven. Voor Jeroen Camerlynck, bij het grote publiek bekend als frontman van Fleddy Melculy en De Fanfaar, is dit niet anders. Toen een depressie op de loer lag en de wereld net iets te donker aanvoelde, greep de Bellingenaar naar dat ene solide redmiddel en legde hij met WEG zijn ziel bloot.
We gaan meteen met de deur in huis vallen: WEG is allesbehalve een plezierig album dat je op je vrije namiddag op de platenspeler legt. Het is een eerlijke en kwetsbare reis door de donkerste gedachten en gebeurtenissen die bij Camerlynck in zijn leven gepasseerd zijn, waarbij de muziek fungeert als een directe spiegel van zijn innerlijke strijd. De zanger laat de scherpe humor en het ironische randje waar hij bij Fleddy Melculy bekend om staat volledig achterwege, heeft alle lagen van bescherming een voor een afgepeld en spreekt recht vanuit zijn diepste emoties. Het is geen bonte verzameling van vrolijke melodieën of catchy refreinen, maar een rauwe, muzikale ontlading die bij momenten als “STEMMETJE” en “KLOOTZAK” bijna confronterend aanvoelt.
Het is lastig om WEG tekstueel te beoordelen. De teksten komen uit het hart en zijn overladen met rasechte emoties, maar als je die gedachten voor even wegschuift, hoor je vooral teksten die niet altijd even sterk in elkaar zitten. Hoewel het allemaal oprecht overkomt, voelt de uitvoering soms wat onbeholpen. De tekst van “DOKTER KRIS” leest op papier misschien goed, maar eenmaal gebracht in de hiphopstijl van het album merk je dat het met horten en stoten vooruitkomt.
Camerlynck schrijft vanuit zijn ziel, maar daardoor missen de teksten hier en daar de poëtische gelaagdheid en is er vaker dan eens een gebrek aan verfijning. “SCHRIK BANG SCHRIK BANG” komt recht uit de ziel, maar met de tekst ‘Soms heb ik het gevoel dat we leven in een film. Alles levensecht, in 3D, maar niks dat blinkt’ gaat hij niet bepaald een literatuurprijs winnen. En evenmin met ‘Geen vis, wel vlees. En straks geen een van de twee. Venom baggy pants, van de jaren negentig’ van “ZIE DAT GE NIET OPVALT”. Toch voelt het bijna oneerlijk om WEG op die manier te beoordelen. Dit is geen langspeler die gemaakt is om strak in de pas te lopen of perfect te klinken en het verhaal dat Camerlynck wil vertellen, is er geen waar een vrolijke tekst met catchy rijmwoorden bij hoort. Toch moeten wij muziek beoordelen op de uitvoering en niet op de boodschap. En die uitvoering? Die is niet heel geweldig.
De kracht van WEG zit hem duidelijk in de rauwe emotie en niet in de technische perfectie. Camerlynck heeft zonder twijfel een verhaal te vertellen, en dat doet hij op een manier die ongepolijst en direct is. Maar wanneer je de emotionele lading even loslaat en puur naar de muzikale uitvoering kijkt, vallen de tekortkomingen op. Het is allemaal net iets te minimalistisch en daardoor ook meteen net iets te kneuterig. Hoewel die minimalistische aanpak past bij de thematiek van het album, voelt het daardoor soms alsof hij er meer uit had kunnen halen. We hadden geen stevige gitaren verwacht en eisen zeker ook geen gigantische beat, maar wat meer muzikale diepgang had zeker wel gemogen.
WEG is uiteindelijk een album dat vooral aanvoelt als een persoonlijk proces en minder als een hoogstaand muzikaal epos. Het rauwe, emotionele karakter maakt het interessant voor wie de persoon achter Fleddy Melculy beter wil leren kennen en een kijkje wil krijgen in zijn innerlijke strijd, maar als album schiet WEG tekort om echt te beklijven. De minimalistische aanpak en de bij vlagen onbeholpen teksten zorgen ervoor dat het eerder een intiem dagboek is dan een indrukwekkend, nieuw muzikaal hoofdstuk. Hoewel Camerlyncks eerlijkheid bewonderenswaardig is en hij zijn gevoelens beter kan omschrijven dan wie dan ook, mist het album de kracht en finesse om écht indruk te maken. Het is een plaat voor in de lp-kast, waarnaar waarschijnlijk zelden zal worden gegrepen, maar toch is het een fijne gedachte dat Camerlynck een plek heeft kunnen vinden om zijn donkere demonen een bestemming te geven.
Samen met de uitgave van WEG, komt Camerlynck ook met een autobiografie. GEEN TIJD VOOR SPIJT, vernoemd naar een van de levensmotto’s van the man himself, ligt vanaf vandaag in de winkels. Er zijn de volgende weken ook enkele showcases gepland, verspreid over Vlaanderen.
Website / Facebook / Instagram
Ontdek “STEMMETJE”, ons favoriete nummer van WEG, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
