Fatoumata Diawara @ De Roma: De kleuren van verbinding

Op jonge leeftijd had Fatoumata Diawara al heel wat meegemaakt. Ze werd geboren in Ivoorkust, groeide op in Bamako in Mali en verhuisde op haar achttiende naar Frankrijk om een acteercarrière na te jagen. Begin jaren tien begon ze vervolgens met gitaar spelen en bracht ze in 2011 haar debuutalbum uit. Daarop verloochende ze haar roots niet, met traditionele invloeden van Wassoulou voorop in haar muziek. Ondertussen zijn we vier albums verder en heeft Diawara toch een stempel kunnen drukken in de westerse wereld. Op haar laatste plaat van vorig jaar werkte ze zo samen met Damon Albarn en Angie Stone. Haar concert in De Roma stond dan ook in het teken van dat album. Het was de tweede keer dat ze in België speelde dit jaar, nadat ze ook al op Couleur Café present tekende deze zomer.

Zonder voorprogramma had Fatoumata Diawara al meteen rond acht uur de volledige De Roma voor zich. Die was niet helemaal gevuld, maar wel aangenaam vol en je voelde al snel een soort van warmte ontstaan toen de artieste een vijftal minuten te laat het podium betrad. London Ko stond centraal tijdens de set met maar liefst negen nummers en dat gaf het geheel, zeker in het begin, een bepaalde gelatenheid. Diawara viel wel meteen op met haar kleurrijke outfit en rode mijter, waardoor alle ogen op haar gericht waren. Met een gitaar in de hand liet ze al snel horen dat ze ook niet vies was van een gitaarsolo.

De artieste werd live bijgestaan door een vierkoppige band, volledig in het wit gekleed. Die leden vervulden hun rol met verve door subtiele muzikaliteit te brengen, zonder daarbij volledig op de voorgrond te moeten treden. Het was duidelijk dat alle aandacht naar Diawara moest gaan en die hoofdrol vulde ze perfect in. Zo ging ze bij “Somaw” al snel op wandel vooraan het podium om het publiek tot in de puntjes te entertainen. Dat hielp, want het geklap in de zaal steeg al snel, iets wat later nog veel meer zou terugkeren.

Alle gastvocals die Diawara heeft op plaat, waren er live vanzelfsprekend niet bij. Ook de backingvocals die op de meeste van haar nummers te horen zijn, had ze in De Roma niet bij. Daardoor was er van spontaniteit niet veel sprake tijdens de nummers, want alles werd van op een bandje afgespeeld. Het stoorde in het begin een beetje omdat de nummers toen echt werden gebracht zoals ze op plaat zijn, maar eens Diawara wat buiten de lijntjes begon te kleuren, wist je dat ze wel een act is om live te ervaren.

Zo kregen we de nodige speeches over vrouwenrechten die voor Diawara heel belangrijk waren. Ze werden in het Frans gegeven waardoor ze soms moeilijk te volgen waren, maar de boodschap kwam uiteindelijk wel altijd aan. Het was ook opvallend dat ieder van die speeches werd ondersteund door een bedje aan grooves van de band. Zo voelde het net niet te prekerig aan en had het nog iets muzikaals in zich ook. De heftigste boodschap was vooral die voor “Sété” waarbij de zangeres vrouwenbesnijdenis afkeurde en daar haar eigen ervaringen bij deelde. Het was een openheid die wel binnenkwam in de zaal en het was goed dat ze nadien met “Dambe” voor iets meer dansbaarheid koos om de serieusheid wat te breken.

Want ondanks dat de muziek van Fatoumata Diawara plezant en dansbaar klinkt, zit er meestal wel een belangrijke boodschap achter die allesbehalve luchtig is. Het dansbare en de meer aanstekelijke grooves had Diawara duidelijk gespaard voor op het eind. Waar de set een tweetal uur duurde, was het eerste uur eentje van verkennen met gitaarsolo’s en het tweede eentje van meer bewegen en dansen. Dat gebeurde vanaf “Nsera” wanneer ze haar mijter afzette en een lossere hoed begon te dragen. De heupen van de zaal begonnen plots iets meer te bewegen en niet veel later liet ze ook haar eigen moves zien. Op het einde van “Massa Den” sloeg ze haar gitaar net niet kapot en vanaf “Yada” voelde je vuur in de zaal ontstaan. Het concert zou nog een halfuurtje duren toen die song begon, maar het was wel een onstuimig halfuurtje.

“Yada” had iets meer rock-‘n-roll in zich, wat zich vertaalde in heel wat meer energie en dat zag je in de zaal die meer en meer begon te dansen. Het was weliswaar bisnummer “Anisou” dat alles en iedereen volledig wild liet gaan. De song is eentje die ze altijd tot in het oneindige lijkt uit te spinnen en begon met Diawara en een traditioneel masker, dat ze na een aantal minuten afzette, waarna ze het publiek enkele dansmoves vanuit het bekken aanleerde. Je moest de zaal, die al anderhalf uur lichtjes zat te wiegen, niets meer geven. De Roma stond plots in vuur en vlam, het ging zelfs zo ver dat er op het podium een fan even mocht tonen hoe het moest. Het toonde aan dat er veel dankbaarheid en plezier zat bij zowel band als publiek.

Op die manier had Fatoumata Diawara haar twee uur durende set toch maar mooi gevuld. Het begon allemaal wat twijfelachtig en op het gemak met gewoon enkele rustige Afrikaanse grooves, maar eindigde uiteindelijk in een wild trouwfeest. Met de nodige politieke en maatschappelijke boodschappen tussendoor, kwam ook iedereen verlicht thuis en dat is natuurlijk ook iets wat ze als haar taak ziet. Met een uitstekende band die altijd het tempo op de juiste momenten iets sneller en trager liet gaan, werd er alvast bewezen dat Fatoumata Diawara haar roots als geen ander vertegenwoordigt.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Tolon
Somaw
Mogokan
Nterini
Sété
Dambe
Feeling Good (Nina Simone cover)
Netara
Nsera
Sowa
Massa Den
Yada

Anisou