Luka Galle – Lukascope
Een paar weken geleden trad Boy Minos voorzichtig toe tot het rijk der muzikale beloften. Na een visuele introductie met de gelijknamige kortfilm, volgden de singles “Riddle” en “In The Park”. Nu is er dan de officiële debuut ep. Hierop staan nog twee nieuwe songs, die het beeld moeten complementeren. Want één ding is is al snel duidelijk bij Boy Minos: woorden en beelden liggen nooit ver van elkaar.
Boy Minos is het alter ego van Antwerpenaar Stanley Christiaensen. Met de kortfilm van Luka Galle zet hij de sfeer, én de toon neer, van wie Boy Minos wil zijn. Hierin worden de vier songs in een atmosferisch kader geplaatst: in een oud, met klimop overwoekerd huis, in prachtige kamers met vergane glorie en op een kerkhof… Nu we eindelijk de hele ep kennen, mogen we concluderen dat de kortfilm is geslaagd: Beeld en muziek vormen virtuele vloeistoffen die harmonisch samenvloeien en elkaar versterken. Maar blijft de muziek ook overeind, zonder het geboden beeld?
Dat is zeer zeker het geval. De vier songs zijn zo beeldend dat ze op zichzelf kunnen staan. Misschien krijgt de luisteraar net een ander beeld dan in de film, maar het gevoel is hetzelfde. En daar gaat het bij Boy Minos om: het gevoel. Zijn stem is warm en klinkt al snel melancholisch en oprecht. En hij kan hem veelzijdig inzetten, zoals hij vooral op de eerste single “Riddle” laat horen. De instrumentatie lijkt perfect rond zijn stem gebouwd. Met een akoestische gitaar als basis, wat al snel neigt naar het etiketje ‘singer-songwriter’. Dit geldt met name voor “Leave You Behind”, het meest ‘naakte nummer’ van het viertal. Voor de andere drie songs zou ‘indiefolk’ echter ook prima blijven kleven op de kenmerkende rode leren jas van Stanley. Dit komt met name door de uitgekiende arrangementen met piano en strijkers, zoals in “Delawhere”, maar ook door het subtiele gebruik van tamboerijn, fluit of orgel, zoals met name is te horen op de tweede single “In The Park”. Producer Iskander ‘Moon’ Moens heeft gezorgd voor een ideale balans binnen de songs. Nooit te veel, nooit te weinig, eerder precies genoeg.
In deze ietwat donkere en herfstachtige atmosfeer, kan Boy Minos zijn teksten optimaal laten gedijen. Metaforen zijn nooit ver weg bij de man die zichzelf typeert als een romanticus. Met verhalen over jonge, naïeve liefdes, over dagdromen en adoratie van een volmaakte persoon of wereld; het zou zeemzoet kunnen uitpakken, maar dat is hier geenszins het geval. Sterker nog: je volgt hem, en droomt en adoreert al snel met hem mee.
De ep Boy Minos ademt de sfeer van de jaren ’60 en ’70, en voedt je verlangen naar een tijd die je zelf wellicht niet kent. En die misschien ook nooit echt heeft bestaan, maar waarnaar je onbewust wel verlangt. Even poëtisch wegdromen zonder de harde realiteit, in ieder geval voor de duur van deze vier songs.
Eerlijk gezegd zijn de twee singles op Boy Minos sterker dan de twee nieuwe songs. Ze zijn wat voller en komen beter binnen in je eigen gevoelswereld. Er is dus zeker nog ruimte voor groei, gelukkig maar. We zijn dan ook benieuwd naar de muzikale ontwikkeling van deze romanticus. Maar met de ep Boy Minos heeft hij zeker al een oprecht en sfeervol visitekaartje afgegeven.
Ontdek “Riddle”, ons favoriete nummer van Boy Minos, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
